Ieder nadeel, heb z'n voordeel..

Hoppa!

Daar ben ik weer! Missed me? Ben benieuwd wat voor een verslag het deze week gaat worden, want het was een dodelijk saaie week, die een beetje opgevrolijkt werd door de komst van Florien’s lover Niels.

Weten jullie het nog, saya mulai dengan hari senin as usual. Nooit geweten dat een mens zo’n hoofdpijn kon hebben. Poehe! Bah bah! Ik was natuurlijk al een aantal dagen niet lekker, maar zondagavond/nacht kon ik echt niet slapen, hoesten, keelpijn, ellende.. langzaam aan begon mijn hoofd zich daar ook bij te voegen, tot ik ’s ochtends scheel zag van de hoofdpijn. Ik ben geen migraine klant, maar als mensen het hebben over migraine, dan is dit wat ik me er voortaan bij voorstel.. wel wakker geworden van de wekker, maar ik dacht.. ben me daar ook gek ook! Vorige week wisten ze een hele week niet waar ze ons laten moesten en waarschijnlijk wordt dit zo’n ochtend van.. niet gezellig zijn, na 30 minuten klaar zijn op de afdeling en vervolgens niet op outreach gaan en alleen maar chagarijniger worden. Ben dus even “snel” voor zover dat ging, uit bed gekropen, een paracetamolletje of twee gepakt, trachitolletje dr ook maar achteraan en Florien even gemeld dat ze het vandaag zonder mij moest stellen, vervolgens weer terug het bed in en als een blok in slaap gevallen, gelukkig was daarna de hoofdpijn een stuk minder en kon ik om 11:00 m’n ogen openen zonder scheel te zien! Terwijl ik aan m’n ontbijt zat kwam Florien ook weer terug, de ochtend was inderdaad zo waardeloos als ik dacht dat hij zou zijn, dus ben blij dat ik lekker in bed gebleven ben. Langzaam opgestart, toch maar aangekleed en me langzaam gestort op het inmiddels welbekende clinical rotation raport, we zijn bijna op de helft.. Om 12:00 verliet Florien me.. om me een hele nacht alleen in Mlonggo te laten! In goed overleg natuurlijk, uiteraard.. Ze ging naar Semarang om Niels op te wachten en een poging te doen een visum verlenging aan te vragen voor ons beiden. Aangezien met z’n drieën in een hotel niet zo praktisch is en vooral onnodig duur, had ik bij voorbaat al gezegd thuis te blijven, maar nu ik me zo half gebakken voelde, kwam het helemaal mooi uit! En klonk het voor de mensen hier ook zeer logisch dat Florien alleen wegging en ik de volgende dag alleen op het ochtendapel verscheen. De hele middag keihard gewerkt aan m’n verslag en vervolgens toch nog maar een ronde op de afdeling gemaakt, de motivatie wordt echt steeds minder en als je niet echt het idee hebt dat je daadwerkelijk veel bijdraagt.. hmm.. dilemma.. uiteindelijk heb ik me toch maar netjes gedragen en gedaan wat er van me verwacht werd, dat werd beloond, de tien patiënten van Florien van vanochtend waren gereduceerd tot 3! Snelle ronde dus!

Dinsdagochtend was ik om 5:00 klaarwakker, zonder hoofdpijn dit keer gelukkig, maar wel stijfgeschrokken! Nu moeten jullie weten dat er achter ons huisje, direct aan ons badkamertje, een soort toiletruimte voor bezoekers is, die vrijwel nooit gebruikt wordt. Maar als die gebruikt wordt, klinkt het alsof er iemand in de badkamer is. Het was 5:00 ’s ochtends en toen begon ineens de, ik dacht, douche te lopen.. hmm.. dat is raar..? ik zal het me wel verbeeld hebben… maar het hield aan en klonk echt heel luid, vervolgens dacht ik dat ik iemand door het huisje hoorde lopen en toen was ik dus helemaal klaarwakker.. great! Het bleek dat er iemand grote schoonmaak aan het houden was op het terein van de Puskesmas en daarvoor het waterpunt achter ons huisje gebruikte.. welke idioot dat ’s ochtends om 5:00 doet.. geen idee.. maar hij, of zij heeft me de stuipen op het lijf gejaagd!
Ik was wel mooi op tijd op.. ieder nadeel heb z’n voordeel!
Ochtend apel, ronde op de afdeling.. alles ging heel vlot, nogal wiedes met maar 3 patiënten! De dokter kwam me even vertellen dat er vandaag geen outreach zou zijn en dat ik mezelf maar in de Puskesmas moest zien te vermaken.. hmm, dus.. Ik dacht, ik volg het voorbeeld van Florien, die was gisteren wel enthousiast over de tandarts, mocht daar zelf nog wat tanden trekken, maar helaas.. geen patiënten. Ik heb me dus maar op de poli gemeld, waar de verpleegkundige zich uitgebreid met mijn beleid ging bemoeien, de helft doorkraste en er een langere rij medicatie voor opschrijft.. totaal niet passend bij de klachten, waarom hebben ze hier in ’s vredesnaam dokters? En waarom zou ik me hier eigenlijk nog druk maken of hier energie in steken.. de toon was gezet! Waarschijnlijk heb ik heel boos en geïrriteerd gekeken want de tweede helft van de patiënten vroeg ze me iedere keer poeslief of ik er niet nog dit of dat aan toe zou voegen en als ik vroeg wat voor medicatie ze hier hadden voor een bepaalde klacht of wat het standaard beleid was, wanneer door te verwijzen, kreeg ik een opmerking in de trend van.. jij bent de dokter.. ja eh hallo! Vermoeiende mensen..
Heb me er dus ook maar weer zo snel als dat dat kon, uit de voeten gemaakt, moest nog allemaal camera’s vergelijken, die Florien me door apte vanuit Semarang, ook een belangrijke job! ;-)
De middag heb ik me gestort op de aankomende casus presentatie, leuk klusje, vooral omdat we onszelf uitgedaagd hebben om hem in het Bahasa Indonesia te doen.. dan krijgt misschien iemand nog wat mee van het verhaal, maar wel een behoorlijke klus!
Einde van de middag nog even weer een follow-up ronde op de afdeling voor Florien en Niels samen aankomen in Mlonggo, dan hoeft ze in ieder geval na die busrit niet ook nog in de witte jas. Helaas is het visum aanvragen niet gelukt, want de sponsorbrieven die we 5 dagen geleden al aan de dokter in het universiteitsziekenhuis in Semarang gevraagd hadden, waren nog niet klaar ‘-_- .. want ze weten pas ruim een jaar dat wij hier deze periode zijn en ze hebben echt niet iedere drie maanden co-assistenten die in de periode dat ze hier verblijven twee keer een brief nodig hebben voor de visum verlenging, dus die hebben ze dan ook niet klaarliggen.. vooruitdenken, daar zijn ze hier niet zo goed in.. tripje voor Florien naar Semarang dus een beetje voor niks, maar wel goed getimed.. hadden we van tevoren ook echt niet over nagedacht :P ;-).
Die avond laten we Niels kennismaken met de heerlijke straatkeuken van Mlonggo en eten we gezellig met z’n drietjes bij een Warung. Jammie! Helaas dat onze twee favoriete kraampjes nog vakantie hebben, maar gelukkig hebben we twee dagen geleden iets anders lekkers ontdekt! Siomay goreng – google t maar.. Terug in t huisje hebben we eindelijk genoeg personen om een spelletje te spelen en dus maken we Niels mooi in met Toepen, we hadden een goede leermeester, Thomas zou trots op ons zijn..

Wederom de hele nacht alles bij elkaar gehoest en hier begint het iedereen ook op te vallen, heb je al antibiotica? Eh nee.. waarom? Nou je hoest.. ja .. en? Nou dan moet je antibiotica.. eh.. nee.. maar hebben jullie iets tegen het hoesten? Ik kreeg één of ander combinatiepreparaat, waar ik aanvankelijk zeer sceptisch over was moet ik eerlijk zeggen.. maar, ik zeg.. jammer dat het in Nederland niet te koop is! Top middel! Ik ben om en ik had mijn nachtrust terug! Zónder antibiotica!
Die woensdag gingen we op pad naar de enige Lepra kliniek van midden Java. Het hoofd van de afdeling is ook hoofd van het lokale lepra programma en had ons al eens meegenomen op huisbezoek naar een (oud) lepra patient, maar we konden ook nog een keer mee naar de leprakliniek die hier niet zo ver vandaan ligt (voor Indonesische begrippen). Dat was vandaag dus, het zou liggen, vlakbij de watervallen waar we afgelopen weekend geweest zijn, maar we rijden de totaal andere kant uit..? eh? Oke, t zal wel.. maar we moesten nog even langs meneer zijn huis, maar een half uur rijden de andere kant uit.. ‘-_- Gelukkig wist hij wel van doorrijden, maar helaas betekend dat ook dat mijn maag daar na een uur echt van gaat protesteren.. tsja hier had ik niet op gerekend, behoorlijk beroerd kwamen we na anderhalf- twee uur rijden aan bij de Lepra kliniek. Zoals ik al zei, de enige van Midden Java, op, bijna, het noordelijkste puntje van midden Java. Omdat onbehandelde Lepra zo besmettelijk is en nog steeds belast is met de nodige stigma’s, is het zo ongeveer een complete gemeenschap.
We worden rondgeleid door een verpleegkundige die zeer goed engels spreekt, een zeldzaamheid hier. Hij legt uit dat er op dit moment geen patiënten zijn met echt actieve lepra, maar alleen veel patiënten met restverschijnselen. Ze vangen patiënten op met extreme reacties op de zware medicatie, met actieve lepra, restverschijnselen van lepra of een andere ziekte maar bij patiënten met doorgemaakte lepra. Lepra patiënten hebben nog veel last van de stigma’s en dat betekend dat, ondanks dat ze na een half jaar tot een jaar behandelen (afhankelijk van de variant) volledig “genezen”en dus zeker onbesmettelijk zijn, ze bij alle ziekenhuizen geweigerd worden. Dat vonden wij een zeer schokkende mededeling, waar is dat recht op gezondheidszorg en de plicht van de artsen om patiënten te helpen? Als ex-lepra patient, laten ze je gewoon op de stoep doodgaan bij wijze van.. Daarvoor is dus de lepra kliniek ook, dat houdt in dat als er een ex-lepra patient in het zuidelijkste puntje van midden-java ziek wordt, ongeacht wat hij heeft.. van blinde darm ontsteking tot een flinke longontsteking, beiden niet gerelateerd aan lepra, maar waarbij de public health officer ze niet meer thuis kan behandelen en vindt dat hij of zij opgenomen moet worden, ze minimaal zo’n 8 uur moeten reizen naar dit noordelijke puntje.. in sommige gevallen betekend dat dus dat de patient dat niet overleefd. De lepra kliniek is wel uitgerust om alles eventueel in therorie te kunnen behandelen, maar heeft daarvoor niet de kennis en de meeste middelen zijn vaak op. Wat inhoudt dat, als iemand die 8 uur durende rit met een blinde darmontsteking al overleefd, hij of zij in de kliniek, door gebrek aan kennis en/of middelen, niet geopereerd kan worden en dus is overgeleverd aan zijn eigen lichaam en genezingskracht.. Wij vonden dit echt heel schokkend, want 48 uur na het starten van de behandeling tegen lepra zijn de meeste patiënten al niet meer besmettelijk, laat staan na een volwaardige behandeling van een jaar! En dat zijn dan hoog opgeleide artsen die die mensen weigeren in de algemene ziekenhuizen! Kan ik erg boos om worden!
Naast de algemene ziekten die niks met lepra te maken hebben, liggen er ook veel patiënten die nog vooral veel last hebben van de complicaties van de lepra. Lepra tast de zenuwuiteinden aan, erger dan dat suikerziekte dat doet. Hierdoor voelen ze dus niet als ze schade aan armen of benen oplopen, daarnaast duurt het helen van de wonden ook veel langer en heelt het veel minder goed. Stel je eens voor dat je door het bos loopt en er krast een tak langs je voet, of je staat op een scherpe steen, ze voelen het niet en lopen door, brengen zo meer schade aan, infecteren de boel en geneest het nauwelijks. We hebben veel vergroeide handen en voeten gezien, geamputeerde benen en de werkplaats waar protheses gemaakt worden, want daarin is het ziekenhuis wel zelfvoorzienend. De leeftijden lopen erg uiteen, van onze eigen leeftijd, tot bejaard.. Omdat de stigma’s zo groot zijn worden ook veel patiënten verstoten uit de gemeenschap, ongelofelijk! Er zijn zelfs huizen op het ziekenhuis terrein waar patiënten uiteindelijk besluiten te gaan wonen omdat ze verstoten zijn, er is inmiddels al een aardige gemeenschap ontstaan. Andere problemen die er zijn, is psychiatrische problematiek zoals depressies. Wat uiteraard heel erg invoelbaar is, je hebt een chronische ziekte waar je mee moet dealen, de behandeling is lang en zwaar, je bent verstoten, je wordt met de nek aangekeken, je zit in het noordelijkste puntje, ver bij je familie vandaan, die vaak geen tijd of zin heeft helemaal naar de andere kant van het land te komen en dat zal de rest van je leven zo blijven.. Het ziekenhuis heeft verder nog een eigen operatiecomplex, fysiotherapie ruimte, spoed eisende hulp post, prothese werkplaats en een soort dagbesteding waarbij patiënten leren zelfvoorzienend te zijn in de handvaardigheid die ze nog wel eventueel hebben. Het was een indrukwekkend verhaal, het waren indrukwekkende mensen en vooral, niet iets om bang voor te zijn!
Tegen 12:30 zijn we weer terug in de Puskesmas, even wat eten en dan klaar voor het middag apel, wat zowaar weer eens niet doorgaat… Die middag gaan we met z’n drietjes naar het strand, we moeten Niels natuurlijk wel alle mooie plekjes van Jepara laten zien! Even lekker zwemmen, lekker lezen, lekker luieren.. hard werken hier hoor! Aan het einde van de middag verkassen we nog even naar de joglo voor een prachtige zonsondergang, waar we ons nog even lekker in het zwembad kunnen afspoelen en een, waarschijnlijk laatste keer, lekker eten. Paar mooie foto’s van het verliefde stel gemaakt, dat moet wel als je op zo’n mooie plek bent he ;-) morgen gaan ze samen weg voor een romantisch weekendje! Terug in Mlonggo is Florien niet lekker.. ojee.. ik zal dr toch niet aangestoken hebben? En dan ook nog nu ze morgen een lang weekend weggaat!

Gelukkig doet nachtrust soms wonderen en is ze de volgende ochtend goed opgeknapt. We maken een rondje op de afdeling, er is een soort van ceremonie vandaag en hiep hiep hoera.. wie mogen daar weer als soort van parade paardje bij aanwezig zijn.. juist ja.. jullie voelen hem al aankomen.. wij nemen plaats achterin de zaal, dikke pech, we worden naar de eerste rij gedirigeerd.. :( dat wordt dus niet met onze telefoon spelen en weer naar te lange speeches luisteren.. het is het soort ceremonie wat we op onze eerste dag hier ook hebben gehad, maar dan geen landelijke accreditatie/wedstrijd, maar nu gemeentelijk.. whoehoe.. hoor het enthousiasme.. wat een poppenkast! Na de ceremonie sneaken we mooi naar ons huisje waar Niels al heerlijk van de ochtend zit te genieten, Florien gaat spullen pakken, alles klaarzetten voor een weekendje yogja en ik.. vermaak me met m’n boek, nooit gedacht dat ik alle drie de delen van vijftig tinten grijs in twee weken uit zou lezen.. haha maar ze zijn uit en alledrie aanraders! Tegen 14:00 gaan de tortelduifjes op pad naar Yogja en blijf ik alleen achter.. als de kat van huis is.. haha! Ik vind het heel gezellig met Florien, maar die paar dagen alleen vind ik ook echt niet erg, daar heb ik ze wel een aantal keer van moeten overtuigen.. maar echt no problemo! Ik vermaak me wel in m’n eenie alleenie! De middag besteed aan de presentatie, pff wederom ff zweten op het bahasa, maar het zal wel goed komen! ’s Avonds alleen de avondwandeling naar het centrumpje ondernomen, ons favo eetkraampje was weer terug van vakantie.. wat een feestje! Die avond heb ik een begin gemaakt met de serie Vampire Diaries, hmm.. oké ik ben officieel verslaafd vanaf nu! Heerlijk zwijmelen en toch ook spannend!

Vrijdagochtend alleen op de afdeling, maar eerst, sporten! Dacht ik.. maar omdat het zondag independece day is, was er een soort van teambuildingspelletjes ochtend, wel leuk gedaan, maar ala indonesiers georganiseerd.. afgesloten met een lekkere maaltijd! :) heerlijk! Lucky me, twee outreaches vanochtend! Eerst mocht ik mee naar de sanitasi, iets met water op een champignonkwekerij.. ? we reden 500 meter de straat naast de puskesmas in, met de ambulance.. naar een drinkwater tappunt, wat net nieuw was en waarvan ze niet wisten dat het al gecontroleerd was.. lekker nutteloos! Terug in de Puskesmas, om 11:00 gaan we naar de poskestren, de watte? We zien het wel.. onee het wordt 12:00, onee 13:00, onee 14:00 ‘-_- als we uiteindelijk weggaan, moet ik achterop de scooter, ik heb een jurk aan.. dus weer terug naar huis, broek aan.. op weg.. met de scooter de brug over, brug over? Welke brug? Brug gesloopt! Staat een grote graafmachine op die al het beton eraf trilt en die zo zelf waarschijnlijk ook in de rivier ligt, de nieuwe brug die ze al enige tijd aan het bouwen zijn was nog niet af.. tuurlijk.. waarom zou je ook het ene afmaken voor je het andere afbreekt? Indo logica.. over de soort van nieuwe brug hebben ze een balken gelegd, dwars en daaroverheen precies in een spoor dat er één auto overheen kan rijden, eenrichtingsverkeer, niet praktisch.. Maargoed, we zitten dus op de scooter, over die halve gare brug, tweehonderd meter de brug over, stukje een landweggetje op.. huisje.. ga daar maar zitten? Vijf puber jongens, met keppeltjes op.. wat doen we hier??? Er worden wat sociale gesprekjes gevoerd, twee emmers drie dweilen en nog wat schoonmaak spul overhandigd, een foto voor de dokumentasi en dan gaan we weer terug? Huh? De weg met de auto terug over de halve gare brug duurt langer dan de tijd die we daar waren.. lekkere nuttige dag dus! De rest van de middag gaat weer op aan de presentatie..
’s avonds lekker in m’n eentje bij het sate kraampje gegeten, gezellig een social talk gehouden met de satébakster, in het bahasa! Ik verbaas mezelf soms, hoe redelijk het soms is, maar aan de andere kant, hoe matig het ook kan zijn. De rest van de avond.. jullie raden het al :P addict!

Zaterdag lekker uitslapen! Love it! Lekker rustig aangedaan, broodje gegeten, wasje gedaan, blij als ik het straks weer lekker in de wasmachine kan gooien hoor! Daarna op pad naar het centrum, stukje over de traditionele markt geslenterd en vervolgens weer terug.. de rest van de middag weer besteed aan.. de presentatie, die regelmatig onderbroken wordt door een stel snertetters die me de hele dag om het halve uur hebben gestoord.. zucht.. kinderen zijn leuk, maar dit waren geen leuke kinderen! Brutaal en niet grappig. ’s Avonds heb ik me alweer tegoed gedaan aan die heerlijke serie! Nog één aflevering, nog één, nog ééntje dan.. 1:30 naar bed.. oeps.. ach morgen kan ik toch uitslapen! Dacht ik..

Om 5:55 zit ik rechtop in m’n bed.. alweer! Potverdikkemme wat nu weer? Het is vandaag indepence day en ze zijn hier erg goed in ceremoniële poppenkasten.. iemand had dus bedacht dat de soort van carnavalsmuziek op dat tijdstip voluit getest moest worden en vervolgens de microfoon en de drumband/fanfare moest ook nog even oefenen.. tegen 08:00 gaf ik de moed op en sleepte ik mezelf uit bed.. bah! Indonesie.. het land waar het nooit stil is! Eenmaal buiten is ons hele voorterrein en zelfs de paadjes naar ons huisje veranderd in één grote brommer parkeerplaats.. wtf? Op het voetbalveld aan de overkant van de weg is de ceremonie in volle gang.. ik hou het bij oploskoffie en ga even rustig verder wakker worden.. Nu heb ik wel extra veel tijd, want om 13:00 gaat de bus naar Semarang (poging 2 voor de tweede visum verlenging).. dacht ik.. maar om 11:00 belt de busmaatschappij, de bus is stuk, wat of ik wil? Ja naar Semarang natuurlijk wat denken jullie dan? De eerst volgende bus wil je dus mee? Ja dat zeg ik toch?! 16:00 pas.. fijn.. heb ik voor niets alles in de ochtend gestouwd.. ‘-_- Nou dan ook het beddengoed nog maar een keer wassen, heb nu toch tijd zat! Kon zelfs voor vertrek het bed alweer opmaken, zo snel was het droog! Heb ook m’n presentatie nog volledig op papier kunnen uitschrijven, kan ik hem in ieder geval voorlezen.. ieder nadeel heb z’n voordeel, want anders had ik hier geen tijd voor gehad. Om 15:00 de taxi gebeld, de man nam de rit aan, maar om 15:30 was er nog geen taxi.. ? ik zal het toch wel goed gedaan hebben? Ik werd gebeld door een andere taxi chauffeur, vanaf waar ik wilde vertrekken.. ja dat heb ik net doorgebeld.. bleek dat de flapperd die de rit had aangenomen, de rit had doorgespeeld naar een collega, maar de informatie niet.. en de bus vertrok om 16:00.. o crap.. en ik moest nog langs het ziekenhuis om de brieven op te halen! Mopperend tegen de taxi chauffeur, uitbrander terug, ik had te laat gebeld, nee hoor, je collega heeft het verprutst, ja maar waarom bel je m’n collega dan ook, dat is een waardeloze vent.. eh? Huh? Van je collega’s moet je het maar hebben :P .. wederom sta ik versteld van m’n taalbegrip.. ik begrijp zowaar wat hij ongeveer vraagt en wil weten.. hij geeft goed gas en uiteindelijk sta ik optijd op de bus te wachten! Alles zelf geregeld, stiekem wel een beetje trots op mezelf, want meestal gaan de credits voor de telefoontjes naar Florien (waar ik overigens veelal geen bezwaar tegen heb).. Maar toch.. nu moest ik zelf en kon ik het! Drie uur hobbelen verder in Semarang aangekomen bij het hotel, wilde de chauffeur ineens extra geld hebben omdat hij aan een andere kant van de straat gestopt was en ik twee tassen mee had i.p.v. één.. ja eh daaag.. voor zowel het een als het ander hebben we nog nooit extra betaald, zelfs niet toen we onze grote koffers bij ons hadden (wat we dan uiteraard erg logisch hadden gevonden)! Corrupte bende! Ineens is mijn bahasa zeer slecht.. ;-) Saya tidak mengerti? Apa? Maaf? (ik begrijp u niet, wat, sorry?) na tien minuten dralen haalt hij chagarijnig zijn schouders op, stapt in en rijd weg.. zonder extra geld.. zooo… ik ben een domme buitenlander wanneer het mij uitkomt!
Snel inchecken en dan op camera jacht! Ik weet al welke opties er zijn en wat ik waar kan vinden, alles nog even snel bekijken.. knoop doorgehakt, hebben ze alleen nog een showroommodelletje.. daar gaan we dus niet aan beginnen.. maar wat nu? Moeilijk moeilijk.. voor iemand die geen keuzes kan maken, thuis had ik even met pap gebeld voor ruggenspraak, wat is wijsheid? Maarja dat is wel een erg duur geintje.. Florien hobbelt nog ergens in een busje tussen yogja en semarang dus ik zal zelf moeten kiezen! Na een uur dralen valt m’n oog ineens op een camera die redelijk aan mijn eisen voldoet en betaalbaar is.. fijn! De verkopers hadden met me te doen, hebben gelijk alles geïnstalleerd en de taal van bahasa naar nederlands gezet.. moest alle functies even proberen.. heb dan wel twee jaar garantie, maar ik denk niet.. dat ik hem nog zal kunnen ruilen.. dus to be sure! Dan nog even een hapje eten.. 21:00 is Florien ook gearriveerd, ze is bijna 4 dagen weggeweest en wat hadden we een hoop aan elkaar te vertellen,.. camera moest geprobeerd worden en de pakketjes overbodige ballast, kan retour naar Nederland, moesten nog goed ingetaped worden.. latertje dus, na het vroegertje vanochtend.. lekkere combi! Lekker slapen in een heerlijk bed! Oh ik zou willen dat ik die dekens mee naar huis kon nemen! Hmm!

Op naar de laatste week! Kort weekje.. veel te doen, visum aanvragen, presentatie in het bahasa geven, koffers pakken, afscheid nemen, visum ophalen, interne geneeskunde congres en de eindbeoordeling! Zaterdag.. gaan we aan onze rondreis door indonesie beginnen, we kijken er naar uit, maar dat houdt wel in dat ik niet weet of ik nog regelmatig zal kunnen posten… ik ga mijn best doen, streven is toch wel de maandag of dinsdagavond.. maar ik beloof niks..

Liefs,
Eef