Zeg eens aaaaaaaaa...

Hi there!

Daar ben ik weer! Geen domme dingen gedaan deze week en nog lekker springlevend! Alhoewel.. beetje verkouden, dat dan weer wel.. ik denk dat de natte koude boottocht en mijn afweersysteem niet echt een match waren.. tsja.. wie zijn billen brand.. ;-) Ik zal het echt nooit meer doen!

Goed let’s get started on Monday.. best saai, mijn verslag begint altijd hetzelfde en altijd met maandag? Kunnen we maandag niet een keer een anders noemen.. Oke.. saya mulai dengan hari senin, dat klinkt al beter. Beter dan de maandag zal zijn.. Goed genoeg geneuzel, het verslag wordt zonder waarschijnlijk al lang genoeg.

Hari senin dus: De eerste dag na de Idul Fitri, back to normal life, dachten we… Gelukkig waren we alert genoeg om er bij stil te staan de wekker een half uur eerder te zetten, want einde ramadan, betekend ook einde later beginnen en dus mochten we om 7:00 opdraven voor het ochtendapel. Dat ging gepaard met een aardige poppenkast, een lange speech as usual, alsof er een nieuw jaar begonnen is, wat waarschijnlijk voor hun wel zo voelt. Na het apel krijgen we altijd een handje van het hoofd van de puskesmas. Handje ja.. van een ferme handdruk hebben ze hier nog nooit gehoord. Ze ratelt wat in het Indonesisch en ineens trekt de hele stoet verpleegkundigen en overig personeel aan ons voorbij, iedereen een handje geven, inderdaad, alsof je elkaar een gelukkig Nieuwjaar wenst.. Florien en ik kijken elkaar een keer aan, trekken onze wenkbrauwen op.. het zal wel?

Na het apel gaan we snel naar de afdeling, een week niet geweest.. een volle bak.. dus we moeten ons nog wel even goed inlezen voor we de zaal op gaan. Als we ons beddenoverzicht uitgeschreven hebben staat de dokter ineens naast ons, ja jullie gaan NU met deze meneer (verpleegkundige) mee naar het strand. Uh? Het is vandaag de dag van de Kupatan traditie, dus is er een post ingericht op Bandengan beach, wij voelen nattigheid.. snel even de traditie gegoogled:

"Kupatan tradition is a tradition of Idul Fitri celebration held the week after Idul Fitri, which is a proven hereditary tradition is still carried out till now. Kupatan tradition in Kartini Beach is a buffalo head ketengah pelarungan ceremony conducted by the Regent of the sea and local community leaders.
The purpose of this ceremony is to give the head of buffalo to the ruler of the southern ocean, so that the ruler of the sea can give blessings to people around, especially the fishermen and the surrounding communities."

Het klinkt wel bijzonder om een keer bij te wonen? Volgens onze informatie is deze ceremonie echter op het andere strand van Jepara, Kartini beach? Dat klopt.. maar wat gaan we dan op dat andere strand doen? Is daar ook een ceremonie? Ja soort van..

In de ambulance, zouden we nog even snel langs huis lopen? We hebben helemaal geen zonnebrand mee? En we zijn nog flink rood van de karimunjawa.. en post.. hmm.. ik wordt nog moe als ik aan de vorige post ervaring denk.. dus misschien een boekje ophalen van huis? “geen tijd” in de ambulance en daar gaan we dan.. De weg naar het strand is drukker dan normaal en er is vanalles afgezet, het strand is ’s ochtends om 8:00 al overvol.. wat doen al die mensen hier? Het zal wel een hele bijzondere ceremonie zijn.. Niks is minder waar.. We worden bij de strandwacht/ reddingsbrigade gedumpt, die voor de gelegenheid een soort grote legertent heeft opgezet, ze verwachten nogal niet wat! Gelukkig hebben ze wel een soort schaduwplekje uitgezocht en zo nestelen we ons op het zand in de schaduw. Daar zit je dan in je nette rok, witte jas, het warm te hebben.. De mannen van de reddingsbrigade vinden het allemaal maar al te mooi en natuurlijk moet er weer een hele fotosessie gehouden worden. We worden het hemd van het lijf gevraagd en we komen er nog aardig uit met ons handen en voeten Indonesisch engels nederlands.. Het strand is echt overvol mensen en de mensen van de reddingsbrigade vertellen dat er vorig jaar bij de ceremonie, maar dan op dat andere strand, 14 mensen verdronken zijn, voornamelijk kinderen.. we weten dus waar we ons op kunnen voorbereiden.. reanimatie, die kansloos is want geen enkele van de 5 aanwezige ambulances heeft medicatie of apparatuur bij zich.. Aan de ene kant is het ziekelijk om te hopen dat er iets gebeurd.. zodat we wat te doen hebben, maar aan de andere kant.. om hier nou weer een hele dag te zitten zitten, zitten we ook niet op te wachten.. Tegen 11:00 vragen de jongens of we zin hebben om wat te eten, ze nemen ons mee naar een eetkraampje aan de andere kant van de weg, lekkere nasi pecel! (witte rijst met groente en pittige pindasaus) Daarna mogen we met twee van hen meevaren op de opblaasspeedboot, ik denk dat ze wel een beetje met ons te doen hadden, want zij wisten ook niet zo goed wat onze taak daar was. Ze hebben wel 10x gevraagd of we niet wilden zwemmen.. maar eh.. dat gaat niet, want we hebben een rok aan! Als het nou een korte broek geweest was.. was ik er zo ingelopen, dat doen ze hier per slot van rekening allemaal, maar in een rok.. is dat toch een andere zaak..

Op de boot dus! En wij maar denken dat we genoeg boten hadden gezien voor de komende maand.. We varen met het bootje naar het eilandje verderop, waar we in een van onze eerste weken al een keer met een vissersbootje heen gevaren zijn. Het is een lekker tochtje over het water en helemaal doorweekt komen we aan op het eiland. Wat gaan we hier doen? Niks.. gewoon.. stukje lopen en dan weer terug? Naja oke.. prima! Maar we zijn al gauw weer terug, we hebben geen schoenen mee en aangezien dit geen eiland is met een zandstrand en de aangelegde paadjes gloeiend heet zijn door de brandende zon.. is dit niet echt aangenaam voor je voeten.. een stukje hete kolen gaat wel.. maar geen hele ronde over het eiland. Dus na een lekker glas es jeruk (sinasappelijswater) gaan we weer terug. De man achter het roer heeft er wel schik in en we varen wat rondjes, tot we helemaal doorweekt zijn en dan keren we terug naar de kust.. lekkere reddingsbrigade is dit :P speelt alleen maar in plaats van op te letten.. foei toch! Wij hadden geen bezwaar.. terug bij de tent hebben we beiden 9! Gemiste oproepen.. eh? Hebben ze ons serieus gemist??? Nee.. ze hadden eten voor ons gebracht.. je kan een hoop zeggen, maar dat is dan wel weer netjes geregeld. De boodschap was, om 14:00 worden jullie opgehaald en terug gebracht naar de puskesmas.. het was 13:15.. precies een uur later (het tijdsbesef en de drukte al een beetje erbij ingecalculeerd) staan we klaar aan de weg, de verpleegkundige kijkt vragend? Wat is er? Willen jullie naar huis? Eh? Ja.. dat is wat ons verteld werd net? Gaat hij dan de extra ambulance pas bellen om ons op te halen!! Zucht.. hij is er “zo”.. zo.. duurde uiteindelijk ruim 45 minuten! Het is max. 20 minuten rijden.. de stemming daalde naar een diepte punt.. Vanaf 8:00 op een veel te warme, lawaaierige, bliepende, overvolle, veel te drukke post zitten.. is geen feestje!

Terug in de Puskesmas besluiten we om maar direct de ronde op de afdeling te doen, gelukkig hebben we alles vanochtend voorbereid.. dachten we.. ware het niet dat de helft van de patiënten naar huis is gegaan, maar dat ze de open plekken gelijk weer opgevuld hebben.. met lood in onze schoenen beginnen we aan de taak.. pff hier hebben we geen energie meer voor hoor! Tot overmaat van ramp ziet het er ook nog mega dreigend uit buiten en onze was staat nog buiten, snel even terugrennen dus.. shit ik hoor water.. staat de douche aan? Nee erger.. het tapkraantje van het zojuist aangevulde waterapparaat is lek.. crap.. de helft van de net nieuwe 20liter waterfles ligt inmiddels op tafel en de grond, de moed zakt me in de schoenen! Snel terug, Florien halen, samen de boel oplossen en dan toch maar weer verder op de afdeling… als we alles eindelijk afgewerkt hebben, hebben we geen van beiden nog puf om opzoek te gaan naar eten en dus eten we maar oplosmie, we hebben per slot van rekening al twee keer een normale maaltijd gehad vandaag.. de pap is op!

Dinsdag, we hopen op een boeiendere dag dan gisteren, helaas, alweer pindakaas. Het ochtendapel duurt serieus bijna 40 minuten! Het lijkt erop dat het hoofd van de puskesmas not amused is en dat dat waarschijnlijk met een smsje te maken heeft, wat ze gisteren tijdens de ceremonie ontvangen heeft, maar het fijne.. begrijpen we er niet van? Ik kan jullie vertellen.. 40 minuten is een verrekte lange tijd om naar de lucht of je tenen te staan staren en je mond te houden! Doe dit lekker op een werkoverleg ofzo?

Vanochtend vragen we wat er op het programma staat, ze zucht, draait een keer met haar ogen.. we krijgen het idee dat het een steeds grotere opgave voor haar wordt om ons iets te bieden en dat ze daar ook nog maar weinig zin in heeft.. we gaan naar de posyandu (kinderconsultatiebureau), maar pas om 9:00 dus we kunnen rustig aandoen met de visite op de afdeling. We doen een hele rustige ronde en wachten dan nog een half uur.. dan gaan we weg.. het is een aardig stukje rijden en daar aangekomen, is het lang niet zo druk als dat het normaal is. We zien een paar patiënten en meten weer de bloeddruk van alle buurtbewoners.. dat ben ik zo zat he.. want dat is niet omdat het ergens goed voor is, maar omdat ze dat interessant vinden.. zucht! Om 10:30 gaan we alweer terug, op de poli zien we nog twee patiënten en dan is dat ook weer klaar.. pff! Die middag storten we ons maar weer op ons verslag en doen verder niet veel meer.. lekker lui!

Woensdag, wederom blijven we hopen op een boeiende dag.. je moet hoop houden! Vandaag is ze, na eerst een keer flink met haar ogen gerold te hebben best enthousiast over waar ze ons gaan inzetten.. we mogen met de tandartsassistent mee naar de junior highschool! Oke.. leuk? Dat wordt nog wat.. in onze eerste week hebben we al een keer tegen elkaar gezegd.. jeetje wat zijn die tanden hier slecht.. veel rotte tanden bij kinderen en ouderen hebben vaak nog maar anderhalve tand.. In onze opleiding leren we eigenlijk niks over tandheelkunde, op ergens een eenmalig uurtje college na dan, dus dit zou nog best wel eens nuttig kunnen zijn! We gaan op pad met de ambulance, ik word er bij een school uitgezet, daar is al een verpleegkundige en ze weet dat ik kom.. oke? Nou daar gaan we dan! Ik loop het schoolplein op en wordt gelijk omringd door een heleboel nieuwsgierige kinderen, die wel, in tegenstelling tot Kenia, allemaal een “gepaste” afstand houden. We gaan naar een klaslokaal, wat zich uiteraard snel vult en er staan nog eens heel veel gezichtjes tegen de ramen gedrukt. Ik hoor de verpleegkundige uitleggen dat we hier zijn voor tandencontrole en dat ik een dokter uit Nederland ben.. dan zegt ze dat ik ze zal gaan onderzoeken en dan breekt er een luidkeels gejuich uit, eh? Wat ga ik doen? Heb ik dat goed verstaan? Ik sta een beetje beduusd tussen alle juichende en joelende kinderen.. wordt naar een tafeltje geloosd en kijk nog een keer vragend? Mevrouw, ik heb dit nog nooit gedaan? Dit leren wij niet als dokter in Nederland? Wat moet ik doen? Ze neemt een kind voor zich, zegt: mond open, ik zie een bekkie vol rotte tandjes en ze noteert op het papiertje: caries (tandrot), oke next! Hmm tsja hier hoef je geen tandarts voor te zijn nee… dit kan ik ook wel! Vol vertrouwen ga ik aan de slag, 40 kinderen (wat nou grote klassen in Nederland!), 2 met een enigszins acceptabel (in Nederland zouden we alsnog slecht zeggen) gebit.. trieste zaak! Ik begin ieder gesprekje met de vraag of ze pijn hebben, zonder uitzondering hebben ze dat allemaal, als de ik vraag waar de meeste pijn zit en ze vervolgens hun mond opendoen, verbaasd me dat niks.. tot op de wortels weggerot met soms nog een klein staand randje.. het doet al bijna zeer om er naar te kijken! Dan geeft ze nog uitleg over poetsen, de kinderen kunnen het in koor opdreunen: Twee keer per dag poetsen, ’s ochtends en ’s avonds voor het slapen gaan, als je zoetigheid gegeten hebt en niet poetsen van links naar rechts maar van boven naar beneden. Na alles wat ik zojuist gezien heb, makkelijker gezegd dan gedaan dus blijkbaar.. maar misschien is er gewoon tegen die enorme suikerconsumptie hier niet op te poetsen.. persoonlijk denk ik, dat dat ook een belangrijke oorzaak is. Wij moeten zo vaak vragen tanpa gula (zonder suiker), want overal en vooral in het drinken, gaan minimaal 5 grote scheppen suiker in.. een goede maaltijd voor al die tandrot bacteriën dus..! We gaan door naar de volgende klas, wederom 40 kinderen, wederom hetzelfde resultaat.. De docent krijgt een lijst van alle kinderen met tandrot en die zal de ouders van de kinderen adviseren om de kinderen naar de puskesmas te sturen, wat natuurlijk een kansloze zaak is, want dat doen ze toch niet.

Na alle tandcontroles gaan we weg, ik zwaai en er wordt uitbundig terug gezwaaid, er is er eentje die netjes een handje wil geven. Dom (of beleefd) als ik ben, geef ik een handje.. op dat moment barst de chaos los en staat iedereen wild om me heen te wapperen met handjes.. Kenia deja vu.. maar stiekem moet ik er ook wel een beetje om lachen! Als ik me eindelijk los heb gemaakt gaan we nog even naar de administratie, daar doen we nog een stukje “dokumentasi = foto’s maken”, wachten we op de ambulance die niet komt en dan ga ik vervolgens bij de verpleegkundige achterop de scooter terug naar de puskesmas. (blij dat ik een hele wijde rok aan had)

De volgende ochtend verloopt vrijwel hetzelfde, wederom geen echt programma en de tandarts assistent vraagt of we nog een keer mee willen naar een school, dat beviel gisteren wel en dus gaan we weer mee. Vandaag is er echter een soort van provinciale leerkrachten vergadering en zijn alle scholen om 10:00 al dicht. We kunnen dus maar één schooltje doen, vandaag splitsen we niet op en doen we de controles met z’n tweeen terwijl de tandartsassistent de klas voorlichting geeft. De klassen zijn kleiner (30 kinderen) en dus zijn we er zo doorheen. De assistent is verbaasd, nu al? Eh ja.. hier hoef je geen Einstein voor te zijn of een goede visus te hebben om te constateren dat in ieder geval bij iedereen alle achterste kiezen verrot zijn, dan hoef je niet meer verder te zoeken naar beginnende gaatjes, want de notatie blijft hetzelfde: Caries, 1,2,3,4. We zijn dus erg vroeg weer terug in de puskesmas, daar is ook al niks meer te doen, want er blijkt vanmiddag een soort werkoverleg te zijn waar wij niet bij hoeven te zijn.. lekker optijd vrij dus! We gaan daar eens lekker van profiteren en gaan aan de wandel naar de plaatselijke pasar (traditionele markt) daar struinen we even overheen, doen wat boodschappen en gaan dan weer terug, voor het middagapel, we horen dat ze nog steeds staat te preken en dus slaan we het apel maar over.. ook niet erg!

Vrijdagochtend hopen we op wat anders boeiends, want die tanden was even leerzaam en kinderen zijn leuk, maar nu willen we wel weer wat leren. Helaas alweer pindakaas! De moeder van de dokter is gisteren blijkbaar overleden en dus gaat de helft van de puskesmas vandaag helemaal naar de andere kant van het land, om “even” te condoleren. Naastenliefde is goed, steun van je collega’s ook, maar dit is misschien een beetje.. absurd en overdreven?

Ze weten dus niet wat ze met ons aanmoeten en dus moeten we nog maar een keertje mee met de tandartsassistent.. doen we dan maar.. leuke school, snel klaar en ik vind het al lang prima, want ik voelde me vanochtend bij het opstaan zeker niet happy de peppie top fit.. alles bij elkaar gehoest vannacht en dus nauwelijks geslapen, als we om 10.30 dus al thuiskomen en op de poli ook al geen patiënten meer zijn, kruip ik weer terug in bed.. ik zeg tegen Florien “even” slapen… dik 3 uur later word ik wakker uit m’n coma.. ik had het denk ik nodig.. het middag apel is inmiddels al geweest, of niet.. aangezien toch de halve puskesmas weg was.. ze zullen me wel niet gemist hebben. Die middag ben ik niet heel erg productief meer, al doe ik nog een poging aan het verslag te werken.. een niet heel erg vruchtbare poging.. Die avond trakteren we onszelf op een lekker sateetje, ja.. weer zo’n overheerlijk lekkere saté! En die avond geven we onszelf vrij.. we kijken een leuke film in onze eigen thuisbioscoop! (laptop, externe harde schijf met heel veel films en muziekbox)

Zaterdag, lekker uitslapen! Had je gedacht.. want dat lukt dus niet als de hele week om 6:00 de wekker gaat! Maar het is alleen al lekker dat de wekker een keer niet gaat! Even lekker rustig ontbijten! Lekkere boterham met helaas pindakaas! Om 10:30 komt de taxi voorrijden, we gaan vandaag met de Nederlandse coassistenten Karin en Renske uit Jepara naar de verderop gelegen watervallen. Het is ongeveer een uur rijden en we hebben met de taxichauffeur een akkoordje dat hij ons voor 400.000Rp (25,-) daarheen brengt, dat wij daar vervolgens twee uur mogen rondneuzen en dat hij ons vervolgens weer terugbrengt.. niet heel duur als je het deelt door 4 personen! We rijden door een prachtig landschap en het wordt steeds heuvelachtiger, de watervallen liggen op de al lang gedoofde gunung Muria (vulkaan genaamd muria). Er zitten hellinkjes van bijna 20% bij.. als het niet meer was.. de auto had er bijna moeite mee, maar nou was het ook niet zo’n schakelheld die chauffeur van ons.. De waterval was echt bijzonder mooi! Het was een behoorlijk hoge, slanke waterval, echt een plaatje! Helaas mocht je in de poel rond de waterval niet zwemmen en dus hebben we dus maar een stukje geklauterd over de rotsen, op de voet gevolgd door de plaatstelijke dorpsloonie.. in het begin aandoenlijk.. na een half uur, strond irritant! We zijn uiteindelijk nog een stuk gaan wandelen door de rijstevelden en hebben gezien dat rijstterassen ook goed zijn voor pindateelt. Weten we dat ook weer! Wat een werk zeg, pinda’s telen! ik eet voortaan die boterham met pindakaas met iets meer respect! Poeh! Helaas pindakaas hield mijn fotocamera niet zo van de pinda’s en is hij terplekke in het pindaveld overleden :’( Ik heb echt heel hard staan balen.. en als ik hem nou had laten vallen.. of iets anders doms ermee gedaan had.. maar de camera is mogelijk aangegaan in mijn tas en de lens is klemgeraakt in het beschermhoesje. Normaliter no problemo.. keertje aan en uit.. maar dat mocht nu niet baten.. ook terug thuis op geen enkele manier meer in beweging te krijgen.. zuur zuur zuur… zelfs met zelfhulpfilmpjes van youtube mocht het niet baten (had ook niet het juiste gereedschap.. ) dus dat wordt een opgave voor de komende week.. nieuwe camera scoren..

Als we terugrijden van de waterval naar huis besluiten we spontaan om ons niet thuis te laten afzetten, maar op sunsetbeach, even langs de puskesmas spullen pakken en dan lekker door naar het strand! Of hij die anderen nou in jepara afzet of ons allemaal op het strand, de afstand blijft hetzelfde, dus voor dezelfde prijs, zo gezegd zo gedaan! Lekker relaxed op het strand, lekker eten erbij, pizzaaaa!!! Sapje.. hmm.. life’s good.. ! ’s avonds nog een overheerlijke lasagne en daar moet ik de komende twee weken weer op teren, want dan zal het niet meer dan rijst worden.. ’s avonds nog weer een filmpje opgezet, maar daar pas aan begonnen na vele camera reanimatie pogingen en dus vrij laat.. we hebben hem tot halverwege gekeken en toen de moed maar opgegeven en naar bed gegaan!

Zondags was eigenlijk het plan om naar een strandfeest gegaan, want er was zowaar eens iets te doen in dit gat.. maar zoals zo vaak met onze plannen.. gaat er vaak weinig volgens plan en als het puntje bij paaltje komt zitten we wel heel relaxed en vermaken we ons prima met het maken van onze rondreisplanning.. we hebben inmiddels een complete lijst van alles wat we eventueel kunnen/willen zien en de eerste week staat de planning redelijk vast. We moeten alleen nog bedenken of de naar Borneo/kalimantan willen, of sumatra en of we dat voor onze oversteek van Java naar Bali doen, of dat we dat aan het einde doen.. Dus we staan nog open voor tips en trics?! We zijn zo opgegaan in onze reisplanning dat we het hele feest uiteindelijk vergeten zijn en als we uiteindelijk zouden kunnen gaan, besluiten we om maar niet te gaan.. het geld van die taxi.. kunnen we beter besteden aan al het moois wat we nog willen gaan zien.. daar gaat dat feestje vast niet aan tippen!

Op naar de laatste twee weken! De komende week krijgt Florien bezoek van Niels en heb ik een groot deel van de week de afdeling onder mijn hoede.. ben ik een aantal avonden alleen en ga ik me denk ik maar eens vermaken met die serie die florien toch niet leuk vindt… heerlijk!

Zo dat was het wel weer zo’n beetje denk ik.. ik ben in ieder geval wel weer moe getypt..

Selemat tidur! = slaap lekker (voor mij)

Of, meer passend bij jullie tijdzone op dit moment:
Selemat sore! = fijn begin van de avond (tussen 16:00 en 19:00)

En voor alle vakantiegangers: Selemat Liburan!

Liefs uit Indonesie!