Pittig eten.. geeft pittige diaree?

Daar ben ik weer!
Bereid jullie maar voor.. want het zal vast een te lang verslag worden hoor! De afgelopen week is het een drukke en veel bewogen week geweest. Niet alleen hier in Indonesië, maar ook thuis is iedereen flink opgeschrikt hebben wij inmiddels begrepen. Ook wij zijn geschrokken van de vliegtuigramp en proberen het zo goed en zo kwaad als het gaat hier in Indonesië te volgen via Nu.nl. De ontwikkelingen zijn zorgwekkend en wij zijn blij dat ze inmiddels besloten hebben niet meer over de Oekraïne te vliegen de komende maanden. Maargoed, daar kan ik jullie denk ik minder over vertellen dan dat jullie zelf al wel gehoord zullen hebben dus ga ik het toch hebben over alle dingen die wij de afgelopen week gedaan hebben en dat zijn er een hoop...

Begonnen in de Puskesmas van Mlonggo!
Ongeveer een 20-30 minuten rijden van ons vorige adres, zitten we nu in een klein dorpje. Het huisje is, zoals ik vorige week al beschreef echt super en die airco.. kunnen we prima zonder! Die koude douche is een verademing, maar ik moet wel wennen aan het alleen slapen… het is hier ’s nachts ook erg stil, maar één of twee jengeldingen die ’s nachts op afstand afgaan en wel met zulke dB, dat je er eigenlijk prima doorheen kan slapen, geen houtzagerij meer onder het raam, alleen een matras.. die drie keer prut ligt, maar als je maar moe genoeg bent.. lig je in een prima holletje…

Laat ik beginnen bij maandagochtend, om 7:00 moesten we ons melden voor de Puskesmas, daar zouden we door dr. Nurkukuh opgepikt worden voor een rondleiding en de nodige officiële blabla. Het is een erg aardige man, al wat ouder en loopt tegen zijn pensioen, spreekt weinig engels, maar wil wel graag, dus zo krijgen we een aardige rondleiding door een klein miniatuur ziekenhuisje. Er is een polikliniek (=1 behandelkamer), een tandarts (hmm de meeste mensen weten die hier niet te vinden), een fysiotherapeut (word je hier mee dood gegooid), een kinderpolikliniekkamer (doet dienst als consultatiebureautje), een afdeling (13 bedden verdeeld over 2x4, 1x2 en de VIP) en een UGD (wat in Jepara de IGD heette). Het is dus een.. voor Nederlandse begrippen gezondheidscentrumpje + afdelinkje. Na de rondleiding worden we bij de Kepala Puskesmas verwacht (directrice), ze is erg vriendelijk en hartelijk en spreekt wederom 5 woorden engels, maar echt, we hadden het slechter verwacht.. of ons bahasa is toch de laatste weken wel wat vooruit gegaan.
We worden iedere dag om 7:00 voor de Puskesmas verwacht voor het apel, m.u.v. tijdens de Ramadan, dan pas om 7:30, de logica.. ontgaat ons nog steeds. Daarna moeten we naar de afdeling voor de visite, die we volledig zelfstandig doen, inclusief rapporteren in de status en voorstel voor beleid doen. Vervolgens gaan we tegen 8:30 op outreach, dan worden we in een ambulance geladen en gaan we naar de kleinere dorpjes. Dat duurt tot een uur of 12 waarna we weer terugkomen, de arts van de Puskesmas heeft dan ook visite gelopen en ons werk van de ochtend gecontroleerd, maar echt communicatie en er wat van leren.. hmm.. er gaat hier toch standaard dezelfde mik aan medicatie in, ik snap niet waarom ze überhaupt nog diagnostiek doen (wat ook maar zeer beperkt is… voor de medici: verder dan een Hb,Ht, leuco’s, trombo’s en een Widal test (buiktyphus) gaat het hier niet). Omdat er per dag max. 10 patienten op de UGD komen en ze ons daar vrijwel nooit voor bellen, mogen we na de outreach gewoon naar ons huisje op de Puskesmas, hebben we tijd om wat te eten en dan mogen we om 13:30 nog even komen opdraven voor het middag appel, wat de afgelopen week nog niet een keer is doorgegaan.. Dan zijn we de rest van de middag “on call”, maar zoals ik net al zei.. bellen ze toch niet, hoe hard je er ook om vraagt.. ook prima.. we vermaken ons zo ook wel. Einde van de middag moeten we nog een keertje terug naar de afdeling, we mogen zelf weten wanneer, om nog een tweede follow up van die dag te doen. Met andere woorden, nog een keer langs alle bedjes en vragen of ze nog steeds misselijk zijn, duizelig zijn en buikpijn hebben, want dat hebben ze hier allemaal.. vervolgens schrijven we op dat het beleid van de arts zo door kan (als wij zeggen dat er iets gestopt moet worden.. doen ze dat toch niet.. ach.. zeg maar niks meer..) en dan is onze dag ten einde. Ik zeg: Dikke prima!

Op maandag was er geen outreach, het was een hele belangrijke dag voor de Puskesmas, want het was de dag van de Berprestasi, wat, volgens ons, zoiets is als de accreditatie bij ons, maar dan anders. Het hele terein werd uitgebreid gepoetst, iedereen liep in zijn beste kleding en wij werden ook uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen (woehoe.. hoor ons enthousiasme..) Het was een ceremonie die van toespraken aan elkaar hing, stukje zang hier en een foto presentatie daar en na anderhalf uur.. waren wij gaar en konden we onze ogen niet meer openhouden. De volgende dag op het ochtendapel, was het een lang apel, iedereen werd uitgebreid bedankt voor zijn inzet tijdens de berprestasi en van wat wij er uit konden opmaken.. hadden ze het best goed ervanaf gebracht. Ach.. je moet alles een keer meegemaakt hebben, maar wat voor een toevoeging het nou voor ons coschap was.. en nog wel op onze eerste dag.. wij misten het even? Wij konden alleen maar denken aan die hele afdeling die we nog langs moesten.. alle patiënten die we nog op een rijtje moesten krijgen en dat verschrikkelijke handschrift wat we nog moesten ontcijferen.. een dagtaak opzich!

’s Middags hebben we onze vrije tijd nog doorgebracht met Ria en Marlene, toch wel gezellig, als er iemand thuis is als je thuiskomt. Stiekem was het toch ook wel fijn om even een paar dagen een moeder figuur om je heen te hebben.. we redden ons prima, hebben nog geen heimwee, maar het was wel even fijn! Einde van de middag hebben we de follow-up ronde wat eerder gedaan en zijn vervolgens heerlijk van de zonsondergang gaan genieten in de Joglo, een restaurant met super uitzicht en goed eten, want Ria en Marlene durfden toch de Warungs aan de overkant van de straat niet aan (wij hadden geen bezwaar ;-) ) Het was echt de mooiste zonsondergang tot nu toe, met wolken en kleuren die alle plaatjes nog mooier maakten!

Dinsdag was de eerste keer dat we wel echt op outreach gingen, de ochtend begon met even stevig aanpoten op de afdeling. Nadeel als ze je ’s middags niet bellen, is dat er zomaar nieuwe patiënten op de afdeling terecht komen, waar je niks van weet… minder praktisch. In sneltreinvaart alle bedden langs, we zijn al een best goed team, de één schrijven, de ander vragen en onderzoeken, klaar! Moet ook wel want met dat apel.. waarbij ze hier soms nog langdradiger zijn dan in Jepara.. blijft er nog maar aan 40-45 minuutjes over voor vertrek op outreach en de arts verwacht wel dat we onze follow-up gedaan hebben. De eerste outreach gaat naar de posyandu even verderop. Het idee is een soort van consultatiebureau. Daar aangekomen worden we op een krukje gezet, eerst maar eens even meekijken, geen idee wat er van ons verwacht wordt. Ze wegen de kinderen in een grote draagzak, daarna worden ze allemaal volgens schema gevaccineerd. Als dat allemaal gedaan is, is er nog tijd voor klachten en kwaaltjes en daar waren wij dus goed voor. Ook hier geld wederom, als een moeder zegt dat haar kind al een dag panas is (warm), dan krijgt het antibiotica, voor maar drie dagen, dat dan weer wel.. zet niet echt zoden aan de dijk.. ze hebben geen thermometer in hun uitrusting zitten en we denken erover om die nog eens aan te schaffen voor hier. De medicatie die verstrekt wordt is gratis en daarom ook maar voor 3 dagen, als er langer nodig is, of als de klachten erger zijn, moeten ze toch echt naar de puskesmas komen. Ook worden er nog wat zwangerschaps controles gedaan, of wij die willen doen.. eh ja prima.. hoe moest dat ook alweer? Met zn tweeen en de verpleegkundige komen we er wel aardig uit en weten we zelfs met de Doppler de harttonen van de baby te vinden. Als er geen co-assistenten meegaan op outreach, doet de verpleegkundige het allemaal zelf.. soms vraag je je af wat de dokter hier nog toevoegd.. maar dat zal ik maar niet te hard zeggen.

Op woensdag zijn we ook op outreach geweest, deze was totaal anders dan die van gisteren, maar zeker zo leuk! Voor vertrek hebben we eerst afscheid genomen van Ria en Marlene, die hadden een lange reis voor de boeg, helemaal in één dag van Mlonggo naar Jakarta.. wat een tocht! Zij zijn inmiddels weer veilig terug op Nederlandse bodem, maar het was wel even vreemd, ze vlogen een paar uur na de crash terug naar huis… hoewel de ernst op dat moment hier nog niet zo doorgedrongen was.

De outreach op woensdag ging naar de ouderen van een Shalom gemeenschap, ik moest even aan Amanda denken en het engelenkaarsje wat nog steeds op mijn kast staat! (dank!). Wederom een race tegen de klok tijdens de visite en vervolgens in de ambulance op weg! Super! Als we aankomen is er nog geen verpleegkundige en worden we aan een tafel gezet, krijgen we een maaltijd voorgeschoteld waar je u tegen zegt (het was 9:00 ’s ochtends en we hadden al gewoon ontbeten), koud en sodeknetters pittig.. ze houden hier niet van warm, alleen van heet. Uit beleefdheid eten we het op, hoe we het weg hebben gekregen weten we nog steeds niet. Ondertussen doen de ouderen de ochtendgymnastiek in de kerkbanken (waarom heb ik nou op dit moment mijn fotocamera thuis laten liggen..) en krijgen daarna net zo’n maaltijd voorgeschoteld, die uiteraard sneller weg is dan die van ons. Als we nog nauwelijks onze laatste hap hebben doorgeslikt en er nog steeds geen verpleegkundige is, staat er een vrouwtje tegenover ons, bisa mulai? (kunnen starten?) eh ja.. denken we..? wat moeten we in ’s vredesnaam doen? We pakken de tas die de ambulance chauffeur ons op het laatste moment in de hand heeft geduwd maar uit, een paar dozen pillen, lijkt op de inhoud van gisteren en een bloeddruk meter.. ondertussen stuiven zo’n 50 bejaarden op ons af en wapperen met hun “consultatiebureau boekje”.. eh??? Oke, we zien wel.. we zien dat er in ieder geval een bloeddruk gemeten moet worden, laten we dat maar doen dan.. daarna kijken ze ons verwachtingsvol aan.. oke er wordt dus nog meer verwacht? Ehm, oke op de laatste pagina, een regel voor klachten, heeft u klachten? Nou daar komt het dan.. ze hebben allemaal pijn in hun benen of rug of zijn duizelig of.. tsja.. eh en nu? Het zijn veelal klachten waar wij niet veel mee kunnen, pijnstillers kunnen we weer meegeven voor 3 dagen, maar vervolgens, komt hier de rest van de maand niemand meer, dus hoeveel baat ze er van gaan hebben is de vraag. (ik wil nooit meer (oude) mensen horen klagen over de slechte gezondheidszorg in Nederland!). Inmiddels is de verpleegkundige ook gearriveerd, met een extra bloeddrukmeter en een boekje om een soort aanwezigheidsregistratie in bij te houden. Florien en ik ieder aan een kant van de tafel, gestaag werken we alle klachten af en de verpleegkundige in het midden voor de registratie. Zo werken we best efficiënt, daar houden we van! Veel ouderen hebben hier last van een hoge bloeddruk, maar ook daarvoor geldt, 3 dagen medicatie en de rest van de maand niet meer. Het is dweilen met de kraan open en als we proberen duidelijk te maken dat het echt een chronisch probleem is en dat het verstrekken van bloeddruk medicatie voor drie dagen eerder geldverspilling, dan probleemoplossing is, lacht de verpleegkundige, ze lijkt het te begrijpen, maar er is niet veel aan te doen, dit is wat er verwacht wordt en dat is dus wat je doet. Veel klachten die ze beschrijven zijn te wijten aan de hoge bloeddruk, maar dat wordt dan gewoon bestreden met een paracetamolletje. Wisten jullie dat paracetamol bijna overal goed voor is, tegen pijn, tegen duizeligheid, tegen misselijkheid, tegen zwakte, tegen… ach we hebben er geen medicatie voor, maar er moet toch een pil in dus doen we wel paracetamol want het zal wel werken? Wij niet.. inmiddels wel.. gelukkig is paracetamol een oud en veilig middel wat door de meeste ouderen prima gebruikt kan worden en ach.. placebo effect, is ook een effect.. toch?

Als ik bij een oudere dame een bloeddruk van 250/130 meet gaat het me toch net iets te ver om die met drie dagen bloeddrukmedicatie naar huis te sturen.. dit is niet een beetje een hoge bloeddruk, dit is een gevaarlijk hoge bloeddruk en ze had er ook al de nodige klachten van. Ik stuur haar naar de Puskesmas, maar of ze daar ooit heen zal gaan? Ook een vrouwtje met langdurige pijn op de borst, klinkt echt als een hartprobleem, maar ze gaat met alleen paracetamolletjes voor 3 dagen naar huis.. ik wil haar naar de Puskesmas hebben, maar de verpleegkundige zegt dat gezien de duur van de klachten.. een paracetamol voldoende is, op de Puskesmas kunnen ze toch niet meer dan concluderen dat het misschien een oud hart infarct is.. en alle moderne medicatie zoals wij die kennen, hebben ze hier toch niet tot hun beschikking.. hmm.. it’s the circle of life zullen we maar zeggen?
Al met al is het een ochtendje aardig aanpoten en anderhalf tot twee uur later hebben we behoorlijk wat bloeddrukken gemeten.. (wat heb ik daar toch een hekel aan!) en heeeel veel paracetamolletjes uitgedeeld. Ook wat medicatie waarvan wij geen idee hebben wat het is, maar wat de verpleegkundige verstandig acht.. t zal wel goed wezen en zoveel schade kan je gelukkig niet aanrichten in 3 dagen. Als afsluiter krijgen we nog een lunchbox mee met kip en rijst, lekker! Eindelijk eens een groep mensen die wel gewoon eet.. respect voor de mensen die aan de ramadan mee doen, maar ze vergeten soms… dat wij Hollanders wel gewoon voedsel (en vooral water) nodig hebben! Op deze manier gaan wij de komende weken wel vol krijgen!

Visum verlengen.
Gedurende de middag volgt de tweede race tegen de klok van de dag, want we moeten de bus halen naar Semarang.. en de was moet nog weggebracht en het huis nog opgeruimd en de tassen voor 4 dagen gepakt en nog brieven ophalen in Jepara en en.. gelukt! Om 16:00 zitten we in de bus naar Semarang, waar we de volgende ochtend onze visa voor de eerste keer moeten verlengen.. best spannend! Een heerlijke nacht in een hotel, heerlijk geslapen en dan eerst naar het ziekenhuis in Semarang voor de tweede set brieven om vervolgens door te gaan naar het Kantor Immigrasi. Daar aangekomen verloopt het best soepel, we moeten een stapel papieren invullen, we hebben alle goede brieven en er ontbreekt alleen nog een kopietje van ons bijna verlopen visum.. oke.. in Nederland zouden ze snel een kopietje voor je maken.. maar hier moet je er voor naar een ander loketje en er voor betalen, maar al met al ging dat ook best vlot. Daarna moesten we een tijd wachten.. waarop.. geen idee? En vervolgens kregen we een papiertje, bewijsje van afgifte en de boodschap dat we de hele handel incl. paspoort maandag weer op konden halen.. dat is snel.. dat verandert de plannen voor het weekend ook! In ons voordeel natuurlijk.. dat dan weer wel.. hehe..

Weekendje Yogjakarta.
Omdat alles zo voorspoedig verlopen is, gaan we mooi een lang weekend naar Yogjakarta! Stiekem wel een beetje op gerekend, maar nu we het paspoort ook zo snel weer op kunnen halen, blijven we mooi een dagje langer en gaan we zondagmiddag terug naar Semarang, in plaats van het weekend erna nog een keer die helse busrit te moeten maken! Wij houden van efficiënt.. had ik dat al gezegd?
Zo’n 5 uur rijden verder, over bergen en door dalen, waar de bus nog een aantal keer flink moeite mee heeft.. zijn we in de wereldstad yogja! De stad staat bekend om de vele studenten en natuurlijk om de Borobordur en de Prambanan tempels die er op “steenworp” afstand vandaan liggen.

We overnachten in een hostel, voor ons de eerste keer.. een bijzondere ervaring. Voor 5,- per nacht slapen we op een slaapzaal met 3 stapelbedden, maar best prima, de lakens zijn schoon en de badkamer wordt wel iedere dag schoon gemaakt.. (maar vrouwen zijn gewoon niet zo schoon denk ik en de ventilatie van de badkamer werkte gewoon niet).. het ontbijt was inbegrepen en het hostel verzorgde ook de nodige tours. Waardoor wij ook gemiddeld 2-3x per nacht wakker werden van de wekker van een ander, omdat die een idioot vroege tour ging doen en waarvan sommigen niet wisten hoe je zachtjes moet doen.. of niet bedacht hadden dat je een tas ook de avond tevoren al helemaal startklaar kan hebben staan.. maargoed voor dat geld.. hebben we prinsheerlijk geslapen! Het hostel lag op loopasftand van de grootste en bekendste straat van Yogja, de malioboro, een straat waar, voornamelijk ’s avonds, de nodige souvenirs verkocht worden. De eerste avond besteden we dus maar aan een wandelingetje over deze straat, we orienteren ons op alle souvenirtjes, die we nu uiteraard nog niet gaan kopen (moeten we er alleen maar mee slepen). Halverwege worden we aangesproken door een man die drie woorden nederlands en vijf woorden engels kan, hij verteld over een expositie van de 25 beste batik kunstenaars van de eilanden van Indonesië, een expositie die er alleen vanavond nog is. De man is erg trots en we laten ons meekletsen.. we krijgen privé uitleg over hoe batik gemaakt wordt.. toch wel gaaf hoor! En wat een werk! Het is wel echt mooi! Hij legt ook uit hoe je echt van nep kan onderscheiden en die informatie is toch wel handig in zo’n grote batik stad! Eten doen we op de terugweg.. Oseng Oseng macaron, het oogde erg lekker, we zeiden nog, tidak pedas (niet te pittig).. en vervolgens.. oioioioi… we zijn al aardig wat gewend.. maar.. deze.. laten we staan. We grappen nog.. van zo pittig eten, krijg je vast pittige diaree.. Ik kan jullie inmiddels vertellen.. dat.. ook al had ik maar een hap of 5 op.. dat diaree van pittig eten net zo hard brand aan je kont als het eten deed in je mond!

Vrijdag besteden we aan een zelf in elkaar geknutselde citytour. Beginnende in de touristoffice om maar eens even wat folders over beschikbare tours voor na ons coschap te verzamelen. We krijgen er ook een kaart van yogja en zo gaan we op pad, met de benenwagen natuurlijk! .. bijna eng.. zoveel toeristen.. allemaal blanken.. en aangezien wij inmiddels al bijna 8 weken geen blanke gezien hebben.. vervelend ook om zelf weer als toerist gezien te worden, soms worden we er een beetje boos van, want we weten inmiddels best aardig hoe het werkt en dan denken ze dat ze je kunnen belazeren! Als je ze dan van repliek wil dienen, is ons bahasa daar net niet goed genoeg voor en dat maakt het soms nog frustrerender..

We bezoeken het paleis van de Sultan ( het kraton), leuk om een keer gezien te hebben, maar ik zou er niet voor omreizen, mocht je ooit naar indonesie gaan. We worden nog uitgenodigd om het poppenatelier van de sultan te bekijken. Daar maken ze Wajang poppen met de hand, platte en 3D. Mooi om te zien, de platten worden uit buffelhuid gesneden en vervolgens helemaal geschilderd en de 3D poppen worden uit hout gemaakt, schitterend, alleen die puntneuzen zijn een beetje eng. Ze geven er hele voorstellingen mee en hun favoriete verhaal gaat over de Indonesische Romeo en Julia. Daarna worden we nog weer door een batik winkeltje geleid, ook hier zit een vrouw te batikken, wat een werk! En worden we nog uitgenodigd om Luwak koffie te drinken, de duurste koffie ter wereld, geproduceerd door de Civet kat. We bedanken vriendelijk, die drinken we vast nog wel.. maar dan goedkoper en minder toeristisch..

Terug naar het paleis, we maken snel het rondje af .. aandacht is weg.. tsja je bent een cultuurbarbaar of je bent het niet.. Dan willen we nog naar het waterpaleis, maar onderweg horen we dat dat al gesloten is vanwege gebed.. ja.. vrijdag is de dag van het gebed voor moslims, oeps niet aangedacht.. Jammer is dat iedereen wil helpen, maar niemand de goede informatie heeft en zo krijgen we dus drie verschillende openingstijden.. we hebben geen zin om te gaan zoeken naar het waterpaleis en we weten niet hoe ver het nog lopen is dus we laten ons in een Becak (fietstaxi) zetten naar de stichting, School of art voor Batik, ach.. ook leuk.. wederom een uitleg over batik en hier werd ook weer batik verkocht, niet de batik om kleding van te maken, maar echt kunst, voor aan de muur. Er werd werk van zowel leerlingen als docenten verkocht en alles had een vaste prijs, daar houden we van! En ook geprijst naar de klasse van de kunstenaar. Zoveel moois en zo weinig plek in de koffer.. toch jammer! Daarna op weg voor de lunch.. niet veel soeps.. maar dat zijn we inmiddels wel gewend. De rest van de middag willen we naar de kota Gede, bekend om zijn 900-925 zilver, we worden op 3 bussen gezet.. beetje een omweg en als we er uiteindelijk zijn, zijn de meeste smeden al dicht en alleen de grote winkels nog open, veel te duur en zelfs met de genereus aangeboden, alleen vandaag (sure), 20% korting, nog duurder dan in Nederland, nou dan maar niet! Hebben toch geen plek in de koffer.
De hele dag hebben we door de stad gesjouwd en terug in het hostel nemen we even snel een douch, daarna door om eten te scoren op de malioboro en dan is de pap echt op! De hele dag gesjouwd en morgen een watertour!

Voor de zaterdag hebben we een tour cave tubing geboekt, de borobordur en prambanan bewaren we voor onze rondreis straks en we hebben wel zin in iets actiefs! Om 8:15 staat er een auto klaar en samen met 3 Ierse meiden gaan we op pad, een flinke autorit verder staan we in een heuvelachtig gebied ten zuiden van Yogja. We kunnen kiezen uit een aantal activiteiten en we kiezen ervoor om een nieuwe, pas ontdekte, volgens de gids unieke, (er zijn er maar 3 van ter wereld!) grot te bekijken en 2 wateractiviteiten. Wat de gids niet weet is dat er in Valkenburg en Remonchamps etc. heel veel mooiere en grotere grotten zijn.. dus zo uniek.. nou dat valt nou ook wel weer mee, maar voor 2,- extra.. ach.. zijn we ons er geen buil aan gevallen.. Daarna, zwemvest aan, in een pickuptruck.. naar een grot.. we gaan op een opgeblazen autoband door een grot heen, dat is nog eens een unieke ervaring.. vergeleken met de grotwandelingen in valkenburg! Nice! Daarna wat meer actie in een canyon rivier.. waarbij er vast actie zal zijn in het regenseizoen, maar dat was nu nogal tammetjes.. hmm jammer.. wel een gelegenheid om van (te) hoge rotsen af te springen.. ik overwin mijn angst en spring van de laagste (toch nog 6 meter), Florien zoekt het nog iets hoger op en springt van 12 meter.. ik doe t dr niet na! Gelukkig was het er diep genoeg.. don’t worrie! Zo zijn we toch de hele dag zoet en ’s middags tegen 16:00 zijn we weer terug in het hostel! Net optijd voor een snelle douche en even snel eten, want om 18:00 staat de bus klaar om ons naar het Ramanyana ballet te brengen. (jaja cultureel he!)
Het ramanyana ballet vindt plaats aan de voet van de prambanan tempels, het is een openlucht theater en zo zie je dus de mooi verlichte tempels boven het theater uittorenen! Ze zien er prachtig uit en ik popel om ze van dichtbij te mogen bekijken straks! De balletvoorstelling met live gamelan muziek is mooi, beetje jammer dat het niet allemaal gelijk gaat, wat je wel zou verwachten van een voorstelling die ze in het hoogseizoen minimaal 3x per week doen.. maar ach, we genieten er wel van en het is een mooie voorstelling! We zitten op de laagste rang, maar vinden dat we toch zeer goede plaatsen hebben. We hebben een top dag gehad!

Zondag, de laatste ochtend in Yogja, de dagen zijn omgevlogen, maar we hebben ook wel weer zin om richting het noorden te gaan. De ochtend brengen we door in Fort Vredeburg, een voormalig fort van de VOC, nog een tijd in Japanese handen geweest en doet inmiddels dienst als historisch museum over, voornamelijk de Nederlandse bezetting. Wat hebben we een ellende aangericht in het verleden, we voelen bijna plaatsvervangende schaamte! Toch zijn we blij dat we het fort bezocht hebben en ons op die manier ook nog wat hebben verdiept in onze gedeelde geschiedenis. We hebben dus een weekend met cultuur, natuur en historie achter de rug! We eindigen met een cappuccino in het indische koffie huis.. Lekker! Zo maken we de tijd vol tot de bus naar Semarang vertrekt..

De rit naar Semarang lijkt nu nog wel langer dan de heenweg, het is erg druk op de weg, ik ben vergeten een reistabletje in te nemen en we treffen het ook niet echt met de chauffeur.. brak, maar nog wel met alles binnen.. komen we tegen 17:30 in Semarang aan, op zoek naar een slaapplek. Het hostel in Yogja beviel wel en dus willen we die hier ook maar proberen.. we gaan eerst eens kijken.. nou no way! Daar willen we nog niet dood gevonden worden.. dan betalen we wel 5,- meer en dan zitten we in een 3 sterren hotel inc. Ontbijt.. zo gezegd zo gedaan.. hotels in Semarang zijn een stuk goedkoper dan in Yogja en het hostel een stuk duurder. Wederom een heerlijk hotel, met heerlijke douche.. deze gaan we onthouden!

Maandagochtend.. visum weer ophalen.. we zouden ’s ochtends en ’s middags langs moeten komen, hadden we begrepen, goed dat we dat wisten.. ’s ochtends belandden we in de file er naartoe en moesten daar vervolgens ruim anderhalf uur wachten.. op? Wij dachten een foto.. maar nee.. eerst moesten we betalen.. 100.000 Rp duurder dan verwacht… maargoed, dat is nog maar 8,- meer.. om 14:00 moeten we terugkomen voor een foto.. kan dat nu niet? Nee je staat op het schema voor 14:00.. wat ze in de tussentijd allemaal niet gedaan hebben is ons een raadsel.. we brengen de tussenliggende tijd door op de pasar johar en doen nog even snel boodschappen, want daar zullen we vanavond wel geen tijd voor hebben. Snel terug naar het kantor Immigrasi.. snel is een relatief begrip.. een taxichauffeur die een omweg neemt.. een file.. een stukje van een 15 minuten.. 40 minuten over gedaan.. onze stemming daalde diep. Vervolgens weer wachten.. wachten.. wachten.. foto.. van iedere vinger een afdruk (dat hebben ze in Nederland nog niet eens van me!) alsof je een crimineel van de bovenste plank bent! Ach.. oke.. nog weer een kopietje.. en dan.. klaar! Mooi optijd, kunnen we de bus van 15:00 nog net halen.. die ging toch om 15:00? Oeps verkeerd gekeken.. 13:00 of 18:00.. sorry! Beetje jammer.. de rest van de middag slenteren we dan maar door de shoppingmall en vermaken we ons met een extra grote melk/ijs/siroop beker van de Starbucks.. je moet toch iets..

Om 18:00 in de bus.. de man heeft de vaart er in, we zijn nog nooit zo snel van Semarang naar Jepara gekomen! Misschien hielp dat reistabletje en de slopende dag ook wel een beetje mee.. heb geslapen als een blok! Voor een paar rupiahs extra wilde hij ons ook nog wel doorbrengen naar Mlonggo.. heel fijn! We hebben het gevoel alsof we vandaag 3 dagen in één hebben gehad en dat we niet 4 dagen maar 2 weken zijn weggeweest. We hebben zin in de nieuwe week in de Puskesmas! Jammer dat dit visum maar 30 dagen geldig is.. en we dus het hele circus over 3,5 week weer moeten herhalen.. en daardoor weer een aantal dagen van het coschap moeten missen, maar wat moet dat moet..

Pfieuw.. wat een lang verhaal weer! Knap dat je hem helemaal hebt doorgeworsteld, maar ik had jullie gewaarschuwd… zoveel nieuwe ervaringen en indrukken en dan ook nog een tripje yogja.. dat kan gewoon niet kort!

Samenvatting: het gaat goed, veel gedaan,veel nieuwe indrukken, nog geen heimwee, geniet van iedere dag!

Liefs uit Indonesië,