Sterk he? die Fishermansfriend?

Haaaaaai!
Nou die week ging snel voorbij! Time flies when you’re having fun ;-). Een week waarin ik een jaartje ouder werd en toevallig ook een stuk wijzer. Ik ga maar vast zeggen,.. je moet een hoop domme dingen doen om een beetje wijzer te worden.

Laten we eerst maar eens beginnen met het taartbak avontuur, want bij jarig zijn.. hoort taart. No problemo, als je een keuken en een oven hebt, maar laten we die nou net niet hebben gehad.. Wel een koelkast, dus deze slimmerds hadden bedacht een koude taart te maken. Wisten jullie dat er serieus een website bestaat die heet taartzonderoven.nl? Super handig! Monchou/ cheesecake viel af, ze hebben hier geen kaas… in Semarang hadden we in een grote supermarkt wel een soort kwark of hele dikke pudding yoghurt gezien.. so kwarktaart it’s gonna be! Helaas hebben we in Mlonggo geen grote supermarkt en dus gingen we vorige week naar de iets grotere in Jepara, maar veel kleinere dan in Semarang. Too bad, helaas wel pindakaas, geen kwark. Dus opzoek naar een alternatief, voor de arretjescake hadden ze wel alle ingrediënten, ons back-up plan zou in ieder geval slagen! Maarja, kwarktaart zonder kwark.. Ze hadden ook geen echte yoghurt.. alleen drink yogi, hmm.. dan valt ons oog op een pakje, mix voor yoghurt roomijs.. als we nou.. iets minder water en dan.. beetje extra gelatine erbij… misschien? Ach.. we zullen er in ieder geval de lol van hebben, beetje creatief moet je wezen hier.. Dus zo gezegd zo gedaan, aan de slag! Eerst deel 1 van de arretjescake gemaakt, het blikje was zo klein dat het wel in twee keer moest. Tijdens het opstijven van deel 1, konden we ons mooi uitleven op de “kwarktaart” zonder kwark. Het was een leuke uitdaging.. maar uiteindelijk, leek het serieus op een taart! Hoe cool! Trots op onszelf! Als hij ook zo smaakt.. ach.. het mengsel smaakte in ieder geval goed, als het niet stijf wordt.. is de smaak toch het belangrijkste!

De middag besteden we aan schoonmaken (taart maken zonder keuken.. is ook creatief zijn.. dus een beetje een rommeltje was het wel) en vervolgens hebben we ons gestort op het verzekeringssysteem en gezondheidszorg systeem van Indonesië voor onze assignment. Het is net in januari ingevoerd en heeft nog wel wat haken en ogen en is een tien jaren plan, dus heeft nog wel wat gevolgen voor de dagelijkse praktijk.. tsja je moet wat..
Die avond hebben we ons voorbereid op het feit dat er geen etenskraampjes zullen zijn, de dag ervoor hebben we dus al nasi goreng ingeslagen, die we koud eten, want indo’s eten hun eten heet, niet warm, we zijn er al aardig aan gewend en dus leek dit ons wel een goed plan. De nasi ruikt echter niet zeer appetijtelijk en aangezien we de hele dag al in en rondom huis zijn geweest.. gaan we toch even een avondwandelingetje maken. Tot onze grote verbazing zijn er wel wat warungs open, zei het een stuk minder dan normaal en staan ze er nogal verloren bij.. maar stiekem staan wij te juichen! We eten de lekkerste sate die je je kan voorstellen (nee zo lekker kan je hem je niet voorstellen als je hem niet geproefd hebt..) wat een bofkonten zijn wij zeg! Eten we gewoon vet lekkere sate in plaats van zo’n smerige koude nasi goreng!

Jarig!!!
Dinsdag was ik.. zoals de meesten van jullie wel wisten, jarig. 25 jaar.. poeh halve Sarah! Het was een gekke dag, alles was uitgestorven, de ramadan wordt hier gevierd met familie en het terrein van de puskesmas was dus verlaten en in de wijde omtrek was het op een af en toe jengelende moskee na, behoorlijk stil. Florien had een ontbijtje klaar gezet buiten en we hebben lekker samen ontbeten met een uitgedroogde boterham.. na het ontbijt nog even thee gedronken, want we waren wel nieuwsgierig naar onze brouwsels.. we begonnen maar safe met de arretjescake, dan konden we de taart nog heel laten voor het bezoek ’s middags. Kom ik buiten.. liggen er cadeautjes! :) Ik hou van cadeautjes! Florien had, doordat we eigenlijk altijd samen op pad zijn, geen cadeautje kunnen kopen, maar was er blijkbaar onder werktijd een keertje vandoor gesneaked om wat te halen. En ik maar denken dat ze een bevalling aan het bijwonen was.. hmm.. Ik kreeg een foto kaart met een lieve tekst en vuurwerk! (nee Indonesisch vuurwerk is veel te gevaarlijk hoor! Daar beginnen we echt niet aan.. yeah sure.. en ik trapte er nog in ook.. ) Super leuk! En ik had nog een lief kaartje van zusje lief!

Na de thee en de overigens zeer goed gelukte arretjescake, hebben we de wandelschoenen aangetrokken en zijn we aan de wandel gegaan! Volgens de app.. 9,2 km gelopen, mooi tochtje! Na de tocht een lekkere koude douche en dan staat er bezoek op de stoep. De artsassistent chirurgie en twee Nederlandse co-assistenten Karin en renske die nu in Jepara zitten komen gezellig taart eten! Helaas is de taart niet zo stevig als wij gehoopt hadden, hoewel het echt nog niet tegenviel! De gemiddelde monchoutaart is wel eens slechter. De smaak en creativiteit verdiende in ieder geval punten en de arretjescake viel ook in de smaak. Ik heb een kookboekje met Indonesische hapjes in het Indonesisch gekregen en een lego kikker, wel grappig.. ik besefte bij het in elkaar zetten even hoe zeer ik het frutselen mis.. gewoon even lekker freubelen.. misschien hebben ze er nog meer varianten van? (25jaar..maar toch nog een groot klein kind). Die avond gaan we naar de joglo, lekker zwemmen en lekker eten! Biertje erbij! Halverwege kwamen er ook nog vrienden van Renske en Karin uit Semarang en ook Ruud, de co-assistent die voor ons het coschap heeft gedaan en op zijn terugreis van een paar maanden reizen was, nog even aanschuiven! Gezellig! Ze gaan ook mee de komende dagen naar de Karimunjawa! En de afsluiting.. met het vuurwerk wat ik van Florien heb gekregen! Echt mooi! Een romeinse kaars.. zulke grote kennen we in Nederland niet.. en sterretjes, altijd leuk voor grote kleine kinderen! Dan is het toch echt bedtijd, want morgen gaat (dat is over 5 uur) de wekker om 3:00.. oef.. das vroeg! Je moet er wat voor over hebben!

3:00 gaat de wekker dus. Brakke nacht, veel gedraai en weinig slaap, toch een beetje spanning? Het is gewoon een opluchting als de wekker gaat! Snel de laatste spulletjes pakken en dan, staat de taxi al om 3:30 op de stoep, eh we hadden 4:00 afgesproken? Je kan echt geen afspraken maken met indo’s.. maar meestal betekend dat dat ze een half uur te laat zijn.. dus ach.. hij is in ieder geval ruim optijd zullen we maar zeggen! Het is erg rustig op de weg en hij heeft de vaart er daardoor goed in, om 4:10 staan we dus al in de haven, mooi optijd. Het is al aardig druk bij het ticketloket.. er liggen mensen voor te slapen.. wij gaan er maar bij zitten, de ticketverkoop begint pas om 6:00.. pfff!!! Als de verkoop start staan wij als nr 20 in de rij.. je zou toch denken.. prima plek, als er 350 kaarten zijn en je kaartjes gereserveerd hebt. Niks is minder waar.. om 6:30 zijn we nog geen centimeter opgeschoven en ontstaat er wat commotie, alle kaarten zijn uitverkocht!!! Sorry? Eh? En wij hadden wat gereserveerd? Nee sorry.. de eerste man in de rij, bleek een zwarthandelaar en heeft alle kaarten in één keer opgekocht! En ook alweer verkocht aan het laatste staartje van de rij! Daar sta je dan met je goede gedrag! Het was mega druk, want het was de eerste boot in de dagen van het einde van de ramadan en alle indo’s hebben vakantie.. we waren dus gewaarschuwd en daarom dus ook bewust zo vroeg! Ik kan bijna niet beschrijven hoe keihard wij stonden te balen en hoe diep de stemming daalde.
Gelukkig waren Renske, Karin, Ruud en de indo’s uit semarang inmiddels ook aangeschoven en zo werd er druk gediscussieerd met de havenmeester. Hij vertelde dat ook de fast boat al volgeboekt was, maar dat als wij 300 mensen bij elkaar konden krijgen, ze een extra boot zouden laten varen.. we strandden bij 150. Beetje jammer.. Hij zei ons te wachten, misschien dat ze via de reisbureaus nog wel boekingen binnen zouden krijgen.
We zijn dus maar neergestreken op het naastliggende strand, dit was echter verre van strand te noemen en bleek een soort kinderpretpark/kermis/eetfestijn/wathetookmogezijngeweest met een hele boel piepende en herrie makende dingen, niet te vergeten schreeuwende kinderen en brutale kinderen die nog geen 10 jaar zijn en om sigaretten en geld komen vragen.. we ploffen neer in de schaduw.. even wat slaap inhalen. Om 12:00 gaan we terug naar de haven, één van de indo’s was even op en neer gelopen en het leek er toch op dat er een boot zou gaan varen.. fijn! Daar aangekomen blijkt dat het toch nog niet allemaal zo rond was als het leek te zijn.. er wordt nog flink onderhandeld. Er zijn nog zo’n 30 mensen die graag de overtocht vandaag nog willen maken. Uiteindelijk gaat er geen fastboat meer varen en blijkt het te gaan om een particuliere boot. Ook prima, zolang het maar niet zo’n klein houten vissersbootje is..? Nee nee.. hij vraagt 12,4 miljoen Rp. Wij hebben besloten dat we niet meer dan 250.000 Rp pp willen betalen (een reguliere ticket kost tussen de 50.000/100.000), maar dan komen we nooit aan de 12,4 miljoen. Er zijn nog wel wat mensen die wat meer willen betalen en uiteindelijk wordt er een compromis gesloten. We gaan!
Dat besluit viel uiteindelijk om 13:30.. de boot liet aardig op zich wachten, op het moment dat wij zeggen dat ze er wel in kunnen stikken om 15:00 is hij er ineens.. nou niet dus! Maar we zijn in ieder geval van de wachtruimte naar de kade verplaatst en we stellen het ultimatum van 20 minuten, precies binnen 20 minuten komt er een boot aanvaren.. een echte.. vissersboot (wel wat groter dan waarvan wij gezegd hadden echt niet te gaan varen.. maar nog steeds.. een vissersboot). Ehm.. oke.. wie A zegt.. (pap en mam.. beter lezen jullie verder in de volgende alinea…) De reis zou in eerste instantie 4-5 uur duren met de ferry, met deze boot.. was de boodschap dat het 6 uur zou duren.. het duurde uiteindelijk 9! Hele lange uren.. We kunnen ons inmiddels heel goed een voorstelling maken hoe vluchtelingen op een boot zich moeten voelen. Het was een grote houten vissersboot, we werden met zn allen op het dek gezet, geen bankje.. geen stoel.. geen beschutting.. we weten nu ook wat mensen bedoelen met een houten kont, want die hadden we na 9 uur. Het begin was allemaal nog best aardig.. hoewel ik nog wel een aantal keer gedacht heb.. ? Niet denken.. Ik heb tevoren de sterke promethazine tabletten ingenomen die ik van de huisarts kreeg, ook geïndiceerd voor reisziekte, ik ben samen met mijn drie andere reisgenootjes die dezelfde tabletten namen, de enige geweest die niet heeft moeten overgeven en die een groot deel van de reis geslapen heeft, vraag niet hoe.. in houdingen waarvan ik niet wist dat het mogelijk was! Blij dat die tabletten zo sterk waren! Al liggend op het dek tegen de visnetten, naast een meisje wat om de 5 minuten haar hele maaginhoud in een zakje leegde, schommelend.. met hele plenzen zeewater over ons heen.. jeetje.. waar zijn we aan begonnen? Als ik dit overleef.. ? Renske vond uiteindelijk een soort groot zeil waar we voor een deel onder gekropen zijn en zo nog enigszins beschut waren tegen het hozende water, want de golven werden steeds flinker en de boot lag soms akelig scheef… Ik zeg niet snel dat ik angst heb gehad.. maar ik heb hem hier toch echt wel een aantal keer geknepen! Zeker toen midden op zee de motor uitviel en we een uur lang overgeleverd waren aan de grillen van de zee. Ook gedurende dat uur, was ik blij met mijn tabletten die maken dat je echt wel gaat slapen, ingeklemd tussen de anderen en vissersnetten, ik heb er alleen maar heel veel beurse plekken aan over gehouden. Om 00:00 kwamen we in de haven aan, ik kon de grond wel kussen! We hebben de lieve heer op onze blote natte koude knietjes gedankt dat we het overleefd hebben! Dit nooit, maar dan ook nooit, maar dan ook nooit weer!
Onze tourguide staat niet te wachten, we weten dus niet waar we heen moeten en onze telefoons zijn uiteraard na zo’n lange dag meer dan leeg. We kunnen dus ook de thuisblijvers en de artsassistent die op de hoogte was van onze (toen nog goed idee!) onderneming, geruststellen. De arme jongen… hij had bijna de kustwacht gebeld en onze tourguide heeft het hele eiland twee keer overgereden van de ene naar de andere haven. We strandden uiteindelijk in de homestay van Renske, Karin en Ruud, daar is voor één nachtje nog wel plek en de gastheer heeft erg met ons te doen.

Alles waar ik onderweg geen last van heb gehad, kwam er halverwege de wandeling naar de homestay uit, althans als je 9 uur niks eet en drinkt (wat als je naar de wc moet op zo’n boot?!!) en de tabletten die nog deels werkzaam waren.. maakten dat ik halverwege niet meer op mijn benen kon staan en hondsberoerd langs de kant van de weg stond.. ik moet naar bed en snel! Gelukkig heeft de vriendin van de gastheer me opgehaald met een scooter en nadat we iedereen gerustgesteld hebben, het zoute water afgespoeld hebben, ben ik linea recta door naar bed gegaan, Florien ging tegelijk met mij, maar.. wie heeft het licht uitgedaan? Ik weet het niet meer.. Florien zegt dat ze dat 5 minuten deed nadat mijn hoofd het kussen raakte? Het was een avontuur waar we achteraf om lachen, waar we wijs van geworden zijn en wat we vooral noooooit meer zullen doen!

De volgende ochtend voel ik me wel een stuk beter, nog steeds niet je van het.. maar in ieder geval niet meer beroerd. Wel heb ik het gevoel dat mijn ribben gekneusd zijn en mijn heupen zijn ook zwaar beurs van het hangen op de boot.. boontje, komt om zijn loontje..! Onze tourguide heeft een mannetje gestuurd om ons op te halen en ons naar onze geboekte homestay te brengen. Wauw! Wat een paradijsje! We hadden ons iets heel anders voorgesteld bij een homestay with only a van (ventilator). Meer iets waar we de afgelopen nacht hadden geslapen, wat overigens prima was, maar dit overtrof echt onze verwachtingen! We stappen één voor één achter op de scooter, stukje rijden, dan duiken we de bush in.. eh.. niet nog een keer he? Als we door de bush heen zijn.. staan we ineens op het strand! Wauw! Het is pas opgeleverd, staat er nog maar 3 maanden en is echt geweldig! Op een hagelwitstrand, met strakke helde blauwe zee… Dat maakt een hoop goed! (maar nog steeds die bootreis niet hoor mam). We installeren onze spulletjes en krijgen dan zelfs nog een ontbijtje! Wat lief! Wij hadden al gerekend op droge koekjes, maar koude nasi is veel beter! Na het eten gaan we terug naar Renske, Karin en Ruud en ook de andere Indo’s zijn inmiddels met de volgende ferry aangekomen (als we daar van op aan hadden gekund.. hadden we dat ook zeker gedaan). We huren een auto met chauffeur met zijn 10en en gaan naar het strand aan de andere kant van het eiland, wat een prachtige plek! Heerlijk bijkomen en een eerste ervaring met snorkelen onder leiding van Ruud, die daar inmiddels al behoorlijk ervaren in is! Aan het einde van de dag krijgen we een heerlijke maaltijd met gebakken vis van onze tourguide en de boodschap dat we morgen om 7:00 klaar moeten staan voor de Island hopping tour! Om 21:00 lig ik helemaal gesloopt in bed, Florien geniet nog samen met de anderen van het kampvuur, ik krijg er niks van mee, zelfs de harde muziek dreunde mij niet uit bed.. de definitie van comateus denk ik?

De volgende ochtend wederom vroeg op, maar na de lange nacht die ik gemaakt heb, niet erg. 7:00 klaarstaan bleek dus niet om 7:00 weg, maar om 7:20 ontbijten.. hmm we zeggen maar niks. Het ontbijt is prima, koude gebakken aardappeltjes, koude boontjes, koude worteltjes en twee gebakken eitjes. Daarna achterop de scooter naar de haven, daar zitten we dan.. achterop een scooter, met blote voeten in onze slippertjes, ook daarvan hadden we gezworen, na alle ellende die we al aan voeten hebben gezien in het ziekenhuis.. het niet te doen.. over grenzen verleggen gesproken? Gelukkig is het verkeer hier niet zo idioot als aan het “vaste” land. In de haven moeten we ook nog een uur wachten, nogmaals.. met indo’s kan je geen afspraken maken! Daarna krijgen we een reddingsvest en gaan we op een klein vissersbootje met een groepje andere indonesiers, die verrassend goed engels spraken! We varen van eiland naar eiland en van snorkelplek naar snorkel plek! Wat hebben wij ontzettend genoten zeg! En hoe aangenaam kan een boottocht ook zijn! Het doet de ellende van twee avonden geleden wel een stuk verzachten. De bounty stranden.. ze bestaan echt! Ook weten we nu waarom mensen praten over de blauwe zee! Wat een kleuren! Zo helder! En dan het snorkelen, alsof je in een immens zeeaquarium rond mag zwemmen! Het zijn niet alleen brochure plaatjes, het bestaat! Tussen de middag leggen we aan op een “onbewoond” eiland en daar wordt een heerlijke primitieve barbecue gehouden! Er komen twee emmers met vis van de boot, die worden ter plekke schoongemaakt. Er wordt een kuil gegraven die niet volgestort wordt met kolen, maar met kokosnoot schillen en er worden bamboestokken gezocht, die doen dienst als rooster. Verder hebben ze een koelbox vol rijst mee en het smaakt allemaal heerlijk! De sambal, jammer dat we daar het recept niet van hebben, want die was ook echt lekker! (nooit gedacht dat ik dat nog zou zeggen). Wat een bofkonten zijn wij zeg! We genieten voor tien! Dat hebben we ook wel tien keer tegen elkaar gezegd. Adembenemend mooi! Op foto’s schitterend, maar in het echt.. je moet het gewoon zien! Na het eten gaan we nog een snorkeluurtje doen, maar dat heb ik al gauw bekeken, het water wordt koud en er staat een windje. We verbranden keihard, ondanks ons vele smeerwerk, we zijn in Indonesië geweest en dat zal te zien zijn ook..
We eindigen de tour bij hetzelfde strand als waar we gisteren de dag doorgebracht hebben en vlak voor zonsondergang gaan we weer per boot terug naar de haven. Zonsondergang vanaf de boot, wauw! Zucht.. ik krijg nu al hoofdpijn als ik denk aan die selectie die ik straks moet gaan maken van al die zonsondergangen waar we al zoveel foto’s van hebben.. maar ze zijn ook zo mooi! Als avondeten krijgen we wederom gebakken vis en groente.. groente?? Ze kennen het dus wel.. Om 21:00 zijn we beiden gesloopt en van die reisplanning komt weer niks.. naar bed!

De dag erna hebben we wederom een island hopping tour, met gedeeltelijk dezelfde groep en wat nieuwe mensen, het is echt een hele leuke groep! We vertrekken wederom een uur te laat, maar wie kan zich daar nou druk om maken op zo’n schitterend eiland? We beginnen met haaien zwemmen, eigenlijk onderdeel van het verjaardagscadeautje van florien, maar helaas voor haar (of gelukkig voor haar) is dat al geincludeerd in onze tour. Het is vandaag echter mega druk en eigenlijk is het niet zo leuk. De haaien die in het bassin zwemmen zijn 80cm tot 1 meter, er zwemmen er 2 en er staan 25 mensen in het water.. gewoon zielig. We hebben het al gauw gezien en gaan dan verder met de trip, snorkelen, wederom een gebrabequede vislunch op een idyllisch eiland en nog meer snorkelen. De laatste keer pas ik, ik heb het koud (het water hier is normaal echt lekker warm!) het waait en het water ziet er ook koud uit, ik blijf lekker op de boot, ook leuk om de zwemmende mensen te bekijken. We eindigen weer op het strand en genieten nadien van een schitterende zonsondergang op de boot, dit is de helderste tot nu toe.. nog meer foto’s! oeioeioei ik weet al waar ik het komende jaar mijn vrije tijd mee door kan brengen.. In de haven nemen we afscheid van de leuke groep mensen die we in deze korte tijd hebben mogen leren kennen, morgen zitten we op dezelfde boot terug naar Jepara, maar we weten niet of we elkaar nog zien. De tourguide staat al te wachten en helaas dus geen tijd om een omslagdoek te kopen.. jammer.. de avondmaaltijd bestaat vanavond gelukkig niet uit vis, maar uit groente en rijst met een gebakken eitje, we hebben voorlopig wel genoeg vis gegeten! Die avond genieten we nog even van het kampvuur en de goeie muziek, zijn erg opgelucht als de tourguide de kaartjes voor de ferry komt brengen (eigenlijk is er geen voorverkoop en corruptie is een groot woord, maar ze hebben soms wel wat connecties to make life easier). Om 7:00 gaat de boot, dus om 6:00 vertrekken, op het laatste moment wordt dat bijgesteld naar 5:00, want soms vertrekt de boot eerder, maar goed ook..

Dus om 5:00 staan we klaar, om 5:15 vertrekken we en als we aan komen lopen bij de boot gaan de slagbomen net open en kunnen we zo doorlopen! Nou dat ging nog eens smooth! Wat een verschil met de heenreis.. soms maken connecties life inderdaad easier. Op de boot is het al aardig druk, we bemachtigen een van de laatste zitplekken en hier blijkt dat ze niet het aantal kaartjes verkopen wat ze aan zitplekken hebben, de hele grond wordt ook nog volgepakt met mensen en zo vertrekken we om 6:10, terug naar Jepara! Dit keer met iets lichtere reismedicatie achter de kiezen, ook deze boot kon behoorlijk schommelen, hoewel we daar weinig van gemerkt hebben, wederom in de meest bijzondere houdingen geslapen, ik ben al bijna een volleerd indo! (die slapen ook waar het ze maar uitkomt). Vlak voor vertrek zien we onze oude tourgroep nog langskomen, helaas waren zij te laat en eindigden ze op het dek zonder zitplek. Snel komt er nog eentje naar beneden geworsteld, hij heeft wat voor ons, super lief! Een omslagdoek voor mij (to cover for sunburn.. ik smelt bijna! Snoepje!) en een tasje voor florien, hij is snel weer weg en we hopen dat we hem bij het uitstappen nog kunnen bedanken.

Na 5 uur op de boot staan we weer aan wal! Fijn! Daar lopen we toch de andere groep nog tegen het lijf, we besluiten nog tot een laatste lunch samen, want zij moeten nog 5 uur wachten tot hun bus vertrekt, terug naar de andere kant van het land. We eten … seafood, lekker origineel. Uiteindelijk gaan wij toch maar een taxi bellen, want wij hebben ook nog wel wat opruimwerkzaamheden voor de boeg.. bij het afscheid bedanken we Beni nog voor zijn lieve cadeautjes, het is dat indo’s niet zo rood kunnen aanlopen, maar anders had hij het gedaan… haha! Hij had aan niemand gezegd dat hij wat voor ons gekocht had! Ahhh! Zo lief! We hebben echt een hele (leerzame) leuke week gehad waar we vollop van genoten hebben en we zijn blij dat we deze kans hebben gekregen!

Zo, dat was bijna een biechtverhaal, sorry pap en mam dat ik het jullie niet eerder verteld heb.. ik weet achteraf hoe dom het was.. zeker nu we vandaag lazen over de gezonken ferry elders.. Hoewel dat dan eigenlijk weer bewijst dat een ferry niet veel beter is dan een vissersboot, maar toch..

Komende week met beide (droge) voetjes op de grond! Weer aan de bak! De laatste drie weken coschap.. we verheugen ons nu al op onze rondreis erna! Toch maar eens een begin maken aan de reisplanning..

Liefs uit Indonesie!