kruidendokter, yoghurt&drilpudding..nieuwschierig?

En zo is er zonder dat je het merkt alweer een week voorbij gevlogen! Ik schrok er van.. jeetje is het echt alweer tijd om een stukje te schrijven? Maarja, als je belooft dat iedere week trouw te doen.. dan moet ik me daar natuurlijk wel aan houden he! Bovendien scheelt dat ook wel een beetje in tien keer hetzelfde verhaal vertellen. (niet erg.. maar soms heb ik het gevoel dat ik een beetje in de herhaling val ;-) )

Maargoed.. ik zal verder gaan waar ik vorige week gebleven was… op de kindergeneeskunde! Maandagochtend zoals gebruikelijk eerst weer naar het ochtendapel, het blijft vroeg… bahbah.. Na het ochtendapel begeven we ons samen naar de kindergeneeskunde. Gelukkig is daar wel een artsassistente en die woont deze maand op de verdieping onder ons, dus die hadden we twee weken geleden al ontmoet.. toch wel fijn om een beetje een vertrouwd gezicht te hebben en te weten bij wie je moet zijn. Het is een inimini vrouwtje, zeer rank en slank. Zelfs Florien voelt zich er een reus naast! Ze spreekt gelukkig iets engels en zo is het nog enigszins mogelijk om wat van het verhaal van de patient mee te krijgen. (haar handschrift is ook wederom niet te lezen.. het is vergelijkbaar met de lijntjes op een ECG) Als we aankomen is ze net aan de algemene kant begonnen, de PICU/NICU heeft ze al gehad.. prima, dus we sluiten aan bij de visite. De kinderafdeling is ingedeeld in klassen. Klas 1, voor de zelf betalende, rijkere indo, een kamer met 3 bedden en airco. De moeders slapen bij het kind in bed, wat meestal prima kan hier, aangezien het gewone ziekenhuisbedden voor volwassenen zijn. Daarnaast heb je nog klasse 2/3, wat daar het exacte verschil tussen is, heb ik nog niet echt gezien, maar het schijnt zo te zijn dat je op klasse 2 directe toegang heft tot een badkamer in hetzelfde vertrek, maar dat je op klasse 3 de badkamer buiten hebt.. puntje bij paaltje, klopt dat niet helemaal geloof ik. In klas 2/3 hangt geen airco, wel een ventilator.. en zetten ze de ramen open. Alle verkoeling is welkom, wat is het daar allejekus warm zeg! Mijn bloeddruk en de warmte zijn nog geen vriendjes geworden de afgelopen week… Regelmatig moet ik dan ook tijdens de visite even weglopen om op de zusterspost wat water te halen en even onder de ventilator op te drogen. Volgens mij vragen ze zich iedere ochtend af of ik thuis wel een handdoek heb om me af te drogen als ik gedoucht heb.. hoewel ik toch meestal droog kom binnenlopen.. maarja, zo warm/klam is het dus, want heet kan je het ook niet echt noemen.

Na de visite gaan we naar de PICU/NICU (voor de niet medici onder jullie: Pediatric intensive care unit en de Neonatal intensive care unit). Daar is tegen de tijd dat de artsassistenten visite op de kinderafdeling afgelopen is, een kinderarts gearriveerd om het nog eventjes dunnetjes over te doen. De beste man spreekt een aardig woordje engels en vindt het superleuk om ons wat te leren en om van ons te horen hoe bepaalde dingen in Nederland gaan. Hij geeft ons de opdracht om iedere dag twee patiënten te volgen en daar tijdens de visite een beleidsvoorstel voor te doen. (daar komen hij en wij helaas niet iedere dag aan toe, en het probleem blijft wel die onleesbare status voering hier, maar het idee is leuk!) Opvallend vinden we de grote hoeveelheid prematuren hier, vaak nog van tienermoeders.. ze worden hier gewoon onder begeleiding van de verloskundige thuis geboren, pas als het kind inkachelt en de jamu (kruidensmeersels) toch niet zo lijken te werken.. brengen ze het naar het ziekenhuis.. Velen halen het dus ook niet. Toch vallen me de voorzieningen hier nog mee, ik had slechter verwacht, ze roeien krachtig met de riemen die ze hebben.
Als de visite op de PICU/NICU afgelopen is, is er inmiddels ook vaak een kinderarts gearriveerd op de kinderafdeling en steken we weer terug over, helaas spreekt die veel minder goed engels en heeft ze weinig zin om ons er bij te betrekken, gelukkig dat we dan de meeste vragen al bij/ aan de artsassistent hebben kunnen stellen en hebben we toch een idee waar het over gaat. De meeste ochtenden zijn we echter te laat voor die tweede ronde, maar dat is dus niet zo’n punt.. Het is echt een schitterend vakgebied! Ik hou van de mentaliteit en de sfeer die er op de afdeling heerst en ik voel me welkom. Het plan is dat ik hier ook de komende week blijf (in plaats van chirurgie.. want dan kan ik net zo goed naast de patient op tafel gaan liggen denk ik). Als het zo boeiend blijft, ruil ik misschien ook de gyneacologie/obstetrie nog wel in voor nog een extra week kindergeneeskunde.

IGD- Prematuur
De middagen brengen we net zoals vorige week door op de IGD. De middagen zijn afwisselend, soms druk, soms niks te doen. Een tweetal casus blijft ons zeer bij. De ene van een bij 28 weken prematuur geboren tweeling, wordt vanuit de verloskamers de IGD binnen gedragen, in een opvangbak gekwakt (sorry, zo oneerbiedig vond ik het) en vervolgens wordt er een opengeknipte emmer overheen gezet met een zuurstof slangetje er bovenin. Vervolgens is er geen arts die er naar omkijkt, tot nummer twee er naast gelegd wordt, nog steeds geen arts. Ik besluit om ze samen met Florien na te kijken, echt prematuur prematuur. Zo worden ze in Nederland alleen in universitaire centra geboren met een groot kinder/gynaecologie team eromheen. De hele middag komt er geen kinderarts kijken en als wij weggaan, liggen ze er nog. Als we thuis vragen aan de arts assistent waarom ze niet is komen kijken, krijgen we doodleuk het antwoord, dat ze er toch niks voor kan doen… In Nederland zouden we ze beademen met CPAP (Positieve druk beademing) en zou de moeder zijn voorbereid met prostaglandines, hier bleek wel CPAP te kunnen worden gegeven, maar hebben ze 1) maar één apparaat wat dat kan 2) geen intubatieset voor deze afmetingen. De volgende ochtend horen we dat ze beiden gedurende de nacht zijn overleden. Diep diep verdrietig.

IGD- Kruidenprutje
De andere casus die zeker bijblijft is die van een vrouw van middelbare leeftijd. Als ze binnenkomt op de IGD oogt ze ziek en pijnlijk. Wij beginnen zoals gebruikelijk onze anamnese op de zaal, ze vertelt dat ze misselijk is en dat ze pijn heeft op haar borst. Er rinkelt nog geen belletje, pas aan het eind van het gesprek blijkt dat ze al maanden geleden een knobbeltje in haar borst gevoeld heeft, we snappen het nog steeds niet helemaal, tot we aan ons lichamelijk onderzoek beginnen. Zodra we daar ook maar naar het hart willen luisteren besluiten we dat dit niet de juiste ruimte is en plaatsen we haar over naar de iets meer privé, chirurgische IGD kamer. Het blijkt een stadium 4 mammacarcinoom te zijn. Dat houdt in dat de tumor zo groot is dat het aan de borstkast vastgegroeid is en ulcererend (zwerend) is. Zeer zeer pijnlijk. Er zitten allemaal groene stukjes op.. het lijken wel kruiden.. het blijken ook kruiden. De vrouw had meer vertrouwen in de plaatselijke medicijnman, dan in de westerse geneeskunst. De beste man heeft in 6 maanden tijd haar 5 jaars overleving van >90% teruggebracht naar <20%, zeer verdrietig. Dit soort casus zien ze hier wekelijks. De behandeling van de medicijnman bestaat uit gedroogde gemalen kruiden waar hij een keer op spuugt en dan op de borst/ in de wond smeert.. Ik hoef dus niet uit te leggen hoe zo’n infectie ruikt en er uit ziet en wie de rommel mogen opruimen…
Dit zijn dingen die we niet snel meer zullen vergeten… op ons netvlies gebrand, in Nederland zeldzaam, zo zeldzaam dat we het ze eerste keer niet eens echt herkend hadden. Leerzaam was het dus ook, maar in dit geval.. leer ik het toch liever uit een boek..

Wit met rode stippen.
Op een van de middagen dat het erg rustig is op de IGD gaan we een uurtje eerder weg. De artsassistent chirurgie Johnny wil wel gaan zwemmen vanmiddag en naar de zonsondergang gaan kijken. Het is voor de verandering een redelijk heldere dag, dus het belooft een mooie zonsondergang te worden. Dat wassie zeker! Waauwie! We gaan met de auto naar de Joglo, een restaurant wat ons vorig weekend is aangeraden, het heeft een zwembad.. en uitzicht op zee. Als je er wat drinkt, mag je er zwemmen.. Love it! Nadien gaan we nog uit eten bij een ander restaurant, super lekker. Voor nog geen 15,- eten en drinken we met z’n drieën (en dan ga je hier heel duur uit eten), soms moet dat kunnen! De muggen konden ook lekker uit eten, mijn benen waren net de paddenstoel van kabouter spillenbeen… minimaal 20 per kuit was niks… maar de avond was super! Leve de anti histaminica tegen de jeuk… We sluiten hem af met een biertje en de voetbalwedstrijd Nederland-australie.. In rust is de pap echt op en ga ik toch maar naar bed.. Het kijkt toch anders met z’n vieren in plaats van met een hele groep, stiekem mis ik het fonteinplein wel een beetje hoor! (voor de chinees hoef ik niet hier te zijn heb ik wel begrepen.. ;-) )
Op vrijdagochtend is er een half uur voor het ochtend apel nog ochtend gymnastiek.. zumbaaaa!!! wel idioot vroeg, maar ook wel lekker, donderdag heeft het een groot deel van de dag geregend, dus de temperatuur is ook nog enigszins uit te houden en als je dan toch eenmaal uit bed bent.. is het best te doen!

Vijf sterren.
Het afgelopen weekend zijn we naar Semarang terug geweest. Johnny ging terug naar Semarang om zijn dochtertje en vrouw te bezoeken en wij mochten met hem meerijden.. net zo gezellig, een stuk sneller, goedkoper en veel comfortabeler! Van tevoren hebben we een hotel geboekt, eigenlijk wilden we in het Pandanaran hotel verblijven (waar we ook onze allereerste nacht in Semarang hebben doorgebracht, it looks like a century ago!) maar helaas is dat volgeboekt. Dan heb je de keus tussen of in verhouding voor Indonesische begrippen heel duur en luxe of heel goedkoop en vies.. moeilijke keus.. wij kiezen voor een vijf sterren hotel, voor een prijs, waar je in Nederland nog niet eens een simpel hotelletje via vakantieveilingen voor boekt.. Ik kan jullie vertellen… vijf sterren slaapt ook vijf sterren! Heb in tijden niet zo lekker geslapen! Onder een deken.. heerlijk zachte lakens.. goddelijk! Vijf sterren gedoucht… oh men.. dan voel je je ineens weer mens na een weekje waterscheppen.. en dan heb ik het nog niet eens over dat vier gangen vijf sterren ontbijt! Waar ik als een klein kind heb staan juichen toen ik yoghurt zag staan! (waar de mensen hier hun dagelijkse behoefte calcium vandaan halen snap ik niet.., want melk drinken ze niet/nauwelijks, yoghurt/vla yogi wat mij part.. gebruiken ze ook niet.. ) die yoghurt.. oh als ik daar nu weer aan terugdenk! Na het ontbijt gaat florien nog even baantjes trekken, ik vond het water maar vies koud hier en kies voor een lekker bad, even lekker poedelen, pedicuren en manicuren en dan kunnen we weer als mens in plaats van als holbewoner de straat op.

Karaoke.
Zaterdagavond zijn we uitgenodigd door Adit en Karina, twee arts assistenten interne geneeskunde die we in onze eerste week in Semarang hebben ontmoet (ik geloof dat ik jullie al wel over ze verteld heb). We gaan heerlijk uit eten, ze weten de beste en mooiste plekjes van de stad.. mijn maag is nog niet zo lekker, gisteravond hebben we denk ik bij het verkeerde stalletje gegeten (ons gebruikelijke stalletje was dicht ) Maar deze maaltijd kan mijn maag zeker waarderen! Pap, je zou jaloers zijn op het heerlijk bereide vleesje! Hmm! Je kon kiezen voor small medium of large, gezien mijn maag ga ik voor small, het was inderdaad een kleine portie, maar wel een om large van te genieten! Na het eten gaan we karaoke zingen.. de favoriete zaterdagavondinvulling hier! Als wij vertellen dat wij dat normaliter alleen doen als we een glaasje teveel gedronken hebben kijken ze ons verward aan.. waarom dan? Haha dat hoor je vanzelf, maar echt.. karaoke hier, is anders dan thuis! We rijden naar een soort cafe, met allemaal kleine geluidsdichte kamertjes. In ieder kamertje staat een lekkere lounge bank, hangt een enorme flatscreen en liggen twee microfoons. We zitten daar dus maar met z’n vieren.. de drempel is dus niet zo enorm en de boxen vervormen je stem ook nog iets, zodat het ergens nog wat lijkt ook! Super leuk, twee uur vliegen voorbij! Aan het einde van ieder liedje geeft de computer een score, Florien en ik weten zelfs een keer 92% te scoren, wie had dat gedacht.. zo goed als Adit en Karina.. zijn we nog lang niet, maar leuk was het wel en voor herhaling vatbaar ook zeker! Wie had dat gedacht.. dat ik dat ooit zou zeggen.. schor van het zingen en die mega koude airco (blij dat ik vanmiddag in de shoppingmall een dun vestje heb gekocht..) gaan we lekker naar het hotel, lekker vijf sterren slapen, achteraf jammer dat het maar één nachtje is..

Sam Poo Kong – Haven – yoghurt ijsje
Zondags brengen we tot 12 uur door in het hotel, we halen alles er uit wat er inzit zullen we maar zeggen en dan gaan we aan de wandel. Met de Angkot (voor dina: matatu) naar de Sam Poo Kong tempel. Het is een grote mega kitchie tempel, honderden jaren geleden gebouwd voor een grote chinese islamitische/buddhistische zeevaarder, een paar jaar geleden gerenoveerd. (lees een nieuwe berg rode verf tegenaan gesmeerd), zo lijkt het erg nieuw, maar het heeft wel wat. Het is een beetje China in indonesie. Daarna willen we naar de haven, volgens de lonely planet ook wel aardig om rond te kijken. Bij aankomst met, dit keer de taxi, maken we direct maar weer rechtsomkeerts, het is een grote overslag, waar niks toeristisch aan is. Het risico dat we straks een taxi moeten bellen en dan niet weten uit te leggen waar we staan, nemen we maar niet, want het is wel een heel eind lopen naar de bewoonde wereld. De taxi chauffeur was al een beetje verwonderd dat we daarheen wilden… haha.. de laatste uurtjes brengen we door in de luxe shoppingmall het panagon. Daar eten we een lekker yoghurt ijsje naast de, in een net zo luxe tent als de, Starbucks. ( eet je al drie weken van de straat.. niks aan de hand… één yoghurtijsje.. arme Florien, wat een ellende, zeker als je vervolgens nog 3 uur in een busje terug moet naar jepara :( )

Om 21:00 zijn we weer terug in jepara, toch nog enigszins voorspoedig… de vorige keer deden we er met het busje 45 minuten langer over. We hebben nu zelfs nog mensen opgepikt onderweg, ik had het geluk tussen florien en een fluitende drilpudding in te mogen zitten… die jongen was zo dik, dat hij, zeker bij het in slaap vallen, als een drilpudding tegen mij aan zakte en zo een groot deel van de reis al drillend tegen mij aan zat geplakt.. great! Op het moment dat hij wakker was, ging hij met zijn telefoon mee zitten fluiten.. fijn.. dan liever karaoke.

Al met al wel een super relaxed weekend gehad.. kleine tegenvaller bij thuiskomst… de airco is nog steeds stuk.. het is bloedheet met een hoge luchtvochtigheid, de lamp in de badkamer is nog steeds stuk.. de waterput hadden we voor het weekend laten leeglopen, even water verversen, maar het moertje wat aan de buitenkant als stop fungeert, valt er bij het aandraaien af en valt… hoe kan het ook anders, in de afvoerpijp die er direct onder zit, waar geen rooster overheen zit en wat dan gelijk het beton in verdwijnt, niet meer terug te halen dus.. crap! Daarom zijn die andere twee badkamers op deze verdieping dus ook “stuk”.. maar wij zijn niet voor één gat te vangen en met wat medische loodgieters ingrepen… waar plasticzakjes, ranjadoppen en leukoplast al niet goed voor zijn.. hebben we al aardig snel weer wat gefixt, kunnen we in ieder geval de bak laten vollopen om die drilpudding van me af te spoelen! (vandaag de huisbaas maar even gebeld, de lamp is vervangen.. de airco komt nanti en de badkamer.. volgens mij vindt hij dat we dat zeer professioneel gefixt hebben. Of zoals Johnny zegt: here they only fix the problem, they don’t solve it! .. )

Nou lieverds.. op naar een volgende week! Voor jullie het weten staat er weer een nieuw hoofdstuk klaar!

Liefs uit het warme klamme Indonesie!

En denk erom: Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren! (ik vond hem top zus!)