Melk drinken gaat nooit meer hetzelfde zijn..
Door: Evelien
Blijf op de hoogte en volg Evelien
14 Juli 2014 | Indonesië, Mlonggo
Daar gaan we weer! We hebben een hoofdstuk afgesloten en zijn inmiddels ook weer aan een nieuw hoofdstuk begonnen. De afgelopen week is het relatief rustig geweest, dus misschien wel geen vier kantjes vandaag… ik hoop het voor jullie!
De afgelopen week bestond uit fulltime dagen op de IGD, ook wel leuk, maar een week is lang genoeg. De ochtenden bestonden daarom deze week wel gewoon uit het ochtend apel om 7:30, we hoefden nu toch geen afdelingsvisite mee te lopen. De eerste ochtenden op de IGD ben ik alleen gegaan en heeft Florien nog een paar ochtenden kinderpoli gedaan, maar dat had ze al snel gezien en dus kwam ze mij de rest van de week gezelschap houden. Inmiddels zijn we een topteam in het samen anamnese afnemen en lichamelijk onderzoek doen.. en jawel, alles in het bahasa! Ook de status schrijven we in het Bahasa, nou scheelt het wel dat het echte SEH anamneses zijn, dus stenotype, zo kort als het maar kan, nou dat gaat ons zeer goed af (soms zelfs te uitgebreid, jullie kunnen je er vast iets bij voorstellen als je mijn breedgetypte verhalen leest). De ochtenden op de IGD waren weer behoorlijk rustig en deze week, helaas, ook de middagen. Dus we hebben veel tijd uitgezeten, wat ons dan wel weer mooi de gelegenheid gaf om een paar mooie/leuke foto’s te maken met het personeel!
Op woensdag waren er nationale verkiezingen hier, Indonesie heeft een nieuwe president gekozen. Het wordt hier als nationale feestdag beschouwd en dus draaide het ziekenhuis een weekenddienst, wat ze ons even waren vergeten te vertellen. Dus wij met ons goede gedrag, eindelijk eens ruim optijd om een leuke foto te kunnen maken tijdens het ochtendapel.. is er geen ochtendapel! Op naar de IGD, daar stonden ze ons wel een beetje vreemd aan te kijken, zijn jullie niet vrij? Uh nou wij weten van niks… dus… Het leek wel uitgestorven, niemand op straat, dus ook geen ongelukken, ook nog ramadan, dus ook geen ontregelde suikers bij diabeten. Daar zit je dan, met zn tweeen, geen verpleegkundigen in opleiding, (maar) vijf gediplomeerden en twee dokter Undip (basisartsen, die hier de hele IGD runnen), zonder patiënten… lekker dan! Halverwege de ochtend komen er wel wat patiënten binnen druppelen, maar de meesten zijn verwijzingen uit andere ziekenhuizen. Een man met een hersenbloeding, ingestuurd voor een CT (die vanaf deze week weer werkzaam was!) en voor opname op de IC, want in Kudus was geen plek (een uur rijden hier vandaan!) en een man met een verdenking op een peritonitis (voor de niet medici onder ons: een buikvliesontsteking = ernstig, -> kan je dood aan gaan). Het was ook een verwijzing, maar we weten nu wel hoe een plankharde buik voelt, dat is echt plankhard en hoe stil een stille buik is, doodstil. Er werd een spoedconsult bij de chirurg aangevraagd en de nieuwe artsassistente chirurgie was het met ons eens dat het een indicatie was voor een spoed OK. Omdat het zo ontzettend rustig was en de beste man echt geopereerd moest gaan worden, besloten we mee te gaan naar de OK. De spoed ok, was weer net zo spoed als dat ik eerder spoed hier al omschreef. Om 11:00 werd de knoop doorgehakt, om 13:00 zou hij geopereerd gaan worden, om 14:00 lag hij op tafel.. en om 14:30 konden we beginnen.
De verveling moet wel erg groot zijn als je mij vrijwillig naar een OK ziet gaan, maar we hadden al zo lang stil gezeten.. dat het een welkome afleiding was! Bovendien, hadden we nog geen foto’s samen in OK-pak en is de artsassistent chirurgie wel echt een hele leuke gezellige vrouw! Dus zo staan we de rest van de middag samen op OK. Helaas niet steriel, maar wel een leuke OK om te zien, niet te lang, wel leerzaam. Leuk weetje is misschien nog, dat het hier afhangt van je status of je geopereerd wordt door de artsassistent, of de chirurg zelf. In dit geval ging het om een man van de gewone klasse en dus deed de artsassistent de hele operatie zelf. Alleen als je VIP patiënt bent en dus gemiddeld het dubbele betaald, word je geopereerd door de big boss zelf. De meeste operaties doet ze al helemaal zelfstandig, maar bij dit soort grote buikoperaties, kijkt meneer de grote baas toch wel even mee, maar staat dan niet, zoals het in Nederland zou gaan, ook steriel aan tafel, maar ligt in de hoek van de OK te slapen en komt zo nu en dan eens een blik over de schouder van de artsassistent werpen. Het geeft ons wel mooi de kans om er mooi op te kunnen kijken, Florien vanaf een krukje en ik, lang als ik ben, gewoon over de schouder van de operatieassistente. Het blijkt dat de beste man een flinke blinde darm ontsteking heeft die de hele boel heeft stil gelegd. De darmen zijn echt enorm opgezwollen (serieus, ik kan nooit meer normaal naar een barbecue worst kijken), je vraagt je af hoe ze al die darmen, na het verwijderen van de blinde darm, weer in de buik krijgen.. Nou inmiddels weten wij het en drinken wij melk voortaan altijd met een bijsmaakje! Ze kneden de darmen van begin tot eind helemaal leeg, ze waren opgezet door veel lucht en natuurlijk poep, want dat kon hij al 5 dagen niet.. Heel “voorzichtig” wordt met de hand de peristaltiek van de darm nagebootst, nog nooit gezien in Nederland, ze noemen het melken… ? Florien en ik werpen elkaar even een vragende blik toe, het zal wel… De lucht komt hoorbaar en ook zeker goed te ruiken naar buiten, het blijft niet bij alleen maar lucht, oeps, “steriele doek” doordrenkt en er wordt gauw een nieuwe overheen gegooid. Als ze eindelijk uitgemolken zijn, past alles wonder boven wonder weer aardig in de buik, zei het met een beetje prop werk. Alles wordt nog even uitgesopt en nagedaan met een handdoek.. die dienst doet als steriel gaas, maar die al over de hele buik/ door de hele buik is geweest.. wij vinden het al lang niet meer zo verwonderlijk dat de buik hier na een aantal dagen standaard weer open moet om wat pus te ontlasten en we vinden het al helemaal niet gek, dat iedereen hier standaard, hoe groot of klein de OK ook was.. een antibiotica kuur (of drie) krijgt.
Na de OK vraagt de artsassistente chirurgie of we met haar en de artsassistent kindergeneeskunde mee willen naar Kudus. Eh ja.. maar we hebben officieel wel dienst tot 17:00, hoewel.. we daar al vanaf 7:30 op een vermoedelijk voor ons achteraf toch ook wel vrije dag, uit ons neus hebben zitten eten. Dus we gaan netjes vragen of we weg mogen, dat is geen enkel probleem en zo zitten we een half uur later in de auto op weg naar Kudus. Het is een stad, groter dan Jepara, kleiner dan Semarang, ongeveer een uur rijden vanaf Jepara en dat vinden ze hier praktisch om de hoek. We vertrekken in het licht en dus is de autorit ook geen straf, zo kunnen we nog mooi wat van de omgeving zien. Kudus staat bekend om zijn Nasi Pindang, eerlijk waar, dat is een van de lekkerste gerechten die ik hier tot nog toe gegeten heb! Florien en ik lusten er wel pap van en bestellen nog een extra portie! Dat was het uur rijden meer dan waard en dat gewoon bij een Warung langs de weg op straat, wat nou vijf sterren restaurant? Na de avondmaaltijd gaan we op zoek naar een shoppingmall, de dames willen nog wat inkopen doen. Hmm oke.. eigenlijk hebben wij morgen onze presentatie en wilden we die nog even doorkijken voor de laatste punten en komma’s, maar goed, niks aan te doen. De ramadan, kan je hier vergelijken met de weken voor kerst, alles is in de uitverkoop en ’s avonds ongelooflijk druk! Zo ook deze shoppingmall, pff wat een nachtmerrie en dan ook nog eens allemaal meuk waarvan je denkt.. is zo stuk.. Bovendien, qua kleding pas ik hier toch niks, want niemand verkoopt kleding voor reuzen. Na de shoppingmall, nog door naar een grote supermarkt, dat is handig, kunnen we even wat afscheidscadeautjes kopen. We denken dat we vrij lang lopen te treuzelen.. ja wat moet je toch geven, je kan niet trakteren, want het is ramadan, maar je kan ook niet voor iedereen apart wat kopen. Als we uiteindelijk onze boodschappen bij elkaar hebben rekenen we snel af. Achteraf.. nergens voor nodig.. we hebben nog 45 minuten staan wachten op de andere twee troela’s! Oh.. en ik dacht dat ik kon treuzelen! Ze pakken het op, draaien het om, zetten het terug, pakken het toch weer op, zetten het toch weer terug, lopen verder, nee toch weer terug.. alsof ze een mega duur ding moeten kopen… pfff ons geduld.. en de presentatie in ons achterhoofd.. waren geen goede combi die avond. Als de dames uiteindelijk zover zijn en we richting huis kunnen, heb ik nog even een pis in je broek lach momentje..
Nog even snel naar het toilet, oke.. logisch als je nog een uur voor de boeg hebt. Dus naar de algemene toiletten van het winkelcentrum, behoorlijk nette toiletten, dus ik doe wat ik moet doen en als ik wil doorspoelen.. kan ik de doorspoelknop niet vinden.. hmm, oh wacht.. een bordje op de deur, je moet aan een hendeltje draaien voor water, ik zie inderdaad een wieltje, dat is wel een beetje gek? Moet je dan wachten tot hij ver genoeg heeft doogespoeld.. ook niet praktisch.. bedenk ik nog.. Dus ik draai vrolijk het kraantje open.. het leek wel zo’n fopclown ding! Spuit er ineens een straal van onder de bril zo omhoog! Gelukkig ben ik zo lang.. en stond ik met mn benen wijd, dus ging het er precies tussendoor, vol tegen de deur.. hele toilethokje nat.. en gelukkig stond ik niet met mn hoofd iets lager.. ik heb zo keihard gelachen! Ik was gelukkig net geweest, anders had ik echt in m’n broek gepist! Het bleek een billenspoeler te zijn en de doorspoelknop zat achter de wc-deksel op een voor ons minder logische plek.. Mijn bahasa was dus goed genoeg om te begrijpen dat er water uitkwam als je aan de kraan draaide, maar niet goed genoeg om te begrijpen.. dat het ging om water om je achterste mee schoon te spoelen.. we zijn weer wat wijzer!
Op naar huis, stortregent het ineens keihard! Zo’n harde bui.. hebben we hier de afgelopen 6 weken nog niet gehad! De afgelopen avonden heeft het bijna iedere avond iets geregend.. zeker niet erg, maar dit was echt wel een flinke bui! De artsassistent chirurgie offerde zich op en reed de auto naar ons toe, maar zelfs dat kleine stukje.. was ver genoeg! Uiteindelijk zijn we om 22:30 weer terug in Jepara, te laat om nog aan onze presentatie te werken.. nou het moet maar goed zijn dan!
De volgende ochtend op de IGD zijn we te laat voor het apel, beginnen ze ineens stipt klokslag half 8.. ehm.. dat hadden we niet afgesproken.. haha nou oke, morgen de wekker extra vroeg, want dat is de laatste kans op foto’s bij het ochtendapel.
De ochtend op de IGD is weer zo rustig, dat we eerst op mijn Ipad de beide presentaties even samen door kunnen nemen, alle foutjes op kunnen schrijven en om 9:30, vinden we het wel mooi geweest en gaan we, met de mededeling dat we nog wat moeten voorbereiden voor onze grote presentatie naar huis. Daar zetten we alle puntjes op de i, nemen we alles nog een keer door.. maken we onze afscheidscadeautjes klaar. We zijn er zeer tevreden over: een doosje ferero rocher, met daarbovenop een delftsblauw dinggetje geknupt, het ziet er feestelijk uit en zo staan we niet met lege handen. Voor op de IGD hebben we een Hollanda koekjestrommel met deense koekjes gemaakt in Indonesie.. een tweetal foto’s van ons samen voor de IGD, bevestigd met een hollands magneetje.. Dan zijn we klaar voor de presentaties.. Komtie dan he! Toch maar niet in het bahasa.. daar is het echt nog niet goed genoeg voor, of wij hebben het onszelf gewoon te moeilijk gemaakt, maar hoe je het ook wend of keert, in het bahasa.. slecht plan.. Engels is al een opgave genoeg. De opkomst is groter dan verwacht, onze twee collega’s uit Mlonggo zijn er, de internist uit Semarang, Twee internisten uit Jepara de kinderarts en nog een aantal artsen.. oeps.. zoveel afscheidscadeautjes hadden we niet.. Ach het komt uit een goed hart en was goed bedoeld. Ze hebben onderling dus uitgemaakt wie wat kreeg en onze presentaties gingen ook prima. We hebben niet het idee dat we er de wereld mee veranderd hebben, maar we waren er tevreden over.
’s Middags hebben we echt het gevoel alsof we een coschap afgesloten hebben en zijn we in vakantiestemming, we gaan het vieren met een mooie zonsondergang en Gado Gado (groente met een mik satesaus) in het centrum van de stad. Fijn! De laatste dag op de IGD is wederom rustig en we kunnen dus prima een uurtje eerder weg als de moeder en zus van Florien wat eerder aankomen en ineens voor de deur staan! Dat is ook wel maf hoor! Helemaal vanuit Nederland, wel super lief natuurlijk! Ze blijven bij ons tot woensdagochtend en ook stiekem wel erg handig met verhuizen dit weekend, leuk voor hen is dat ze zo wel ook beide plekken kunnen zien!
Het weekend stond dus in het teken van de grote verhuizing.. want zo kon je het wel noemen! Op zaterdagochtend hebben we eerst nog een ochtendwandeling gemaakt, grotendeels vergelijkbaar met die van vorig weekend. Het was zo’n mooie wandeling, die wilden we ons bezoek niet onthouden. Daarna hebben we geluncht, voor een laatste maal op ons fijne balkonnetje en dan moeten we er toch echt aan geloven, alle zooi moet weer worden ingepakt, het thuis wordt weer huis en binnen een uur (dat ging snel!) zit alles in de koffer.
Bepakt en bezakt, blij met de extra handen, bellen we een taxi naar sunset beach hotel, ook een plekje wat we ons bezoek niet willen onthouden. We overnachten een nacht op sunset, eindelijk weer een keer kunnen skypen met thuis, dat is wel fijn hoor na 2 weken! Helaas valt de verbinding vaak weg, maar is het toch wel even leuk! Die nacht slapen we heerlijk, het is een andere kamer dan waar we de keren ervoor geslapen hebben en we slapen zelfs zo goed, dat we, als Marlene (Floriens zus) ons niet wakker had gemaakt, we het ontbijt gemist hadden! Dat is wel zeldzaam, zeker voor Florien! Helaas is het zondags niet zo’n mooie stranddag, het is erg bewolkt, bijna koud zelfs (voor ons dan.. het is nog 29 graden, maar dat is inmiddels voor ons de temperatuur om een vestje aan te trekken). Gelukkig heeft sunset ook een heerlijk overdekt terras en zo zitten we, na een korte wandeling over het strand, de rest van de middag te relaxen/lezen etc. Ook wel eens fijn!
Tegen 16:00 nemen we de taxi richting ons nieuwe onderkomen.. de puskesmas in Mlonggo. Na 20 minuten rijden zijn we er, het lijkt wel een mini centerparcs! Super! Florien belt met dr. Nurkukuh, onze supervisor de komende weken, hij is in Semarang, maar het huisje is open, er staat al een vrouwtje druk te gebaren welke van de 4 voor ons is, kon ook haast niet missen, gezien er met koeienletters op de deur: Dr. Muda Nijmegen staat. Het is echt een kleine bungelow. Dr. Nurkukuh vindt het geen probleem als ons bezoek blijft slapen, familiebanden staan hier hoog in het vaandel en dus hadden we ook niet anders verwacht. Er zijn twee kamers voor ons gereserveerd met ieder twee bedden, komt mooi uit! De komende nachten slaap ik nog met florien op een kamer en daarna hebben we beiden een eigen kamertje, hoewel we ons ook prima gered zouden hebben op één kamer hoor! Want naast de twee slaapkamertjes is er ook nog een woon/eetkamer en een kleine veranda. We kunnen hier niet koken, maar dat is geen probleem, want er zit een warung aan de overkant en het centrum van het dorp is op 10-15 minuten lopen, dus een stuk dichterbij dan in Jepara. Aan de ene kant belanden we dus in een kleiner dorp, maar aan de andere kant, is het veel minder een gat, dan de stad waar we uitkomen.
Terwijl wij ons installeren, maken Ria en Marlene het huisje schoon, want even met de bezem er door was geen overbodige luxe! (super! Top! Heel fijn!) Ook de badkamer kon wel een doek gebruiken en en en… we hebben een douche!! Een koude welliswaar, maar… een douche is een douche! Met goede straal! Heerlijk! Als al mijn kaartjes en foto’s hangen..voel ik me al aardig thuis! Qua slaapplek.. leveren we wel wat in.. want de matrassen op de grond waren 100x beter dan de matrassen die hier op de hardbord plaat liggen, maar he.. je kan niet alles hebben en alles went op den duur!
Hmm.. ik had nog zo beloofd het in minder dan 4 kantjes te doen.. oeps! Maar je kan hier ook over zoveel dingen vertellen! Korte samenvatting: Het gaat goed, zijn verhuisd, goed onderkomen, we hebben zin in de komende weken! Volgende week meer over de Puskesmas, wat dat ook moge zijn!
Liefs uit Mlonggo! (spreek uit: Melonggoh)
-
14 Juli 2014 - 19:10
Diana:
Prachtig verhaal weer, leuk om te lezen, ben al weer nieuwsgierig hoe het vervolg zal zijn.
Groetjes Diana -
14 Juli 2014 - 21:22
OMA Sijtema:
Wij wachten nou alweer op jou volgende verhaal. Het kletsen(praten) heb je niet van een vreemde.
Zit in de Family. Wij hopen dat jullie ook daar samen met Florien, een gezellige tijd te gemoed gaan.
Heel veel liefs, en een dikke knuf van, Oma en Opa.
-
14 Juli 2014 - 21:23
Dina:
Prachtig verhaal weer! Heerlijk om zo een beetje mee te reizen.... -
14 Juli 2014 - 21:26
Dina 2:
Als ik je verhaal lees zou ik bijna mijn blinde darm preventief laten verwijderen als ik naar Kenia of... -
16 Juli 2014 - 15:52
Bertus:
weer een mooi verslag.
heel veel succes nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley