Een weekje tellen.. af en tot tien..

Lief thuisfront,

Nou dat was het dan.. de laatste week als co-assistent ever! Nu vier hele weken vakantie, dan nog drie maanden onderzoek doen en dan afstuderen.. dat is raar! Ik zal jullie nog eenmaal laten meegenieten van mijn leven als co in Indonesie..

Maandag, de dag die we nog van ons co-schap geskipt hebben, want het was weer tijd voor de visum verlenging in Semarang. Zoals jullie weten was ik zondagavond al alleen richting Semarang vertrokken en maandags stond de verlenging op het programma.. Optijd opstaan, want we wilden om 13:00 de bus weer naar huis hebben en daar je hier nooit in kan schatten hoe lang ze deze keer weer over de dingen gaan treuzelen, wilden we zorgen dat ze daar alle tijd voor hadden. Nog een keer heerlijk geslapen in een heerlijk bed.. hmm goddelijk! Lekker ontbijtje, met veel te veel pepertjes, die ik er gelukkig goed uit kon vissen en dan was het overigens erg smaakvol. Na het ontbijt eerst op naar het kantor immigrasi, papiertjes invullen, kopietjes maken en deze keer maar een half uurtje wachten! Dat ging snel! Daarna snel met al onze zooi door in de angkot naar het kantor pos om onze pakketjes medische zooi naar Nederland te verzenden, 6,3 kg voor omgerekend 30,- is altijd goedkoper dan kilo’s bijboeken in het vliegtuig en we hoeven er ook niet mee te slepen.. en het belangrijkste.. we hebben plek voor souvenirtjes ;-). Zo gezegd zo gedaan, over 2-3 maanden kunnen we onze spulletjes thuis verwachten.. ik ben benieuwd.. Alles ging zo voorspoedig vanochtend dat we ruim de tijd over hebben om nog even rond te slenteren in de shoppingmall, afscheidskoekjes te kopen en onszelf te trakteren op een lekker drankje bij de Starbucks, tsja je moet toch iets met je tijd.. vervelend ;-) het verschil tussen een kleine en een grote beker is hier nog geen 20 ct en dus kiezen we altijd voor een grote, wat overigens niet zo handig is als je vlak daarna 2,5 uur in de bus moet hobbelen.. * grijns * Door naar de Daytrans, op weg naar huis, lekker op tijd, want er moest nog een presentatie ingestampt worden! Gelukkig ging de reis met de daytrans erg voorspoedig en waren we op tijd thuis, even douchen, uitpakken, gelijk maar even avondeten en zo hadden we de hele avond om onze presentatie in het bahasa indonesia in onze kop te stampen.. want stampen was het.. naast dat we de dia’s een beetje vol geschreven hadden, dat doen ze hier allemaal, dus dan mogen wij dat ook.. vonden wij..

Dinsdag was het het moment van de waarheid, we kregen de mededeling dat ons hoge bezoek uit Semarang er om 13:00 zou zijn, dus dat we dan klaar moesten staan, prima! Eerst nog even een snelle ronde op de afdeling, wel vijf patiënten, die we vanaf vandaag ook nog eens moesten delen met de twee nieuwe Indonesische senior co’s… ons hoofd stond toch ergens anders naar, dus no problemo! Na de ronde gaan we om 9:00 nog een keertje mee naar de Posyandu, het was echter pas 7:30, dus die tijd hebben we maar gebruikt om nog wat foto’s van de puskesmas te maken.. ook belangrijke documentatie.. De posyandu is deze keer opvallend druk en we zijn er de hele ochtend druk. De tandhygiënist is deze keer ook mee om voorlichting te geven aan alle ouders en wij krijgen weer de nobele taak om iedereen van medicijnen te voorzien. Er heerst hier een beetje verkoudheid, want de meest gehoorde klacht na pijn in de kuiten is hoesten, dus door de voorraad hoest medicatie (waar je officieel niet echt medicatie voor hebt) waren we al snel heen, dan moeten ze maar naar de puskesmas, doen ze toch niet, dus hebben ze pech.. met een verkoudheid niet zo’n punt.. om 11:00 zijn we klaar en gaan we nog twee huisbezoeken doen, wij knijpen hem wel een beetje want we hadden verwacht vanochtend ook nog wat tijd te hebben om onze presentaties door te kijken.. De huisbezoeken stellen weinig voor, hoewel het huisbezoek bij de prematuur van 32 weken (in Nederland mogen ze pas bij 35 weken het ziekenhuis verlaten) zeker wel terecht was, maar na mijn “deskundige” check was ik blij te kunnen mededelen dat het helemaal in orde was.. (voor zover dat lukt met een volwassen stethoscoop op een prematuur borstkastje..luistert niet zo nauwkeurig.. maar iets.. is beter dan.. precies!)
Daarna snel op huis aan, want het is al 12:00 geweest en de tijd begint te dringen en de zenuwen borrelen de pan uit.. Thuis snel alles in orde gemaakt, nog wat gegeten, voor zover we een hap door onze keel kregen.. 13:00.. geen indo’s.. oke de eerste echte indo die optijd is moeten we nog tegenkomen, dus we hadden ook niet anders verwacht.. 13:30.. geen indo’s, 14:00 geen indo’s.. om een lang verhaal kort te maken… uiteindelijk arriveerde ons hoge bezoek om 15:30 en konden we om 16:00 starten met onze presentaties.. * diepe zucht * je kan hier ook geen afspraken maken! Waarschijnlijk zijn ze gewoon pas om 13:00 uit semarang weggereden en dan laten ze dat gewoon niet even weten.. fijn.. Naja maar snel starten dan! Ik eerst, alle zorgvuldig in het hoofd gestampte zinnetjes opgedreunt, een paar vergeten, maar ach die voegden toch niet al teveel toe.. netjes voorgelezen, ze barstten niet één keer in lachen uit en ze stelden vragen die wel degelijk sloegen op dat wat ik verteld had.. Yes! Mission accomplished! Beetje jammer was wel dat ze me vroeg om de antwoorden op de vragen ook in het bahasa te geven, maar dát ging hem net niet worden, nog een poging gedaan, maar daar werd het voor niemand veel duidelijker op… Gelukkig kon zij zelf goed engels en zo kon ze ook een beetje als tolk dienen.. Na mij mocht Florien hetzelfde kunstje doen en ook bij haar ging het prima! We zijn stiekem wel een beetje trots op onszelf, zeker omdat we bij aanvang gezegd hadden dat ze de boom in konden met het voorstel om de presentaties in het bahasa te geven.. want dat was tenslotte niet het doel van het coschap, maar we hebben het hem maar mooi geflikt! ’s Avonds moest ons succes natuurlijk gevierd worden met een lekkere maaltijd bij een van onze favoriete eetkraampjes en daar hebben we ook het recept van meegekregen. Al dachten ze daar dat we dat in Nederland niet zouden kunnen maken omdat wij geen ketjap hebben (jawel!) maar we mochten het altijd proberen.. nou dat gaan we dan maar een keertje doen!

Woensdag, onze laatste officiële werkzame dag in de Puskesmas, vroeg naar het apel, zoals gebruikelijk.. we gaan het niet missen.. ronde op de afdeling, die we moesten delen en waarvan we geen enkele patient kenden, dus waarvan we (aangezien het de laatste dag was) de meeste follow up maar over gelaten hebben aan de Indonesische co’s. Om 9:00 gaan we vandaag op de outreach waar we al weken om gezeurd hebben dat we dat graag nog een keer zouden willen doen.. naar de geriatrie.. geweldig! Helaas was dit niet zo’n mooie als de eerste, maar wel weer een hoop mooie en kromme mensen gezien! De werkzaamheden bestonden wederom voornamelijk uit bloeddruk meten en pillen uitdelen, maar dat laatste was nogal problematisch.. want ze had alleen maar vitamines en paracetamol mee en dat beetje paracetamol wat ze mee had… was ook zeer minimaal.. daar zit je dan met 40 oudjes, waarvan er zeker 20 een bloeddruk hadden die om medicatie vroeg, maar die we dus niet hadden.. tsja dat is dan pech.. in dit geval.. wel vervelend.. Florien heeft nog een poging gedaan om recepten te schrijven, maar of dat gelukt is… geen idee! Wat het nut is van een geratrisch consultatiebureau zonder fatsoenlijke medicatie.. is ons nog steeds een vraag, want wat heeft het voor zin om te weten dat de bloeddruk te hoog is, als je er toch niks aan kan doen? We kunnen ons er een beetje boos om maken, maar aangezien het de laatste dag is.. doen we dat maar niet ;-) We worden voor onze werkzaamheden beloond met een overheerlijk smerige gembersoep, twee hapjes is lekker.. de rest is niet te.. ******! Daarna kregen we nog een nauwelijks weg te krijgen rijstehapje (dat zegt inmiddels echt wel wat.. want voor een rijstehapje… draaien wij onze hand niet meer om) en uiteindelijk nog een smerig snoepje, die ik lekker aan Florien overlaat, die keek er zo verheerlijkt bij.. dat ik maar gepast heb, helaas zagen de mensen daar het als een teken dat ze het erg lekker vond en zo kregen we ook een hand vol voor thuis mee.. jullie kunnen wel raden wat we daarmee gedaan hebben… Om 11:00 zijn we alweer terug.. follow up op de afdeling.. tsja de patiënten hebben we nauwelijks gezien, dus beleid checken is zinloos, op de IGD zit een Indonesische co uit dr neus te eten en op de poli zitten net genoeg patiënten voor één persoon, waar de andere Indonesische co mee bezig is… de tandarts heeft geen patiënten en wij moeten nog twee koffers pakken.. prima! Lekker naar huis dus! De middag besteden we aan aanrommelen, opruimen, weggooien en inpakken.. heerlijk zo rustig aan.. dan doen we nog even de laatste back-ups van de foto’s maken tot zo ver en dan.. is de middag alweer om! Wel raar hoor om alles in te pakken, de komende weken zijn we gewoon huisloos! ’s Avonds trakteren we onszelf nog op de overheerlijke sate, die we echt gaan missen en scoren we ook hiervan het recept! Yummie! We hebben echt een leuk gesprekje met het stel wat het tentje runt en ze vinden het jammer dat we weggaan, wij ook.. ze vond het wel echt heel erg leuk dat we het ook wilden proberen te maken in Nederland.. dus ik ben benieuwd of het lukt! ’s Avonds kijken we onze 5e film van alle weken co-schap.. goed teken.. we hebben ons dus prima vermaakt! Daarna is het echt tijd voor onze laatste nacht!

Donderdagochtend, aangezien de bus om 9:00 gaat, we om 8:00 de taxi moeten hebben, kunnen we best nog een laatste keer om 7:00 naar het apel, dan kunnen we nog even afscheid nemen van het hoofd, want die was er gister niet. Zo gezegd zo gedaan, het werd gewaardeerd, we hebben nog een leuke foto gemaakt en dan zit het er echt op! Laatste spulletjes pakken en dan de taxi bellen.. die was op tijd, wij waren op tijd, we hadden twee keer naar de busmaatschappij gebeld dat we óók twee koffers bij ons hadden, geen probleem.. komt het busje voorrijden, zegt de chauffeur dat er geen plek is voor de koffers.. tel tot tien.. wel potverdriejandubbeltjes.. aangezien we nogal boos waren, we moesten echt vandaag optijd in Semarang zijn om onze paspoorten weer op te halen, heeft hij toch voor ons gebeld met het hoofdkantoor. Oke geen plek meer bij hem, maar hij had wel een busje geregeld wat ons ophaalde en naar kantoor bracht, waar we nog anderhalf uur mochten wachten op de volgende bus.. fijn.. zucht.. gelukkig ging die reis uiteindelijk voorspoediger dan verwacht en zo waren we om 13:00 in Semarang, konden we een uurtje eerder het hotel in, zodat we in ieder geval van onze koffers af waren en zo door naar het kantor immigrasi. We waren er om 14:00, ik zou mijn paspoort om 15:00 mee kunnen krijgen, florien tussen 15:00 en 16:00.. om 16:15, na heel facebook en nu.nl grondig gelezen te hebben en anderhalf mens-erger-je – niet spelletje gespeeld te hebben zijn we het wachten wel zat.. toch maar even vragen.. blijkt dat de jan jodokus die even een paraafje moest zetten op het stempeltje in ons paspoort, de hele middag de deur al uit was voor een bespreking en dat ze niet zeker wisten of hij vanmiddag nog terug zou komen! Oke.. tel nog een keer tot tien… even duidelijk laten weten dat we not amused waren en dat we morgen een congress hebben in Semarang (even interessant en belangrijk klinken.. doet soms wonderen) dus dat we echt vandaag ons paspoort terug moeten hebben.. (want ze stuurde al aan op morgen..) hebben we tien minuten laten ineens ons paspoort terug.. het kan dus wel.. zeg maar niets meer, snel kopietje maken en wegwezen, dit was gelukkig de laatste keer!
’s avond hebben we een afspraak gemaakt met de artsassistente chirurgie die we vanuit jepara kennen om nog een keertje te eten, ze was erg enthousiast, maar was op het moment dat we hadden afgesproken met geen mogelijkheid te bereiken! Dus hebben we maar samen lekker gegeten op simpang lima, vervolgens nog even staan kijken bij live muziek ter ere van de president van centraal java en uiteindelijk hebben we ons heerlijk in ons hotel in bed genesteld!

Vrijdag.. laatste dagje, dachten we.. de dag van de beoordeling en de dag op het congres.. we zijn mooi optijd, bij de inschrijfbalie wisten ze niet van onze komst, maar de supervisor had dat snel verholpen, nadat we die uiteindelijk vonden.. ook gelijk de boodschap dat de beoordeling zaterdag wordt.. crap, daar gaat onze planning!
Het was een goed georganiseerd evenement, het zat strak in elkaar, maar of het nou boeiend was.. hmm.. het niveau van de gegeven presentaties was merendeel niet heel hoog en waar in Nederland voornamelijk de nieuwste onderzoeken, theorieën en evidence based praatjes gehouden worden, refereren ze hier nog steeds naar onderzoeken uit de jaren 90, met de mededeling dat het baanbrekend en nieuw is.. hmm.. onder welke steen zouden zij het laatste decenium gezeten hebben? De meeste dia presentaties waren wel in het engels geschreven, de praatjes zelf werden in het bahasa gegeven, op één van een Australische professor op de tweede dag na.. Wel hebben we de nodige pennen gescoord, kan nooit kwaad.. lekker gelunched.. en uiteindelijk na een lange dag was het om 16:45 ten einde.. great.. morgen weer!
Eerst nog een avondje lekker uit eten met Adit en Karina, de artsassistenten uit Semarang.. toeallig naar hetzelfde restaurant als Karin en Renske en de andere co’s uit semarang, dus hebben we gezellig samen gegeten! Vanalles wat besteld en zo konden we vanalles proeven, smaakte goed! Het was een gezellige avond en na de lange dag.. konden we nog eenmaal heerlijk slapen in ons heerlijke hotelletje!

Zaterdagochtend, we gaan niet weer zo vroeg als gisteren, nergens voor nodig en op het programma stond toch niks boeiends.. om 10:00 begon pas het eerste waarvan wij nog het idee hadden er wat van te leren of in ieder geval ons gezicht moesten laten zien aangezien onze supervisor dat presenteerde.. om 11:30 konden renske en Karin hun presentaties nog in een achteraf zaaltje geven, toen was het eerst lunchtijd.. Dat zal je in Nederland nou nooit horen.. ga eerst maar even eten, dan doen we de beoordeling daarna wel.. We hadden gisteren al subtiel laten doorschemeren dat we smiddags de bus nog naar yogyakarta moesten halen en dat we dus niet alle tijd van de wereld hadden.. gelukkig had hij daar enigszins begrip voor en zo kregen wij als eerste onze beoordeling.. niks geen vragenvuur, even kort je ervaring vertellen en hij was dik tevreden.. mooi! Met een mooie beoordeling, waar ze in Nederland waarschijnlijk weinig mee doen, op zak, konden we om 16:00 lekker de taxi richting bus kantoor nemen.. Daar was gelukkig de boodschap dat we twee koffers hadden wel goed aangekomen en zo konden we om 17:00 beginnen aan de lange rit richting yogyakarta.. Nog wel zo slim om even het hostel van de vorige keer te bellen om vast twee plekjes te reserveren… crap geen plek.. op booking.com als een gek gezocht naar een alternatief.. gevonden, geboekt.. geregeld.. dachten wij.. tot we daar voor de deur stonden, hadden ze dus blijkbaar een dubbele boeking en dus geen plek! Tel tot tien.. gelukkig waren de mannen van de busmaatschappij erg vriendelijk en hebben ze ons helpen zoeken naar een ander guesthouse, er zat er nog een aan de overkant van de straat, twee euro duurder, maar wel een privé badkamertje, geen airco.. hoeft ook niet.. wel ontbijt inbegrepen en.. zo kwamen we de dag erna achter.. een netjes en relaxed zwembad.. wie had dat gedacht voor maar 12,- per nacht met z’n tweetjes! Ik zeg.. dikke prima!

Aangezien we zaterdag te laat aankwamen in yogya om nog een tour te boeken hebben we besloten om dan maar een dagje te relaxen.. ff uitslapen, lekker rustig aan.. we hebben per slot van rekening vakantie.. om 10:30 hebben we een fiets gehuurd en zijn we op de fiets er op uit gegaan! Een motorbike gaan we nog steeds niet aan beginnen, een auto ook niet.. veel te gevaarlijk met het linksrijden.. maar een fiets, moet lukken als rasechte kaaskop! Het was nog wel een beetje problematisch om iets op mijn lengte te fiksen, maar uiteindelijk had ik een fiets waarvan in ieder geval het zadel hoog genoeg kon.. we hebben nog een stukje door de zilverwijk gefietst, waar wedrom een hoop gesloten was.. daarna zijn we de grote stad uitegfietst, een ronde gemaakt door de omliggende buitensteden (dorpjes die ook bij yogya horen) en rijstevelden, onderweg lokaal gegeten en gedronken, de mensen vonden het geweldig dat we er zelf op uit waren gefietst en dat we ook nog wat bahasa spraken! Ze waren erg verbaasd.., want dat bahasa sprekende toeristen.. die zijn zeldzaam. Uiteindelijk hebben we toch nog mooi 35 km gefietst, een heerlijk sportief begin van de vakantie! We zijn geëindigd op de malioboro om bij de Mac Donalds een lekker ijsje te eten.. moet ook een keer kunnen! En uiteindelijk terug naar het hostel om nog even lekker een half uurtje te zwemmen, dan douchen onder de koude douche (de kamer was niet voor niets zo goedkoop.. maar aangezien we dat vanuit mlonggo en jepara wel gewend zijn.. geen probleem voor ons.. waren ze ook al enigszins verbaasd over.. (én geen airco willen én genoegen nemen met een koude douche.. zijn jullie wel oke?) en dan lekker eten in een touristisch restaurantje, Pizza!!! Stiekem wel lekker hoor na al die maanden lokaal voedsel.. Vanavond vroeg naar bed, want om 3:15 gaat de wekker! Morgen gaan we de zonsopkomst op Setumbu hill bekijken, met uitzicht op de merapi vulkaan en de borobordur in het dal, gevolgd door een bezoek aan de Borobordur en Prambanan Tempels.. we zijn benieuwd! De rest van de week is de planning ook al bijna rond en als alles goed gaat zijn we vrijdagmiddag of zaterdag op bali!

Onze vakantie is begonnen! Ik ga mijn best doen om jullie daar ook van te laten meegenieten, maar ik kan niks beloven.. gelukkig hebben we het internet op onze telefoons nog, dus bereikbaar zijn we wel, maar of er tussen al die mooie dingen nog tijd is voor mooie verslagen.. de tijd zal het uitwijzen!

Voor nu, selemat tinggal (goed verblijf) voor jullie en selemat jalan (goede reis) voor ons!

Toedeledoki en liefs!
Eef