Op volle kracht, koeien, geiten of toch getrouwd?

Lieve allemaal,

Al bijna op de helft, stiekem vliegt de tijd en is inmiddels onze laatste week in Jepara stad aangebroken! Jammer, want we hebben hier echt onze draai gevonden, hoewel, we ook wel uitkijken naar iets nieuws, want dit trucje kennen we inmiddels wel. Maargoed, that’s in front of us… Nu eerst de afgelopen week!

Zoals inmiddels gebruikelijk is begeven we ons op maandagochtend om 7:00 naar het ochtendapel, 7:10.. 7:15.. 7:20.. geen apel.. wel allemaal mensen, uh? Ze zijn altijd wel wat aan de late kant, maar nu is het wel extreem! Om 7:35 begint het ochtendapel.. we vragen aan onze buurman wat er aan de hand is en waarom zo laat pas? Hij kijkt ons verbaasd aan.. wisten jullie dat niet dan, tijdens de ramadan beginnen we pas om 7:30.. ‘-_- dat hadden jullie ons ook wel even mogen zeggen! Dus ze staan om 3:00 ’s nachts op om te eten.. ja echt dat doen ze! Wij mogen ook iedere nacht van 3:00-4:00 wakker liggen, niet omdat iedereen zo hard smakt, maar wel omdat zo’n beetje iedere moskee in de omgeving… een oproep doet voor gebed, maar het klinkt als een klagend kattenkoor, met alle respect voor de moslims onder ons hoor begrijp me niet verkeerd. Avondmensen houden alleen niet zo van vroeg wakker worden.. en zelfs voor ochtendmensen is dit veel te vroeg… Dus ze staan veel eerder op, ontbijten veel eerder.. en beginnen later met werken.. ik mis de logica? Jammer genoeg doen de artsassistenten niet aan de aangepaste werktijden en zo is dus 80% van de visite (ronde langs de bedden) op de afdeling al afgelopen als wij eindelijk aan kunnen sluiten.. we besluiten dan ook om de rest van de week maar niet naar het apel te gaan en gewoon de leerzame momenten op de afdeling mee te pakken.

De Kindergeneeskunde bevalt zo goed dat ik nog een derde week kindergeneeskunde heb gedaan. Andere opties waren eventueel nog gynaecologie/verloskunde, wel aardig, maar ik ben dan toch meestal meer geïnteresseerd in het kind wat er uit komt, dan dat ik na de geboorte van het kind nog oog heb voor de moeder.. en met alle respect, maar de gynaecologie kant, met al z’n verzakkingen en ellende op dat gebied.. is ook niet zo mijn ding.. haha dan hadden we ook nog de keus uit chirurgie.. nee dank u.. of alles wat we verder maar zouden kunnen bedenken wat ons zou boeien. Op de kindergeneeskunde heb ik mijn plekje gevonden, weet ik wat ik kan verwachten en kan ik soms ook nog wat vragen.. en belangrijker nog.. het antwoord begrijpen.. Florien kiest voor een weekje gynaecologie/obstetrie en zo komen we elkaar op de operatiekamer regelmatig tegen tijdens keizersnedes.

Jammer voor ons, maar dit was de laatste week voor de huidige artsassistenten, sterker nog, ze waren er alleen maandag nog en dinsdag kwam er een nieuwe ploeg. De artsassistenten zijn hier altijd maar 1 maand. Je moet toch altijd maar weer afwachten wat er voor terugkomt… Nu kunnen we met de meeste artsassistenten communiceren in (gebrekkig) engels, dat zullen de nieuwen toch ook wel kunnen? Niets is minder waar.. helaas pindakaas..
dinsdagochtend begeef ik me met frisse moed om 7:00 direct naar de afdeling, daar zit een nieuwe artsassistente, kamalina. Het is een (ik denk) chinees vrouwtje, al net zo mini als alle mini’s hier en ze spreekt 3 woorden engels.. heel fijn.. zucht! Ze is echter wel heel vriendelijk en wil graag engels leren, als er dan ook een beetje tijd is, probeert zij vanalles in het engels te zeggen en ik probeer mijn vragen in het bahasa te stellen.. jammer is alleen dat ik van het antwoord maar de helft meekrijg, hoewel ik de grote lijn er al aardig uit kan halen! Deze artsassistent heeft wel ook weer een eigen manier van werken, ze schrijft niet aan bed en tegen de tijd dat ze zover is om het beleid op te schrijven, weet ik echt niet meer welke status bij welk patientje hoorde.. (ze lijken niet alleen qua uiterlijk op elkaar.. maar ook die namen.. wat een drama!) Zo wordt de visite voor mij dus wel een stuk minder leerzaam, maar ik kan inmiddels de handschriften iets beter ontcijferen, hoewel deze nog slechter schrijft dan de eerste!
Na de visite gaat deze arts niet naar de kraamafdeling, maar naar de ok om daar de geplande sectio op te vangen, leuk, jammer dat ze hier niet echt op tijd werken en het soms zomaar voorkomt dat we een 45 minuten zitten te wachten tot ze starten! Gelukkig gaan deze week alle sectio’s goed en hebben we allemaal blakende kinderen er uit zien komen! Na de geplande sectio’s gaan we door naar de poli, waar we de specialist aflossen, of als die er nog niet is.. zelfstandig aan de poli beginnen. Deze week dus de hele kamer voor 1 arts! De poli is wel boeiend, ik vind dat er opvallend veel mentaal geretardeerde (geestelijk gehandicapte .. is zo’n lelijk woord) kinderen zijn, maar eigenlijk vind ik dat ook niet heel vreemd nu ik gezien heb hoeveel prematuur geboren kinderen er hier zijn en hoe vaak er sprake is van zuurstof gebrek! Zo is ook het vele voorkomen van epilepsie goed te verklaren! Andere dingen die vaak voorbij komen zijn tuberculose (blij met m’n BCG vaccinatie.. hoewel die niet 100% beschermt..) en nierziekten, waarom die laatste.. konden ze niet zeggen, maar wel opvallend! Ook fungeert de kinderarts hier een beetje als huisarts heb ik soms het idee, want ze komen ook vaak met klachten waarvan ik denk.. daar hebben wij de huisarts voor? Ook opvallend is, dat als ouders zeggen dat het kind warm voelt, of heeft gevoeld.. er geen koorts gemeten is/wordt, ze toch een antibiotica kuur voorschrijven.. en dan een kuur, die in Nederland bewaart wordt als 2e of soms zelfs 3e keus in uiterste nood… Ik heb zo mijn vraagtekens?

De middagen gaan we wederom naar de IGD, dat begint voor mij op maandag al met een heftige binnenkomer, 2 zelfs.. Ik ga alleen naar de IGD, want Florien staat nog op OK bij de gynaecologie, als ik aankom ligt het aardig vol, maar iedereen is al beoordeeld. De arts interne, onze begeleider hier zit een consult te schrijven in een status, we hebben een koetjes kalfjes gesprek voor zover dat gaat en hij verteld over zijn patient, een man, middelbare leeftijd met een diabetische ketoacidose (extreme ontregeling van suikerziekte met gevaar voor je hersenen) en een septische shock (bloedvergiftiging), niet echt een lekkere combi zullen we maar zeggen. Terwijl hij dat zit te vertellen en de patient aanwijst, staat hij ineens op, loopt rustig naar het bed en begint dan ineens hartmassage te geven.. uh? Op dat moment komt er ook een broeder aanrennen die met een opstapje op het bed klimt (de brancards kunnen hier niet omlaag) en boven op de man duikt om hem verder te masseren.. alles gaat ineens heel snel, ik ben de enige met een stethoscoop om mijn nek, dus die moet ik al gauw inleveren bij een broeder, maar omdat hij niet en kan luisteren en kan beademen.. krijg ik de beademingsballon in mijn handen gedrukt.. slik.. twee grote uitpuilende ogen staren mij aan, ik zie een grote leegte, deze man is al overleden en de reanimatie mag niet meer baten, het is een beeld wat ik niet gauw meer van mijn netvlies krijg. Zijn vrouw stort in. Er wordt nog even een ECG gemaakt ter bevestiging, maar het is echt vlak.. Terwijl ze nog bezig zijn om alles los te koppelen en ik mijn handen grondig was.. begint bij het gordijn er naast ook ineens paniek toe te slaan. De artsassistent kindergeneeskunde die er was voor een patientje, komt aanrennen.. het gaat niet goed! Ze begint reanimatie, maar is te klein om goed te kunnen masseren, de langste broeder neemt het over, maar moet ook adrenaline geven.. zo komt het.. dat ik wederom uit de hoek van het gordijn geplukt wordt en een kind sta te reanimeren.., de adrenaline van de andere reanimatie zat er nog in.. heel verdrietig, maar ook voor dit kind, mag het niet baten en zo is dat de tweede al in het eerste halfuur van mijn dienst, al mijn energie is ook in een klap op, deze kwamen wel even binnen!
Bijzonder vind ik het, dat ik soms wel de enige lijk die het iets lijkt te doen, die er van onder de indruk is, of er even een tijdje van aangeslagen is, want alles om me heen gaat gewoon door, de broeder die net nog als een bezetene stond te reanimeren, loopt lachend weg, en op de verpleegpost liggen ze dubbel van het lachen.. heeft er dan niemand gemerkt dat hier net twee jonge mensen zijn overleden? Heeft er dan niemand respect voor de familie van deze patiënten? Of, misschien iets minder belangrijk, maar soms ook wel nodig.. oog voor degene die net voor zijn ogen/ onder zijn handen het leven heeft zien wegglijden? We dealen er maar mee.. toch is het op die momenten wel fijn dat je het even in je eigen taal kan bespreken.

Gelukkig komen deze dingen niet dagelijks voor en zijn er ook grappige en leuke memorabele momenten, zo ben ik inmiddels gedoopt tot mammie en spreekt niemand mij meer aan met Evelien, met dank aan een psychiatrisch patientje van 14 jaar. Toen ik een keer ‘s middags kwam, was het rustig, alleen zij zat er, ze had al een infuus (why??) en was dus al gezien, ze wilde me een hand geven, ik dacht nog.. gewone patiënt, ze wil vast wat vragen, of zoals alle meisjes van die leeftijd hier, met me op de foto.. het bleef niet bij een hand, ze liet hem niet meer los, ik kreeg ook een knuffel, ik keek waarschijnlijk heel verbaasd, want er werd me meteen toegefluisterd.. psikiatri... Ze ging naast me zitten en wilde het liefst fysiek contact houden, hele verhalen heeft ze me verteld, waar ze van hield, wat de plannen voor de zomer waren (volgens mij samen met mammie..?? oh?), he mammie, … mammie… tot grote hilariteit van de verpleegkundigen.. ook niemand die mij even kwam redden.. haha ze kwamen me alleen even feliciteren met het snelle moederschap, zelfs de arts hield het niet meer en ik keek hulpeloos, maar ook vertederd, ach als ik door een uur zo te blijven zitten (er was toch geen werk) en af en toe een arm om dr heen te slaan, het meiske een goed gevoel kan geven.. TLC (tender, love and care) kost niks. Ze heeft me ook hele stukken voorgelezen uit mn woordenboek.., ik heb leukere boeken op de plank liggen en ineens zat er nog bijna een kus op mn wang.. oke dat gaat misschien wat ver, kon hem net ontwijken, heb dr maar een arm omheen geslagen. Ik vroeg nog of er geen familie van haar was, jawel.. alleen vader, dus zo werd ik dus mammie.. aangezien ik mijn naambordje kwijt ben en niemand dit moment meer vergeet… mammie it is.

Bevalling
Deze week hebben we bedacht dat we minimaal 1 bevalling op de IGD willen zien, helaas.. hele middag wachten.. worden ze uiteindelijk allemaal overgeplaatst naar de verloskunde :( omdat Florien op de Gynaecologie staat deze week, lopen we er maar even langs, kunnen we ons telefoonnummer achterlaten.. voor het geval er zo een begint.. er is er nu een bezig? Oh echt? Hup.. wij er heen, het was de vrouw die ik de hele middag op de IGD gevolgd had. Toch nog net niet genoeg ontsluiting, maar wel bijna, dus we wachten.. als uiteindelijk geperst mag worden.. schiet het niet op, de gynaecoloog moet er bij komen, vacuumextractie (dan wordt er een soort zuignap op het hoofdje van de baby geplaatst en trekken ze uit alle macht aan het handvat) het lukte niet.. na 2 uur werd het toch een spoed sectio.. jammer van al het lange wachten, vervelend voor de moeder, maar inmiddels is het 20:00 en hebben wij honger na een 13 urige werkdag.. dus we wensen ze succes en gaan naar huis. Later die week hebben we meer geluk, een bevalling op de IGD: wat geldt voor alle ingrepen hier… geldt ook voor bevallingen.. ik zou het hier voor geen goud ondergaan (scheelt dat je voor een bevalling eerst zwanger moet zijn en dat ook nog eens 9 maanden duurt, dus dat zal wel niet snel gebeuren.. maar toch).. ze persen hier niet op de wee, of toch wel, of eigenlijk wanneer het ze uitkomt.. als het hoofdje diep genoeg is ingedaald en we het kindje op zijn koppie kunnen kriebelen gaat er ineens een verloskundige als een idioot op de buik staan duwen, het hoofdje wordt geboren.. en zoals we in Nederland netjes de weeën afwachten en het kindje zelf geboren laten worden, het alleen begeleiden in zijn weg (zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen), gaan ze hier, zodra het hoofdje er door is, als een stel bodybuilders aan het hoofd staan trekken, ik kon er bijna niet naar kijken, ik dacht echt even dat ze het kind zouden onthoofden! Ondertussen staat er ook nog steeds een verloskundige met haar volle gewicht op de buik te duwen (echt ze stond op een krukje aan het hoofdeinde).. als ze gewoon de weeen en de moeder hun werk laten doen, zou het al veel krachten schelen.. maargoed, er wordt een gezond kind geboren, wel wat aangeslagen van alle ingewerkte krachten, ik denk ook 5 cm langer dan dat ze eigenlijk zou zijn.. maar gezond is gezond, ook wel eens fijn om zo’n afloop te ervaren!

Zo kabbelen de dagen voort, de middagen op de IGD waren relatief rustig, dat wordt geweten aan de schoolvakantie en de ramadan.. ook hier geldt, mensen lijken niet ziek te worden in de vakantie? Zo kwam er ook een einde aan de vijfde week.. Het weekend voor de deur en de presentatie van volgende week komt wel erg dichtbij.. we besluiten om dit weekend op ons eigen stekkie te blijven, het laatste weekend alweer! Semarang hebben we wel gezien, sunset beach is mooi, maar we moeten toch echt ook iets doen aan onze presentaties en om nou 20,- euro (waar heb je het over met z’n tweeen) te betalen voor een douche en de hotel overnachting niet te gebruiken is wel een beetje heel decadent, we spelen dus nog maar een extra weekje met water.. Bovendien, de matras op de grond slaapt inmiddels lekkerder, dan dat bed in het hotel. Dat is dan geregeld.

Te voet naar het centrum
Iedereen zegt dat het niet te doen is, te ver lopen, jullie zijn gek.. op vrijdagavond willen we in het centrum eten, we hebben de hele week al nasi of mie gehad in het tentje voor het ziekenhuis en willen nu wel wat anders. We hebben de tijd, het is immers toch weekend, we kleden ons om, wandelschoenen aan, lange broek en hopen op een Angkot die voor het ziekenhuis langsgaat. Maar niemand kan ons vertellen tot hoe laat die rijden en we besluiten de weg naar het centrum vast te lopen. Angkots stoppen toch wel als ze iemand zien lopen en dan kunnen we altijd nog instappen.. er komt geen ankot, ook niet zo’n punt. We hebben een heerlijke avondwandeling gemaakt naar het centrum, zonder te verdwalen! Het is op de kaart ook maar zo’n 3,5 km, maar dat is voor de mensen hier, een heuse marathon. We hebben rustig aan gedaan en 50 minuten later stonden we in het centrum. In het centrum staat een heus partytentenkamp op een groot plein, waar allemaal kleine eetkarretjes omheen staan en waar je in het midden van de partytent kan zitten op de grond aan een grondtafeltje, of zelfs zonder tafeltje.. We staan stil bij een vis/schelpen/krab kraampje, dat ziet er grappig uit, dat moet op de foto.. maar we kunnen niet alles uitgebreid fotograferen en niks eten.. Nou moeten jullie weten, dat ik over het algemeen.. liever geen herkenbare dingen op mijn bord heb, zeker niet iets met oogjes, wat je aan kan kijken terwijl je het op eet (ja hypocriet, ik weet het) en ik gruwel van mosselen, maar nu moet ik er toch echt aan geloven. Florien gaat voor een krabbie, dat gaat me nou net iets te ver en kies dus voor de schelpjes. Ze hebben 4 soorten, ik vraag aan de vrouw welke lekker zijn, uh.. tsja dan neem je toch van alles wat? Oke nou doe maar dan, ze schept een berg in een bord (moet ik dat echt allemaal alleen opeten?), dat gaat in een netje, drie minuten in de ene pan, twee minuten in de andere pan en dan hoppa op een bord. Vanaf de overkant van het schaaltje citroen water staart Floriens krab me levenloos aan, oke daar gaan we dan. Florien kijkt hulpeloos.. en hoe moet ik dit nou opeten? De vrouw moet lachen en wipt z’n pantser dakje er af, smakelijk.. zie ik daar nou zijn musculus seratus anterior? Florien leeft helemaal op en ik moet echt lachen als ik haar die krab zie ontleden, die eet ook echt alles.. zo’n klein meisje en ze kan eten.. als een volwassen bouwvakker en waar ze het laat? Goed.. die schelpen.. tsja.. wat zal ik er van zeggen? Ik heb netjes mijn bord leeggegeten, het was een hele ervaring, niet vies, maar ik stond ook niet te juichen, de zeeslakken heb ik aan Florien gedoneerd, één slak was genoeg.. jakkie.
Die schelpen waren niet vullend en we hebben zeker nog niet voldoende gegeten, we lopen het pleintje verder rond en inspecteren alles grondig, Florien wil nog wel graag Pecel lele proberen, Catfish, of zoals google het voor ons vertaald heeft: meerval. Het ziet er uit als waterslang en ik kies dus maar voor een gebakken (zwart gebarbecuede) vis, die nog oogjes heeft.. fijn zo’n blaadje kool, dan kan ik die op z’n koppie leggen! Zo kan hij mij niet verwijtend aankijken als ik m opeet. (iedere gek zo z’n gebrek), bij het volgende kraampje nog een lekker sapje en een soort cakeje voor ‘s avonds bij de film en dan kunnen we, na de fruitkraam ook nog leeggekocht te hebben, op huis aan. We komen de arts assistent gynaecologie en haar man tegen, dat is aardig, ze willen ons meenemen naar het ziekenhuis en zo hebben we ons ook de terugweg een taxi bespaard.

Op zaterdag proberen we eerst uit te slapen, om 3:00 begint de moskee te jengelen, tot 4:00 en om 6:30 begint de houtzagerij onder ons raam met hakken en zagen inclusief opzwepende muziek.. ik vertik het om er uit te gaan, maar om 9:00 ben ik er wel klaar mee.. Florien al wel eerder, dus die vind ik buiten op het balkon. Lekker ontbijten op het balkonnetje, vers fruit er bij en dan wandelschoenen aan en naar buiten! We hebben bedacht dat we vandaag naar Troso willen, een klein dorpje 18 km ten zuiden van jepara. Het ligt in de buurt van het dorp waar we vorig weekend waren en dus gaan we weer op avontuur, van minibus, op bus en de benenwagen! Troso staat bekend om zijn weefkunsten en het bijzondere hier is, dat het voornamelijk mannen zijn die de doeken weven. Na een klein uurtje bereiken we het dorp en hebben we geen idee waar we heen willen, we vragen de weg, maar leg maar eens uit dat je op zoek bent naar geweven doeken..? uiteindelijk wijzen ze ons in een richting en komen we al gauw een ankot tegen die weet waar we heen willen en ons voor de deur afzet. In eerste oogopslag leek het alleen een winkeltje, maar aan de overkant van de straat zat een hal met weefgetouwen. Als we voor de deur staan te kijken komt een man ons spontaan halen en krijgen we een kleine rondleiding en mogen we mooie foto’s maken. Bij het winkeltje kopen we een mooi geweven plaid. Het is echt een idylisch dorpje en dus gaan we verder aan de wandel. 500 meter verder zit een chique winkel, ook maar even kijken, nog mooiere stoffen en ook hier krijgen we het aanbod om even in de (handwerk) fabriek te kijken, dat slaan we natuurlijk niet af! Maar ook hier moeten we natuurlijk een stukje stof kopen.. vervelend.. probleem is alleen, dat wij alletwee niet kunnen kiezen. Verder op pad, kokosnootje aan de rand van de weg gedronken.. klinkt lekker, maar is eigenlijk zeer smakeloos.. Het is het enige wat je zo nu en dan tijdens de ramadan langs de kant van de weg kan vinden… blij dat we een rolletje koekjes in de rugzak gegooid hebben, want dit hadden we (gelukkig) wel zien aankomen.. We maken een mooie wandeling langs allemaal typische houtenhuisjes en bij bijna ieder huisje staat wel een weefgetouw, hangen doeken buiten te drogen of zitten de vrouwen voor het huis draadjes op klosjes te spinnen met een fietswiel, wat een heerlijke dag! Als we na 2 uur wandelen eindelijk de grote weg weer hebben bereikt stappen we weer op de grote bus, na eerst blauwe (!?) mie met bakso (ongare stuiterballetjes) gegeten te hebben bij een eenzame warung en waar we ook niet onder de kokosnoot uitkwamen, ik moet zeggen, we hebben wel eens smakelijker gegeten en gedronken!

Op de terugweg stoppen we nog even in Tahunan, 4 km van Jepara, staat bekend om zijn houtsnijwerk en daar lopen we nog even snel doorheen in de hoop een mooi klein houtgesneden souvenirtje voor thuis te vinden, we zien hele bijzondere dingen, maar niks voor in de koffer en dus gaan we maar op huis aan.. de pap is ook wel op inmiddels.. Thuis hebben we onszelf getrakteerd op een koude cola uit de supermarkt! Wat kan dat lekker zijn zeg! ’s Avonds uit eten met de nieuwe artsassistent chirurgie en de mannelijke arts assistent gynaecologie, de beste man had echter honger en hield niet van iets duurdere restaurantjes, waar je even moeten wachten op je eten, waar we die avond natuurlijk belandden.. hij werd tot overmaat van ramp ook nog weg gebeld voor een spoed geval, terwijl het eten er nog geen 2 minuten op tafel stond, arme artsassistent chirurgie, want zij reed. Florien en ik besluiten een taxi terug te nemen en genieten nog van een, wij vinden, welverdiend dessert! De avond sluiten we af met het restant van de film waar we gister echt onze ogen niet meer voor open konden houden.. installeren de TV, weten waar het voetbal opkomt en gaan dan naar bed, we zullen toch wel om 3:00 wakker worden van de moskee, precies optijd voor de wedstrijd.. als het geluid ons oor bereikt, zijn we toch wel erg moe, we installeren onze Hup Holland slippers naast ons hoofdeinde en dromen Nederland naar de overwinning.

De volgende ochtend doet de houtzagerij niet aan zondagsrust en zijn we dus weer vroeg wakker.. echt ik vertik het.. ik blijf in bed! Uitslapen in het weekend is me heilig. Ik hou het een half uur langer vol dan gisteren, maar dan is het toch weer echt uit de veren! De vroege vogel is ook al op.. Vandaag gaan we een rondje rond het ziekenhuis lopen, om vervolgens, optijd aan onze presentatie te gaan zitten.. We maken altijd mooie plannen, maar de tijdsplanning.. nemen we al aardig van hier over.. we vertrekken nog wel enigszins optijd, rond het ziekenhuis, weggetje naar beneden achter het ziekenhuis, staan we ineens met onze voeten in een droog rijstterrasveld, de diepte in te kijken.. uh wow, ontdekken we nu pas! We klauteren langs de randjes van het rijstveld naar het riviertje beneden en vervolgens terug omhoog om langs de terrassen een stukje te wandelen, super vet! En dat bijna in de achtertuin! Na een uurtje klimmen en ploeteren zijn we weer terug, hmm we moeten de andere kant ook nog langs.. oke we hebben nog wel ff en zijn nog niet moe.. dus straatje links.. straatje rechts, weer zo’n mooi uitzicht! We lopen een heel eind langs de rivier, als we ergens op een muurtje zitten uit te rusten en wat vocht aan te vullen (er was echt niks meer droog, zo hard zweten! En het was niet eens echt warm!) stopt er een man op een scootertje.. standaard verhaaltje waar we vandaan komen, wat we in Jepara doen en dan plots aan Florien.. hoe of ik heet (niet eens vragen hoe zij heet..) hij had wel interesse.. we maken er soort van uit op dat hij wel seks en kinderen wil en trouwen.. tsja.. en hij onderhandelde met Florien.. eh hallo.. heb ik ook nog wat te zeggen? Ze wist niet hoe ze in het Bahasa om 3 koeien en 5 geiten moest vragen en dus zei ze maar dat ik al getrouwd was. Na nog even aandringen van zijn kant en keihard negeren vanuit onze kant, druipt hij beteuterd af. We maken echt een schitterende wandeling van nog eens 2 uur, zo dicht bij de stad en zo middenin de natuur, mooie huisjes, mooie uitzichten en veel groen. Moe maar voldaan zijn we om 14:00 weer terug, we hebben honger, want wederom geen warung open.. dus trakteren we onszelf op een jelly waterijsje (heel apart), een ijskoud colaatje en een kleine watermeloen! Alles wat we er vandaag uitgezweet hebben.. krijgen we vandaag niet meer aangevuld.. maar het wat het waard! Vervolgens snel even met water spatteren en dan installeren we onszelf voor een marathon presentatie maken.. let’s go! Helaas is ons internet op.. gelukkig hebben we alle informatie al eerder verzameld.. maar het maakt het soms wel een extra handicap.. wat moeten we zonder.. soms zijn we toch wel een beetje dokter 2.0

Deze dokter 2.0.. heeft er weer een week opzitten, we gaan de laatste week in, een weekje fulltime op de IGD, we hebben er zin in! Vooral, omdat we nu gewoon pas om 7:30 op ochtend apel hoeven te verschijnen, daar er geen visite is op de IGD :) Aan het einde van de week krijgen we zelf visite, van de moeder en zus van Florien en gaan we verhuizen!

Liefs
Mammie