mee leven.. niet mee lijden..

Lieve familie en vrienden!
Ik weet nooit wanneer ik weer in de gelegenheid ben om weer een stukje te plaatsen dus ik grijp iedere gelegenheid dan ook maar aan, vandaar dat ik nu alweer een stukje plaats. Zal eerst nog even een anekdote vertellen van de laatste keer in het internetcafé. Ik kreeg onder het uploaden van de foto’s ontzettende buikkramp en tsja, als je moet, dan moet je, dus op zoek naar een wc. Dus ik vraag aan de vrouw van het internetcafé, is there a toilet i can use? Waarop de vrouw uitermate vriendelijk zegt jahoor, ik zal de sleutels even pakken. Ik loop dus achter haar aan, een steegje in, met een lucht, waarvan ik hoop hem nooit meer te ruiken, en ze wijst me op de deur helemaal achterin met een hangslotje er op. Ik krijg een sleutel en ze knikt me nog een keer bemoedigend toe, waarna ze wegloopt. Ik doe de deur open en tsja, how shall i say that.. de deur hingt half uit z’n scharnieren, was zo verrot als het maar zijn kan en wat daar achter zat was helemaal onbeschrijfelijk, een gat in de grond waar al meerdere mensen moeite hadden gehad met richten, verder een te smerige betonnenvloer, een niet werkende stortbak, een kraantje met een emmertje eronder, het emmertje zo vies dat je er al niet eens naar wil kijken, laat staan aanraken om door te spoelen, maarja je moet, dus hurken maar en niet teveel bij nadenken..
Heb ook voor het eerst op de hand gewassen! Iedere middag als de kinderen uit school komen moeten alle uniformen gewassen worden, die zitten dan onder de modder en het stof. Ik kan er zo ontzettend van genieten, dan sta je met een stuk of 5 kinderen en de huismoeder juliana om twee teiltjes heen te schrobben, lekker handjes uit de mouwen en in het sop! Ik vind het heerlijk om te doen met de kinderen! Als ze hun uniform te vies gemaakt hebben, moeten ze voor straf zelf hun uniform schoonmaken, hoe klein ze ook zijn, echt schoon wordt het niet dan, maar het gaat om het idee. De eerste keer werd ik al gauw naar de spoelhoek gedirigeerd, maar ondertussen gaat het al veel beter, ben nog niet zo snel als de anderen maar ik leer snel. Toch, als er uiteindelijk genoeg was is om opgehangen te worden, wordt ik gevraagd om alles op te hangen, want daar kunnen ze net niet bij, ik snap niet hoe ze die lijn zo hoog gekregen hebben, want ik ben veruit de langste hier, dus hoe ze dat anders doen? Geen idee!
Als het ’s avonds geregend heeft en de uniformen nog nat zijn moet juliana ze allemaal droogstrijken, echt niet te doen, dus we gaan vanmiddag op zoek naar een andere oplossing, een droogrek, o.i.d. zodat ze als er regen verwacht wordt, alles binnen, of overdekt te drogen kan hangen.
Gister hadden we een heftig dagje, eerst de kinderen naar school gebracht, dus dat was al een flinke wandeling en vervolgens heeft waitaka ons om 10.00 uur opgehaald en ons meegenomen naar de sloppenwijk en umoja. Umoja is een project wat vanuit Nederland gefinancierd wordt. Op Umoja worden de kinderen uit de sloppenwijken voorbereid op de primary school, deze is vrij toegankelijk, maar ze moeten wel een bepaald niveau hebben, beetje krom! De kinderen krijgen hier twee warme maaltijden op een dag en worden door waitaka ook thuis gevolgd, zodat ze goed op de hoogte zijn van de situatie van de kinderen. Umoja is een klein schooltje welke bestaat uit 2 klaslokaaltjes, een toilet een keuken en een kantoortje, maar het ziet er wel netjes uit. Er zitten op dit moment 30 kinderen, dat is in een jaar tijd verdubbeld en het worden er nog steeds meer.
Toen we binnenkwamen voelde ik me net een klimrek, ze willen je allemaal even aanraken en het liefst ook even aan je hangen, help! Maar het is ook wel ontzettend vertederend. Heb hier dan ook aan alle kinderen een ballon uitgedeeld. Het was net pauze, dus tijd voor wat drinken, een of andere oplosvla, gelatine achtig bruin prutje, wat ze opdrinken, maar wat heel voedzaam schijnt te zijn. We hadden ook koekjes meegenomen, dus er was voor ieder kind ook nog een koekje! Wat een feest!
Heb op school een springtouw, frisbee, kleurpotloden en een stuiterbal (zat nog in m’n tas) achtergelaten. Een stuiterbal, wat is dat en wat moet je ermee? Is dat voor een spelletje met een lepel? Ja dat kan.. wat jullie willen.. haha!
Na Umoja zijn we te voet de sloppenwijk in gegaan, eerst naar het huis van Waitaka. Waitaka vertelde dat de sloppenwijk zich de afgelopen jaren wel wat ontwikkeld heeft en dat je er nu ook stenenhuisjes ziet, waaronder die van hem, wat is hij er ontzettend trots op! Waitaka is 33jaar, heeft twee kleine kinderen die bij zijn schoonmoeder wonen in Nairobi, omdat hij sinds een jaar weduwnaar is.ijn vrouw is op 24-jarige leeftijd overleden aan kanker. Erg triest! Hij gaat inmiddels weer naar school doordat hij vanuit Nederland gesponsord wordt en heeft grootse plannen! (ook hij wil met me trouwen.. help! )
Het bezoek aan de sloppenwijk viel me mee, maar dat is niet omdat het niet ontzettend triest en schrijnend is, maar omdat ik inmiddels weet waar ik me op moet instellen, de zon vollop scheen en je na verloop van tijd op een andere manier naar de dingen gaat kijken. Dina vertelde ook dat dit een relatief kleine en ruim opgezette sloppenwijk is. Misschien dat ik met Theresa nog een keer naar een gezondheidszorg project in de grote sloppenwijk ga, als ze daar tijd voor heeft, want daar hebben ze sindskort ook een ziekenhuisje gebouwd.
’s Avonds heeft Naftali ons opgehaald om een bezoek te brengen aan Peninah, een meisje van 17 die sinds augustus een kindje heeft. Dina kende haar nog van haar verblijf in crc (een ander weeshuis hier in Thika). Peninah heeft ook een heel schrijnend verhaal, maar dat ga ik hier niet vertellen, dat zou niet gepast zijn, dus dat horen jullie thuis wel.
Ze heeft een heel mooi jongetje, echt een scheetje! Maar het kind is geboren met klompvoetjes, dus dat brengt ook de nodige zorgen met zich mee, ik hoop dat ze daar hier toch wat aan kunnen doen. Het verhaal heeft mij in ieder geval enorm aangegrepen en ik ben er toch wel wat van onderste boven, maar ik probeer ten alle tijden mee te leven en niet mee te lijden, al zak de moed je soms toch wel wat in je schoenen hoor! Had dan ook een slechte nacht afgelopen nacht, heb heel veel aan elkaar vast gedroomd en niet alleen de dingen van hier maar ook van de afgelopen maanden, werd niet echt vrolijk wakker dus. Maar dan sta je op en schijnt de zon, stroomt het water nog steeds niet en doet de electriciteit het gelukkig wel weer(zie verderop), wat wil je nog meer? Dus die vervelende dromen waren snel weer verdreven!
Om bij Peninah te komen moesten we door het pikke donker door de modder, om jullie een idee te geven van deze nachtelijke wandeling: Bij de derde cactus links en vervolgens loop je door tot die ene electriciteitsmast waar je rechts gaat, dan loop je langs de akker en ondertussen zie je niks! Alleen de witte sokken van Naftali, dus die hebben we omgedoopt tot mister white sock :D * grinnik! As long as you follow the white sock, nothing will happen! Dina is een keer gevallen, maarja eigenschuld dikke bult, she did’nt followed the white Socks en ik ben een keer diep in de modder gezakt.. eigenschuld.. you should have followed the… ;) Maar wat hebben ze hier trouwens een schitterende sterrenhemel! Je ziet er hier zoveel meer dan bij ons! Heb zelfs een vuurvliegje gezien! Dat is apart! Ik dacht even dat ik ze zag vliegen, naja dat was dus ook zo :)
Terug in Shade was het inmiddels 21uur en hadden we nog niet gegeten, Juliana had gewacht met het bereiden van ons eten zodat we ook verse warme SPAGETTHIE konden eten! Zoooooo lekker!
O’ ja.. sinds gistermiddag hebben we ook boven stromend water, niet van lange duur want inmiddels loopt het niet meer, maar het idee was leuk. Dachten we eindelijk te kunnen douchen, viel gisteravond de electriciteit uit, ach je kan niet alles hebben :)! Je hebt nog nooit zo’n mooie kaarsenstandaard gezien als die wij gefabriceerd hadden gisteravond! Lang leve de pot pindakaas! Pap, don’t worrie! Ik wen er echt niet aan hoor! Was me iedere dag uit een teiltje ;) , maar of het ook schoon wordt… :P We lachen er maar maar om en dat is ook heel belangrijk, het helpt de dingen een beetje relativeren en dat is zeker hier, niet geheel onbelangrijk! Ik ga Dina nog missen als ze zaterdag weer naar huis gaat!
Hakuna Matata!
Liefs uit een warm en zonnig Kenia!