Vervloekt nieuw jaar?

Selamat semua!

Zijn jullie er klaar voor? Nou daar gaan we dan maar weer.. ik zal geen korte verslagen meer beloven, want inmiddels heb ik wel door… kansloze zaak! Gewoon beginnen bij het begin en we zien wel weer bij hoeveel kantjes het schip strand! (of waar deze spraakwaterval eindigt)

Deze week heb ik in ieder geval een dag minder te beschrijven.. maar dat zegt niks, hoor ik jullie nu al denken..

Onze week begon deze keer, met dank aan het kantor immigrasi, op dinsdag. Die paar dagen vrij waren heerlijk, maar we hebben ook zin om weer aan de slag te gaan! Na een enigszins brakke nacht, geen idee waarom.. gaan we vandaag een half uur eerder naar de afdeling. We willen ons graag even goed verdiepen in de patiënten en aangezien het handschrift ontcijferen nog steeds een aardige klus is.. we maken een mooi beddenoverzicht en zijn precies op tijd klaar voor het apel. Pff ben toch blij dat we die ongein in Nederland niet hebben en dat wij gewoon een nuttige werkoverdracht hebben om de dag mee te beginnen of te eindigen. Ze kletst weer een mooi kwartier vol, waar ze het toch iedere ochtend zo lang over kunnen hebben? Als we na het apel aan het werk willen gaan komt de zaalarts ons vertellen dat we al weggaan op outreach, oh? Nu al? Maar we hebben onze ronde op de afdeling nog helemaal niet gedaan! Blij dat we vanochtend wat eerder gekomen zijn en dat we in ieder geval een overzicht voor de middag hebben, een goede voorbereiding is het halve werk! Zo gaan we in ieder geval iets prettiger weg. We vragen ons af waarom, misschien gaan we wel naar een dorp wat een eind rijden is? Niks is minder waar.. we gaan naar het stadscentrum van Jepara..? We hebben een paar weken terug wel gezien dat ze er iets aan het bouwen waren, maar wat? Een “mobiele” EHBO post blijkt nu. Oke, leuk! Ben benieuwd! Ook hier mogen we nog even een apel in de brandende zon doen samen met de politie, de vrijwilligers van het rode kruis en de? padvinders? Nou ze verwachten nogal niet wat..? Daarna moest natuurlijk iedereen nog even met de blanke dokters op de foto en dan gaan we aan het werk? Welk werk? Komen hier patiënten? Zijn hier veel verkeersongelukken op dit kruispunt? WAT doet die post hier? Het is een post gebouwd speciaal voor het einde van de ramadan, maar dat duurt nog een week? Dus wat doen we hier? Wachten op patiënten.. maar het is nog niet einde ramadan, er is geen festival in de buurt, sterker nog, de straten zijn uitgestorven.. WAT DOEN WE HIER??? We zitten/ liggen/ hangen/ wurgen serieus de hele godganselijke ochtend van 8:00-14:00 op een bankje voor de houten post onder een houten parasol. 0,0 patienten gezien.. sociale gesprekjes in het bahasa hielden al vrij snel op, hoewel ze het steeds weer probeerden, maar daar waren we op een gegeven moment na 10x hetzelfde verhaaltje ook wel moe van, dus gingen de meesten binnen op een bankje liggen slapen. Buiten was het toch immers veel te warm? Gekke Hollanders, kom eens gauw binnen! Maar binnen was de airco stuk, dus wij hadden toch wel de voorkeur voor de parasol buiten. Blij dat ik nog een leesboek in mijn dropbox had staan, dat heb ik voor de helft uitgelezen op mijn telefoon, wat een techniek he! NU.nl is uitgebreid geanalyseerd en ook Facebook behoorlijk uitgeplozen! De andere jammer was.. dat we maar weinig water bij ons hadden en dat we er van uit waren gegaan snel weer terug te zijn.. en dus ook geen voedsel bij ons hadden, per abuis ook geen geld meegenomen. Na alle ritsjes, vakjes, broekzakken en telefoonhoesjes gecontroleerd te hebben, hebben we nog net 3000,- Rp bij elkaar gesprokkeld (dat is 25 ct.) toch daar maar mee naar de supermarkt gegaan en we konden er zowaar een zakje crackertjes van kopen! Omdat we bijna uitgehongerd waren.. smaakten ze best! Hoe die mensen dat de hele dag volhouden tijdens de ramadan? Ik snap t nog steeds niet! Respect!
We waren relatief laat terug bij de Puskesmas, dus te laat voor het middag apel, wat jammer nou! (niet dat dat wel eens doorgaat, maar toch) Eindelijk eten en dan moest ook de was nog even snel opgehaald worden. Daar gaan we onze was overigens niet nog een keer heen brengen, wat een bende! Het kwam terug met een fris luchtje, maar ook met vlekken.. die er voordat we ze wegbrachten.. nog echt niet inzaten! Lekker dan! Waarschijnlijk alles bij elkaar in de rivier achter het huis gewassen?! Aangezien we de komende weken ’s middags best de tijd hebben, doen we onze was de komende weken wel zelf, op de hand! Of het daar heel schoon van wordt? Allicht schoner dan dat we het nu terugkregen! En als we het gewoon niet zo goed uitspoelen, ruikt het ook zo sterk naar zeep. Komen mijn Keniaanse handwas skills toch nog van pas! :)
De rest van de middag vliegt voorbij en voor we het weten is het tijd voor een ronde op de afdeling, die we nu goed en uitgebreid willen doen, want dat scheelt morgenochtend weer werk! Bovendien, zijn er ook maar 7 patienten en de echte hoofdbrekers gaan toch naar een echt ziekenhuis, dus we vermaken ons best! Hier kunnen we wel dokter zijn, denken wij, iedereen krijgt toch standaard dezelfde mik aan medicatie, als je weet wat voor klacht de patient heeft en welk medicijn bij de klacht past (hebben we inmiddels gewoon een lijstje van gemaakt), dan is het gewoon kookboek geneeskunde en als je het niet weet.. hebben we altijd nog paracetamol in de aanbieding!
’s Avonds een rondje langs de supermarkt, dat is wel een leuk avondwandelingetje en vrouwen als dat we zijn.. kunnen we daar zo twee uur zoet mee zijn! Hoewel we wel van efficiëntie houden en aardig de pas er in hebben, maar ze hebben gewoon niet altijd alles in één winkel! Ondertussen hebben we ook ontdekt dat de lekkerste etenskraampjes bij de supermarkt staan en uit zelf bescherming doen we maximaal om de dag boodschappen. Hoewel we nooit meer dan 1 portie eten hoor, don’t worry mam! Ik kom niet tien kilo zwaarder terug! Maar we genieten wel van het eten! Ook de lekkere en mooie fruitkramen liggen aan de grote dorpsstraat, dus daar weten we ook inmiddels wel wat lekker is!

Woensdags gaan we wederom op outreach, profijt van de uitgebreide ronde gisterenmiddag hadden we zeker en zo zijn we een kwartier voor vertrek klaar om te gaan! We gaan vandaag wederom naar de posyandu, toch jammer, we hadden gehoopt op de ouderen! Maar de kindertjes ben ik ook zeer blij mee, het is een ander dorp, maar het gaat vrijwel hetzelfde als vorige week. Er heeft zich al een hele groep moeders met kinderen verzameld, alle kinderen worden in een grote draagdoek gewogen en vervolgens moeten ze allemaal wachten. De verpleegkundige vraagt wat we willen, of we kinderen willen onderzoeken? Jahoor, prima! Schoorvoetend kruipen de eerste kinderen om Florien heen, we beginnen met een zwangere vrouw en vervolgens volgen allemaal volwassenen. Volwassenen? Huh? Naja als ze hulp nodig hebben… Bloeddruk meten, pijnstillers voorschrijven en in de hoek worden kinderen gevaccineerd, jammer dat hadden we ook wel willen doen! Het gaat blijkbaar als een lopend vuurtje door de buurt, dat er twee Nederlandse bijna dokters zijn en dus hebben we zo een aardig spreekuurtje vol. De klachten zijn uiteenlopend, van langdurig hoesten (u moet echt naar de Puskesmas voor Tuberculose onderzoek!) tot nekpijn, tot een herpes infectie van het oog.. Ook de leeftijden lopen aardig uiteen, van 0-75? Jammer dat de ochtend zo snel om is, de volgende keer toch iets minder efficiënt werken en nog wat tijd rekken! Terug in de Puskesmas is daar ook nog maar weinig te doen en zo zijn we heel erg op tijd klaar! We besteden de rest van de middag nuttig, we maken een begin aan ons Clinical Raport, wat we na onze stage in moeten leveren en wat nog wel een kantje of 40 moet beslaan en uiteraard de nodige diepgang en uitgeplozen onderwerpen moet bevatten.. in het engels… oke.. where to start? We zijn nog steeds blij dat we deze volgorde geloot hebben en dat we nu dus wel mooi de tijd hebben voor dit tijdrovende klusje. Wel onderbreken we onze studie middag nog even voor het middag apel.. wat wederom.. jullie raden het al.. niet doorging! Maargoed, ze hebben onze neus nog weer even kunnen bewonderen en daarna gaan we gauw weer verder met onze studiemiddag!

De avond gaan we weer op zoek naar eten, nu in de straat voor de puskesmas. Er staan verscheidene kraampjes, maar merendeel is klein en gaat niet door voor een volwaardige avondmaaltijd. Er staat één kraampje waar dat wel kan, prima en lekker eten! Gebakken kip, eend of vis met rijst. Beetje jammer dat de beste man ons de dubbele prijs laat betalen en dat hij dat, achteraf blijkt, ook al bij onze voorgangers gedaan heeft! Daar eten we dus niet meer! Dan maar iets verder lopen, kan ook helemaal geen kwaad! Anders had hij er mooi twee vaste klanten bij.. dus hij heeft zijn eigen glazen ingegooid! Sufferd!

Op Donderdag gaan we op Home visit voor het malnutrition (ondervoeding) project, althans dat wordt ons verteld. We bezoeken uiteindelijk drie gezinnen. De eerste is een gezin, in een hutjemutje achterafdorpje in de rimboe, in een pas gebouwd huis, wat overduidelijk nog niet af is. Omdat we wisten dat we op homevisit voor ondervoeding zouden gaan, kijken wij de hele groep kindjes onderzoekend aan, om welke zou het gaan? We denken dat het om een klein meisje gaat, aan haar haarkleur te zien, duidelijk een vitamine tekort, ook loopt ze wel heel soepel voor de leeftijd die we haar schatten en dus is het aannemelijk dat zij het kind is wat (langdurig) ondervoed is. Als we het aan de verpleegkundige vragen kijkt ze ons verward aan. Nee nee nee, we zijn hier voor de moeder, ze is zwanger en heeft een bloedarmoede, we komen alleen even een pakket met voedingsmiddelen brengen! * schaamte* maar toch zegt onze klinische blik.. ? goed daar komen we niet voor.. en als zij zegt dat we daar niet voor komen.. breng het dan maar eens onder de aandacht? Het is verder een vrolijk kind en dus zal het wel geen acuut probleem zijn, die pikken ze er dan op de posyandu wel uit, hopen we. Dat bloedarmoede in de verhouding zoals deze moeder dat heeft, best normaal is in dit punt van de zwangerschap, krijgen we ook niet uitgelegd. De verpleegkundige blijft maar vragen of we wat willen vragen en vertellen aan de moeder. Nou eh.. je moet goed groente eten! En fruit! En.. goed drinken? Zo.. nu tevreden? Dat doet ze al.. wat kan ze nog meer doen? Nihiks! Dit hoort erbij! Snap dat dan! Pfff! We laten er een zak linzen, vier pakken oplosmelk voor zwangere vrouwen en een zak suiker achter. Na de nodige foto’s (for dokumentasi? Yeah right!) gaan we door naar het volgende gezin, geen idee wat we moeten verwachten en vooral, wat er van ons verwacht wordt.

We komen bij een gezin met een baby van 3 maanden oud, oogde.. een maand of anderhalf, mager.. Toch was het een groot huis, oogde voor Indonesische begrippen best luxe, had het gezin ook al een meisje van een jaar of 14, dus zou je denken dat ze wel weten hoe ze het groot moeten krijgen en daar ook de middelen voor hebben, maar schijn bedriegt dus blijkbaar. Het kind lijkt niet voldoende te drinken en wij worden gevraagd om het na te kijken. Dus zo goed en zo kwaad als het gaat kijk ik het kind na, ik vind het een beetje suf, maar of dat nou komt omdat het net uit een diepe slaap komt.. of.. ? Het enige wat ik kan vinden is een schimmeltje in de mond, zou een verklaring voor slecht drinken kunnen zijn. We willen behandeling voorschrijven, wat de verpleegkundige niet bij zich heeft! Slecht! Als je toch weet dat je naar kinderen van deze leeftijd gaat.. goed toemaar.. Als we de moeder op de afwijking wijzen, blijkt dat het toch al wel behandeld wordt, waarmee kunnen we niet meer achterhalen, maar het zal wel goed wezen? Ook hier laten we een pakket voedsel achter, melkpoeder voor de lacterende vrouw, een zak suiker, een zak linzen.. eh? Het kind is ondervoed.. de vrouw zag er.. zullen we maar zeggen.. goed gevoed uit?! Soms snappen we het echt ff niet hoor!

Na wederom foto’s voor dokumentasi te hebben genomen met het mobieltje van de verpleegkundige, waar we allemaal even op moesten poseren.. gaan we door naar het laatste aanstaande gezin. Het gaat om een zwanger meisje van maar 1.23 meter lang, dus waar de nodige bevallingsproblemen te verwachten zijn. Wat de reden is voor het huisbezoek.. en waarom ze niet gewoon op controle kan komen op de post, snappen we niet. Misschien ook wel een beetje een sociaal bezoek, omdat ze bang zijn dat ze anders uit het oog verloren wordt, of tussen wal en schip belandt. Het meisje is genetisch klein en 21 jaar, de gemiddelde leeftijd hier om zeker kinderen te krijgen. Zo aan de vooravond van mijn 25ste verjaardag, moet ik er niet aan denken nu al twee koters rond te hebben lopen! ’s Lands wijs.. ’s lands eer.. Het meisje heeft ook echt een helium stemmetje en als we haar leeftijd niet geweten hadden, hadden we haar waarschijnlijk een jaar of 12-13 geschat. Soms zegt uiterlijk niet alles. Ze zal uiteindelijk met een keizersnede gaan bevallen in het ziekenhuis, lijkt ons een wijs besluit, anders is dit kindje en mogelijk het meisje ook, ten dode opgeschreven in verband met zwangerschaps/bevallingscomplicaties. Na dit bezoek keren we terug naar de puskesmas, wederom relatief vroeg.. en wederom, geen werk meer te doen in de puskesmas. Dus we controleren of het beleid wat we vanochtend hebben opgesteld voor de afdelingspatienten is goedgekeurd, Yes! Gewoon een handtekening en geen kriebelbende er onder.. we beginnen het door te krijgen! (of ze daar in Nederland gelukkig van zouden worden.. ik denk dat de minister van volksgezondheid een spontane beroerte zou krijgen als we op deze manier onze patiënten zouden voorschrijven in Nederland.. ) Maar aangezien hier geldt, van pillen word je beter.. doen we het maar zoals ze het graag zien.
De middag brengen we wederom werkend aan ons verslag door, we zijn trots op onszelf! Een vakantie gevoel hebben en toch ook nuttig bezig zijn!

Dan gaan we vrijdag op weer op home visit, eerst moeten we er al een tijdje op wachten, niet erg want we hebben net daarvoor begrepen dat we naar een lepra patient(en) gaan, dus kunnen we mooi even inlezen in het wat en hoe het ook alweer zat? Lepra is een zeer besmettelijke ziekte, die zich soms pas 20 jaar na besmetting openbaart, maar die 48 uur na het starten van behandeling, al niet meer besmettelijk is. Kenmerkend zijn de grote pigmentloze vlekken op de huid en de gevoelloosheid op diezelfde plekken, armen en benen. (zo dat was de klinische les weer voor vandaag). Als we uiteindelijk vertrekken blijkt de patient relatief dichtbij te wonen en ook nog eens de enige te zijn die we die ochtend bezoeken. Het is een oudere man die inmiddels ruim een jaar behandeld wordt voor zijn lepra. Dit is de laatste controle en dus zijn er alleen nog wat rest afwijkingen te zien. Voor ons wel boeiend om een keer te zien, maar omdat hij vrijwel hersteld verklaard is, niet het meest leerzame voorbeeld. Misschien gaan we binnenkort de lepra kliniek nog een keer bezoeken, die ligt hier ook in de buurt en is wellicht leerzamer. Omdat het zo goed ging met de man, waren we om 9:00 al terug in de puskesmas.. tsja .. om nu al naar huis te gaan.. is wel heel veel te vroeg. Op de spoed zijn geen patiënten, de afdeling hebben we al gedaan.. dus we gaan op zoek naar werk op de poli, die op dit tijdstip wel vollop draait. Als we daar aankomen smeert de arts hem.. mooi jullie kunnen ook wel onderzoek doen.. en er wordt een soort status kaartje met een bonnetje in mijn hand geduwd door de verpleegkundige.. ga daar maar zitten.. eh? Help? Het lijkt een beetje op het werk wat we op outreach ook doen, alleen nu met de mogelijkheid om laboratorium onderzoek aan te vragen en niet te weten welke pillen er allemaal voorradig zijn.. great! Zo goed en zo kwaad als het gaat worstelen we de wachtkamer leeg. Patienten zijn echt al tevreden als ze met een paracetamol weggaan, als je ze niks voorschrijft.. blijven ze net zo lang zitten tot je dat wel doet, of tot de verpleegkundige zegt dat het klaar is (het is nooit klaar voordat ze pillen hebben gekregen).
Deze middag gaan we op pad, we nemen de taxi naar het centrum van Jepara om.. jawel.. verjaardagsboodschappen te doen! Ik ben jarig op de tweede dag van het “Suikerfeest” of zoals ze het hier noemen, idul fitri/ lebaran. Ze hebben ons bang gemaakt dat er vanaf zaterdag en anders wel zondag (de twee dagen voor einde ramadan) alles dicht is en dat we dus voor minimaal 4 dagen eten en drinken in huis moeten hebben.. handig als je niet kan koken/ geen mogelijkheid hebt iets warm te maken. We slaan dus maar groot in en we hebben bedacht dat we maandag ons uit gaan leven op het maken van verjaardaglekkers! We gaan proberen een arretjescake en/of kwarktaart te maken. We kopen dus een soort bakblik, garde, maatbeker.. en geen kwark.. dat kennen ze hier blijkbaar niet.. eh oke.. alternatief? Oplospoeder voor yoghurt om yoghurt roomijs te maken, dan maar met iets minder water.. is het net kwark toch? Het zal ons benieuwen of het wat wordt.. daarom is de arretjescake ons back-up plan!
Ook hebben we even de boot gereserveerd, want de dag ná mijn verjaardag.. gaan we.. naar een tropisch eiland!! Want heel indonesie heeft de komende week vrij en wij dus ook! Wij hebben geen bezwaar… wel een leuke planning!

Voor de verandering werken we deze week ook op zaterdagochtend. We hebben nu al een aantal dagen gemist voor het aanvragen van het visum en binnenkort zal dat weer het geval zijn.. we hebben toch geen spannende plannen voor het weekend en aangezien heel indonesie de komende week op zijn gat gaat en wij ook.. kunnen we beter onze goede wil nog even tonen.. We gaan op bezoek bij een traditionele geneesheer. Hij is gespecialiseerd in het genezen van fracturen (gebroken botten). Als we aankomen ligt er een mannetje op zijn buik op een groot bed, hij wordt uit het verband gewikkeld, wat heeft de man? Een gebroken rug is het antwoord.. een gebroken wattes?? Grapje zeker? Nee.. hoe weten jullie dat? Zijn er foto’s gemaakt? Nee.. wij hebben geen rontgen nodig, wij stellen hier de diagnose middels telepathie.. middels wattes? Telepathie.. juist ja.. echt dat staat gelijk aan rontgen en is zeker zo goed, misschien wel beter zelfs! Is die man op zijn achterhoofd gevallen ofzo? Naja hoe behandelen jullie een gebroken rug dan? Middels massage en kraken, het heeft wel wat weg van wat we in Nederland kennen als de alternatieve geneeswijze chiropractie. Zeker niet slecht, maar bij een echt gebroken rug, zeer gevaarlijk en met een groot risico op een dwarslaesie. Laten we maar hopen dat hun telepathisch vermogen het dit keer niet helemaal juist heeft!
Overigens zijn er ook een hoop patiënten die helemaal met arm of been ingespalkt op bed liggen en die wel een foto hebben laten maken, maar die dan toch voor behandeling, naar de traditionele geneesheer gaan. Qua behandeling van breuken doet hij eigenlijk niet zoveel anders dan de conservatieve behandeling die anders in het ziekenhuis gedaan werd. Want platen en schroeven, dat gaat hier in dit deel van Indonesie toch niet. De man werkt dus ook veel samen met de Puskesmas en ze respecteren elkaars behandeling. De man verwijst ook naar de dokter voor antibiotica of pijnstilling, goede zaak! Maar je moet er toch niet aan denken dat hij de diagnose over het hoofd voelt, of juist andersom.. zit je mooi klem.. letterlijk en figuurlijk.. gedurende een hele maand! Follow up wordt ook gedaan met telepathie en na een maand mag bijna iedereen het weer langzaam gaan gebruiken. We bedanken de man voor zijn uitleg, ondertussen is mijn lengte weer een leuk onderwerp van spot en ginnegappen en als hij me een hand geeft trekt hij hem ook snel weer terug en mompelt iets.. waarvoor ik nu vervloekt ben? Of gezegend? No idea… laten we maar gauw weer gaan! Binnenkort willen we ook nog een keer een traditioneel genezer die met kruiden werkt bezoeken, dan kunnen we eindelijk eens vragen hoe ze het in hun bolle hoofd halen om mensen met borstkanker en open wonden bij de reguliere gezondheidszorg weg te houden… hoewel we dat natuurlijk op een uiterst nette manier zullen vragen hoor!
De rest van de ochtend brengen we weer door op de poli en de middag, gebruiken we om de ervaringen van de traditioneel genezer uit te schrijven in een assignment voor in ons rapport. Wat je allemaal over traditionele geneeskunde kan vinden.. bijzonder!
Eind van de middag gaan we richting sunset beach, daar hebben we afgesproken met de arts-assistent chirurgie uit jepara en de andere twee co-assistenten uit Nederland. We hebben een gezellige avond, wisselen de nodige ervaringen uit en is het zomaar ineens laat. We drinken nog een kop koffie in een tentje in het centrum, met zowaar een terras, dat is uniek hier! Zowel een goede koffie, als een terras..

Dan kom ik eindelijk bij zondag, heerlijk uitgeslapen! Wat kan je daar soms naar uitkijken zeg! Gewoon even geen wekker zetten en dan helaas nog vroeg wakker zijn, maar er lekker niet uit hoeven! Daar kan ik echt van genieten! Zeker na twee weken consequent iedere ochtend de wekker gehoord te hebben. Na het ontbijt vertrekken we voor een lekkere wandeling, het is niet al te zonnig, dus smeer ik me niet in.. dompie! We gaan op weg naar het strand, waar we 30-40 minuten later aankomen.. wat een bende! Het is één lange weg zonder echte zijweggetjes in het laatste stuk.. dus we zullen dezelfde weg terug moeten, of niet? We denken dat we via het strand wel naar het volgende weggetje kunnen lopen.. in het begin, best prima.. vervolgens.. steeds moeilijker.. en uiteindelijk staan we op een berg afval waar we behoorlijk verend overheen lopen.. een visser roept vanaf zee.. ga terug! Ga terug! Nee we moeten nog maar zo’n 200 meter tot ons doel! Ga terug! Ga terug! We lopen/ rennen nog eens stukje door, tot ik aan mn enkels in de.. tsja.. wat zal het zijn.. sta.. hmm misschien moeten we toch terug? Het lijkt namelijk alleen maar slimmer te worden en een stukje door zee waden is ook geen optie hier.. misschien stond dat hekje er toch niet voor niks? * grijns* misschien moeten ze er een bordje verboden toegang/ gevaarlijk ophangen? Maar we leven nog hoor! We hadden alleen vieze voeten, wadlopen 2.0. Geen zorgen!
Na een drie uur ploeteren wandeling, die volgens de kilometer teller van Florien op 8.8 km heeft bedragen ( tsja het loopt niet zo snel in de drap en een half uurtje pauze mag er ook nog af) zijn we moe, oververhit en ik zo rood als een krabbie.. weer terug, even lekker douchen en dan met de voetjes omhoog, vandaag mogen we ontspannen van onszelf, hoeven we even niks meer, ook niet studeren! Lekker lezen, goed boek, lekker plekje.. hmm!
Die avond was het echt een gekkenhuis! Om 17:42 gaat de eet sirene voor de laatste keer deze ramadan en dan barst het hier los alsof het oudejaars avond is! Zodra het helemaal donker is, is er het nodige vuurwerk en gaat iedereen de weg op! In grote laadtrucks met grote geluidsinstallaties trekken de jongeren naar het centrum van Jepara, daar was die mobiele post dus voor.. nu valt het kwartje.. maar wat we daar dinsdag al moesten? Het is één groot feest, iedereen gaat op weg naar zijn familie en zo nu en dan komt er ook een soort carnavalswagen achtig iets, gelijkend op een moskee langsrijden. Iedereen is uitgelaten, ik vind het knap, 4 weken lang, tussen zonsopgang en zonsondergang niet eten en drinken, dan snap ik dat de feestvreugde groot is als je dat volbracht hebt! Moskees die vreugde jengelen, de hele nacht door, de muziek trucks, het vuurwerk.. tot de stroom uitvalt.. dan is het donker hier!!! Wow! Maar helaas voor ons.. duurde dat maar een uurtje en dus kon alle herrie vlak voor slapen gaan weer herstart worden. Het bleef nog lang onrustig vannacht.. Wij waren echter zo moe.. dat we er nog weinig last van gehad hebben.

Nou.. en ik maar denken.. niks te vertellen te hebben over afgelopen week.. hmm daarom.. beloof ik maar niks meer! Typ typ typ.. tot volgende week! Dan kan ik jullie hopelijk vertellen hoe het voelt om een halve Sara te zijn en hoe het is om op een tropisch eiland te snorkelen!

Hati Hati! (take care!)
Liefs,