Wel even wennen... nu echt toerist!

Lieve allemaal,

Alweer een week vakantie achter de rug en inmiddels hebben we ook Java achter ons gelaten, nadat we er eerst een prachtige tour hebben gemaakt! Het is een lang verslag, voor jullie misschien niet altijd even spannend om te lezen, maar ik wil het ook voor mijzelf bijhouden, een verslag is al een mega klus, dus om een tweede verkorte versie te maken.. zeg ik heb ook vakantie hoor! ;-) Voor de liefhebber zullen we maar zeggen!

Maandags, dat was een vroegertje.. niet zo vroeg als het later in de week nog wordt.. maar toch.. om 3:00 ging de wekker, want om 3:30 moesten we paraat staan om de zonsopkomst te gaan bekijken op de setumbu hill, met uitzicht op de Borobudur in het onderliggende dal. Ik moet zeggen… zonsondergangen zijn schitterend, maar zonsopkomsten zijn ook echt een waar sprookje! Prachtige heldere kleuren en dan het moment dat de zon boven de bergen uitpiept, geeft hele mooie plaatjes! Zeker met de laaghangende wolken/mist in het dal, geeft de borobudur een mysterieuze gloed! De busrit er naartoe was wel even hels, hij duurde een uur en we moesten nog langs verscheidene hotels om mensen op te halen, vervolgens allemaal slingerweggetjes omhoog.. mijn maag, zonder ontbijt.. zo vroeg.. vond het geen feestje.. gelukkig zonder ontbijt dus dan kan je er ook niks uitgooien ;-) ieder nadeel.. heb zn voordeel! Om iets over half 5 kwamen we aan halverwege de setumbu hill, daar begon een trap omhoog, een kwartiertje traplopen later keken we uit op de actieve vulkaan de Merapi en lager gelegen, de borobudur. Officieel komt de zon om half 6 op, maar om 5 uur begint het al te kleuren aan de horizon. Op het moment dat wij dachten.. nou is dit nou alles.. we hebben nog geen zon gezien.. misschien zijn er toch teveel wolken.. maakte de zon zijn opwachting vanachter de Merapi, machtig mooi! (later deze week.. werd het nog veel mooier, maar ik was al onder de indruk) Om 7:00 werden we weer beneden verwacht, door naar de Borobudur zelf, daar kreeg iedereen ontbijt, wij niet, want dat hadden we vanuit het hotel in een doosje meegekregen.. het stond ons echter niet zo aan dus hebben we ter plekke nog maar een ontbijtje geregeld. Met studentenkorting mochten we de borobudur bekijken, scheelde toch mooi 50%! Het is een prachtig bouwwerk, hoewel enorm, was het wel kleiner dan we hadden verwacht.. in onze gedachten is hij de afgelopen weken misschien wel gegroeid omdat we (vooral ik) er naar uit gekeken hebben.

De Borobudur is een boeddhistisch heiligdom. De Borobudur is gelegen bij de Merapi, de meest actieve vulkaan van Indonesië, en is gebouwd in de periode 750 - 850. De Borobudur is opgebouwd als een grote stoepa (koepel). De basis van deze stoepa is 123 bij 123 meter. De stoepa heeft negen etages, de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. De etages vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa's, die gebouwd zijn rondom één grote centrale stoepa. De grote stoepa staat symbool voor het Nirwana.
De kleine stoepa's vertegenwoordigen van onder naar boven de weg die een boeddhist moet afleggen om uiteindelijk in het Nirvana te worden opgenomen. De open gaten in de onderste stoepa's staan op hun punt (de weg is nog onzeker) en in de bovenste stoepa's vlak, horizontaal (de weg is duidelijk, het geloof stevig).'s Ochtends dient de Borobudur nog steeds als gebedsoord. Een pelgrim loopt iedere etage zeven maal rond met de klok mee. In de stoepa's bevinden zich beelden van Boeddha, wie door de gaten in de stoepa's deze beelden aan kan raken ontvangt, volgens het lokale bijgeloof (niet volgens het boeddhisme), het eeuwige geluk.

Voor 7 keer per etage hadden wij helaas geen tijd, wij hebben ons beperkt tot iedere etage een maal, dat was ook nog wel een leuke wandeling. Op iedere etage worden andere delen uit het leven van buddha en de mensheid in relief uitgebeeld en ook worden bevinden zich op iedere etage meerdere buddha beelden, de meesten in een andere houding die allemaal een andere betekenis hebben. We hebben er veel teveel foto’s geschoten, maar dat gaat ook zo makkelijk en is ook erg leuk om te doen! Nadat wij ons eigen Nirwana hadden bereikt op het topje, zijn we weer langzaam teruggekeerd naar beneden, wederom anderhalf uur in de bus, nu naar de Prambanan tempels.
De Prambanan tempel hebben we al een keer gezien in het donker, toen we een paar weken geleden een weekendje in yogja waren en het Ramanyana ballet bezochten, dat was betoverend, dus we zijn heel benieuwd nu we ze van dichtbij mogen bekijken!

Prambanan is het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex in Indonesië. Prambanan betekent: "veel priesters". In de reliëfs worden ze afgebeeld met een lange baard. De belangrijkste van deze tempels is de Lara Jonggrang, vaak ten onrechte aangeduid als "de Prambanan". De tempels zijn ongeveer 850 n.Chr. gebouwd door onder andere Rakai Pikatan, een Shivaïtische koning uit de tweede Mataram-dynastie. Korte tijd nadat het complex was voltooid, werd het verlaten en begon het te vervallen.

Van dichtbij zijn ze ook echt wel schitterend, maar zoveel tempels in één ochtend is misschien wel een beetje een overkill, binnen in deze tempels is nog maar weinig te zien en dus waren we al snel uitgekeken, blij dat we ze toch ook in het donker gezien hebben, want toen waren ze zeker zo mooi! Tegen 12:00 hadden we nog mooi even tijd voor de lunch, even snel lokaal gegeten en om 12:20 ging de bus weer terug naar het hotel. Pff heb het gevoel alsof we er al een hele dag op hebben zitten! (wat natuurlijk ook zo is.. ) De rest van de middag brengen we relaxend door aan het zwembad en ’s avonds maken we nog een wandeling over de Malioboro- souvenir- straat. Er ligt nog evenveel zooi als een paar weken geleden.. om 22:00 is de pap op.. lekker naar bed!

Dinsdags hebben we een tour naar het Dieng Plateau geboekt, wat ook een zeer bijzondere plek zou zijn.. Het Diengplateau of Diëng is een moerassig plateau binnen een caldera van het Dieng-vulkaancomplex op Midden-Java inIndonesië. Het plateau ligt gemiddeld op 2.300 meter hoogte. Op dit plateau bevinden zich ook acht Hindoeïstische tempels. Het was wel mooi.. maar achteraf, hadden we het achterwege kunnen laten.. om 8:00 vertrokken we met een auto richting het noorden, 3,5 uur rijden, we hadden verwacht dat we met een busje zouden gaan, maar aangezien wij de enige twee waren die de tour geboekt hadden.. kregen we een auto met privé chauffeur.. 3,5 uur was het tot de “park ingang” lees: tolpoortje wat screent op blanke mensen.. toch maar ervoor gekozen een gids mee te nemen, want tot dan toe waren we nog steeds in de veronderstelling dat we er ook een wandeling zouden maken.. vanaf de zogenaamde parkingang was het nog een uur rijden naar de eerste bestemming, het kleurenmeer. Mooi uitzichtpunt op een zwavelmeer, mooi blauw in de groene heuvels, vervolgens in de auto naar het volgende punt, de zwavelbron, jeetje wat een lucht zeg! Niet te harden! Gelukkig waren wij voorbereid met een mondkapje.. (we waren gewaarschuwd) die ze daar uiteraard ook tegen een leuke prijs wisten te verkopen.. het water borrelde en was volgens de gids zo’n 150 graden. Dus we moesten er maar niet in gaan zwemmen.. Ha Ha lolbroek, alsof je dat zou willen met die stank! Vervolgens nog even in de auto, naar de tempels.. 20 minuutjes lopen door een aangelegd parkje en toen konden we weer de hele weg terug in de auto.. al met al zijn we er dus een hele dag zoet mee geweest, want om 17:00 waren we weer terug in ons hostel. Mooi? Ja.. de moeite waard om een hele dag voor in een auto te zitten? Niet echt.. Laten we hopen dat de rest van de week meer voor ons in petto heeft! De avond ging op aan tas en koffer pakken en lekker eten.. nog even relaxen, want morgen.. wordt weer een dagje bus hangen en begint het laatste staartje van onze reis op Java.

Woensdagochtend om 7:45 moesten we klaarstaan, dus met alle zooi naar beneden, snel ontbijten.. en om 8:30 kwam het busje ons halen.. * I don’t even say a word * Ik heb de dag doorgebracht van reispilletje tot reispilletje.. en dat ging boven verwachting goed! We zaten deze keer in een volle bus en tussen alleen maar duitsers.. hmm.. ach, dan hoef je ook niet zo sociaal te doen en kan je gewoon je ogen dicht doen als je daar zin in hebt! Dus dat hebben we zo ongeveer de hele weg gedaan… Onderweg moesten we nog twee mensen in de verderopgelegen stad oppikken, de chauffeur verdwaalde echter en zo hebben we daar een uur lang rondjes gereden.. niet echt fijn als je bedenkt dat de rit al op zo’n 12 uur geschat was.. Uiteindelijk kwamen we om 21:30 aan in Probolinggo, een stadje aan de voet van de vulkaan Bromo. Daar werd iedereen uit de bus gegooid en moesten we over in een ander busje, onze koffers moesten op het dak.. Ogutteguttegut.. als dat maar goed gaat.. We moeten bij het kleine toeristenbureautje al wel vast de park entree betalen en dan werd er ook gekeken wie in welke homestays zouden verblijven.. Wij gooiden nog in de strijd dat we student waren, maar de man zei dat alleen lokale studenten 10 % korting kregen.. ja maar… wij hebben hier net drie maanden gestudeerd meneer! In Semarang, aan de universiteit Diponegoro! Of we een studentenkaart hadden van de universiteit, tsja alleen van die van Nijmegen.. Hij trok zijn schouders op.. oke nou dan krijgen jullie korting, gaan we vannacht even nakijken of jullie daar echt gestudeerd hebben.. juist ja.. ik zou zeggen doe je best! Alsof hij dat echt gaat doen.. haha ze bedenken hier echt de prijzen waar je bij staat.. Maar nu kwam de grote rekentruc.. want 10%, voor 2 personen.. eh dat is 10% + 10%, dus 20% toch?! Florien, met alle goede bedoelingen.. zou de man wel even helpen rekenen.. echt waar.. waar is die tafel waar ik even onder door kon schoppen??!! Gelukkig sprak hij geen Nederlands en kon ik dr gewoon even aantikken.. SSSSSSSSTT!!! Scheelde toch mooi 3,- pp! Alle beetjes helpen! Als uiteindelijk iedereen betaald heeft kunnen we met de volgende bus verder.. Nóg een uur! Bultje op.. haarspeld bochtje.. en dan te bedenken dat om 2:30 de wekker alweer gaat! Oh my god! Are you kidding? En dit deden we waarom ook alweer? Om 23:00 liggen we eindelijk in bed.. wat is het koud!! Brrr… dit is nieuw voor ons!

3,5 uur later gaat de wekker.. pff dit is echt te vroeg! Maar gelukkig wel warmer dan in bed.. we worden met 6 personen in een jeep gepropt, waar eigenlijk maar plek is voor 5.. dus Florien en ik worden samen op de bijrijdersstoel gepropt.. dat past niet.. maar zij vonden van wel.. ik zat klem met mijn knieen tegen het dashbord.. en verder compleet tegen Florien aangedrukt.. en bij een te grote hobbel zou mijn hoofd mogelijkerwijs het dak kunnen raken.. niet fijn als je over een hobbelweg heen moet.. maar hé je moet er iets voor over hebben!
Een uur rijden later en we zijn vlak bij het uitzichtpunt Penanjakan vanwaar we de zonsopkomst over de Bromo vulkaan gaan bekijken.. met ons.. nog heel heel heel veel anderen.. pff wat is het druk! Maar wat een plaatje zeg! Geen wonder dat het zo druk is, dit is wel echt wonderschoon! Wederom.. veel te veel foto’s geschoten.. om 6:00 moesten we weer terug zijn beneden en gingen we op pad naar de Bromo vulkaan zelf. Klein half uurtje rijden en dan staan we op een masale vulkaan zand vlakte.. vanaf daar moeten we te voet verder, of we kunnen te paard. Wat een dierenmishandeling! Echt zo ontzettend zielig! Heel veel stof, stank en die paarden worden met toeristen op hun rug de steile (zand) helling omhoog gedreven, weinig water beschikbaar.. Wij zijn dus maar te voet gegaan. Het allerlaatste stukje naar de krater is er een trap aangelegd, ook nog een behoorlijk stukje klimmen (dacht ik toen.. peanuts bij morgen..) Wat ontzettend vet! Sta je aan de rand van zo’n mega krater waar de rook uit omhoog op stijgt, met daaromheen een super vet uitzicht over de zandvlakte met laaghangende bewolking/ mist en daarboven de zon.. wauw! Dat was het vroege opstaan zeker waard! Om 8:00 moesten we weer beneden zijn, terug naar het hostel.. ontbijten (want dat hadden we dus nog steeds niet gedaan.. gelukkig hebben we inmiddels een aardig vooruitziende blik en altijd koekjes bij ons) douchen.. en om 10:00 werden de koffers weer op het dak geladen en herhaalde de truc van gisteravond zich.. terug naar het toeristenkantoortje, daar werd bekeken wie welke vervolgtour geboekt had en zo werden we weer in een nieuwe bus overgeladen, nu in een busje vol Nederlanders en één Argentijnse vent die in Oostenrijk woonde, het was een gezellige rit die in totaal maar 7 uur duurde en dus vergeleken met gisteren een eitje was! Tegen half 6 komen we, maar een half uur later dan de chauffeur van het busje geschat had, aan in een soort bergdorpje. Het lijkt wel een oud Hollandse compound uit ons koloniale verleden. Florien en ik krijgen een kamer voor 3 personen (zoveel ben ik niet aangekomen dacht ik toch.. hmmm ;-) ) Even snel alles in gereedheid brengen en dan op zoek naar eten. In de omgeving, zo begrepen we van een groep die eerder aangekomen was.. zijn geen eetgelegenheden en dus krijgen we de “keus” om in het guesthouse een soort van buffetje te nemen.. of we dat willen? Tsja.. we zullen toch moeten eten is het niet? We wachten een behoorlijke tijd, maar uiteindelijk komt er eten. Ondertussen hebben we ook de keuze gekregen tussen het Ijen bezoeken inclusief of exclusief blauw vuur, wat respectievelijk inhoudt, de keuze tussen 1:00 ‘s nachts opstaan, of 5:00 ’s nachts… hmmm.. ach boeie.. ons nachtritme is nu toch al naar de filistijnen en dit is een once in a lifetime opportunity.. Voor nog eens een klein extra bedrag kiezen we voor de nachtelijke radbraak tour.. aangezien we er al een aantal brakke dagen op hebben zitten gaan we direct na het eten naar bed, 20:15 liggen we er in. Aangezien we afgelopen nacht al om 2:30 naast ons bed stonden, hebben we allebei geen moeite met in slaap vallen. Helaas werd dat nog even ruw onderbroken door de eigenaar die nog wilde dat we het eten zouden betalen.. wij dachten dat dat gewoon vannacht zou komen voor vertrek, want op het moment dat iedereen uitgegeten was, was er niemand te bekennen.. fijn.. pff!

Om 1:00 opstaan.. dat is eh.. vroeg.. om 1:30 werden we met alle bagage weer in een busje geladen, een half uurtje rijden en dan op pad.. Vol goede moed, de paden op, de lanen in, de berg omhoog! Volgens de reisgids een uur omhoog lopen. Die goede moed zakte me al gauw in de schoenen.. het pad was prima, doch behoorlijk stijl op sommige stukken en mijn conditie was echt een stuk slechter dan verwacht! Al snel red ik het niet om de groep bij te houden en gelukkig liep er één gids voor en één als bezemwagen achteraan. Hij bleef maar zeggen, take it slow, don’t worry.. hele stukken heb ik met mijn tong op mijn schoenen gelopen, om de bocht even ademhalen. Florien heb ik na enige tijd maar door naar boven gestuurd, de gids bleef wel bij me en als we te laat boven zouden komen dan had zij in ieder geval niks gemist en zou ik wel genieten van de mooie foto’s! Hij bleef maar zeggen, nog 100 meter stijl en dan is het vlak.. dat heeft hij denk ik wel een uur gezegd, dus op een gegeven moment dacht ik.. juist ja.. ;-) inwendig heb ik de hele wereld bij elkaar vervloekt, maar ik heb niet geklaagd.. ik moest en ik zou naar boven, al zou ik er pas met kerst kruipend aankomen! Gelukkig had de gids mijn rugzak overgenomen en kreeg ik ook af en toe letterlijk een duwtje in mijn rug, het was echt een top kerel!
De gids sprak wat engels, maar vrij minimaal, hij kende wat standaard zinnetjes, maar ik had al snel door dat hij mijn meeste vragen niet begreep.. dus een sociaal gesprek.. was gelukkig wel mogelijk door mijn minimale bahasa. Zo hadden we, op het moment dat ik daar weer een beetje lucht voor had althans.. nog een beetje een leuk gesprek! Met vier woorden bahasa en twee engels, samengestelde zinnen, handen en voeten.. kwamen we een heel eind. Hij vertelde dat hij deze tocht normaliter twee tot drie keer per week met toeristen maakt en dat als hij terugkwam van de tocht hij twee uurtjes zou gaan slapen, om vervolgens de tocht nogmaals te maken. Hij werkte namelijk vooral als mijnwerker in de zwavelmijn. Op dagen dat hij geen toeristen begeleid doet hij de tocht twee keer per dag om zwavel te halen. Ze lopen omhoog, dalen af in de krater, hakken het zwavel uit en lopen vervolgens met 80 kg (dus daarom vond hij mijn rugzak no problemo!) zwavel op hun nek de krater omhoog en de berg naar beneden. Ze krijgen 800 rp per kg zwavel die ze mee naar beneden nemen, dat betekent dat hij per keer lopen zo’n € 4,25 verdiend, dat is zelfs voor hier, zeer minimaal. De zwavel wordt opgekocht door een suikerfabriek in China. Het wordt gebruikt voor het bleken van suiker, het laten stollen van rubber en soms voor andere industriële processen in de omgeving.
Hij vertelde ook nog dat hij twee kinderen heeft, een jongen en een meisje. De jongen mocht van hem niet in zijn voetsporen treden, dat was geen toekomst. Helaas is er in dit bergdorp weinig ander werk en studeren is hier nog alleen voor rijke mensen. Zo keuvelen we een tijdje over zijn leven en onze reis tot we ineens op de rand van de krater staan. In de diepte was het blauwe vuur zichtbaar, schitterend! Zeker de moeite waard! Hij vroeg of ik de krater ook in wilde, afdalen naar de zwavelmijn.. wat denk je zelf?! Dat ik dat hele pokke end omhoog ben geklauterd om vervolgens dat laatste stukje op te geven? No way he! Nu gaan we ook tot het gaatje! (letterlijk ;-) ) Ik zag onder mij al een aantal zaklampjes langzaam afdalen over de rotsen en wij gingen er achteraan. Ik mocht voorop, al snel moesten we maar even wisselen van zaklamp, de zijne was toch wel een stuk beter! Van achteren kreeg ik aanwijzingen welke weg beter was en als het hele grote stappen waren haalde hij me even in, dan hield hij mijn hand vast en zo gingen we langzaam en gestaag naar beneden. Het is een tocht die door veel mensen wordt afgelegd, maar is, zoals zoveel hier, niet geheel zonder gevaar. In 1997 is er een Franse toerist om het leven gekomen bij de afdaling (die hij waarschijnlijk zonder gids deed) en de gids vertelde dat er wekelijks wel twee ongelukken gebeuren, met mijnwerkers of toeristen. Hmm.. en hoe kom je dan in godsnaam bij medische zorg? Nou dat is heel simpel… een mijnwerker neemt je op z’n nek.. en tilt je naar beneden.. O.. * laat mij in godsnaam niks overkomen * Steeds dichter komen we bij het blauwe vuur en bij de toch wel sterk aanwezige zwavellucht. (die overigens lang niet zo sterk is als op het Dieng Plateau) Beneden aangekomen is het echt wel een betoverend plaatje hoor! Het gaat om opstijgende zwaveldampen die, op het moment dat ze in contact komen met de lucht blauw oplichten. Het is het “brandende” zwavelgas wat de blauwe gloed geeft, als een enorme gaspitt, overdag is het niet te zien en vandaar dat de tocht op zo’n hels tijdstip moet worden afgelegd! Maar hij was het zeker waard!
Beneden aangekomen moeten er natuurlijk mooie foto’s gemaakt worden, helaas waait er iedere keer een wolk zwavel voor, dus bied de gids aan om de rook in te gaan om ook nog mooie foto’s voor me te maken! Hij komt terug met mooie foto’s en een schildpadje van zwavel, waar de meeste toeristen ze alleen kunnen kopen, krijg ik hem cadeau, als beloning voor het doorzettingsvermogen! Echt heel tof! Die krijgt een ere plaatsje thuis straks! Als we een paar mooie plaatjes hebben gaan we op zoek naar onze groep, die we al snel daarna vinden, nog een paar groepsfoto’s en dan weer terug naar boven, klauteren over de rotsen.. ik vond omlaag toch makkelijker en leuker..! Maarja we zullen toch weer omhoog moeten, langzaam maar gestaag komen we er wel, ik loop achteraan samen met de Argentijn Gorge, grappenmaker.. het maakte de weg samen met de gezellige gids erg aangenaam :-) Op naar de zon! Boven aan de rand van de krater begint het ochtendgloren al goed zichtbaar te worden, jeetje zijn we echt al zo lang onderweg? Wel super vet! We lopen nog wat verder omhoog en onder ons wordt, doordat het lichter begint te worden, ook het zwavelmeer zichtbaar. Helder blauw, ontzettend mooi! Ook wordt goed zichtbaar dat we gewoon boven de wolken zitten! Wauw! Om de hele zonsopkomst te kijken zijn we wat laat, maar hij is nog steeds schitterend als hij over de bergrug uit komt piepen en we hebben er natuurlijk ook al twee volledig gezien afgelopen week, dus dit is prima! Het uitzicht is wederom adembenemend mooi! Langzaam komen ook de mensen die niet voor de nachtelijke tocht hebben gekozen boven aan. Wat ben ik blij dat wij dat wel gedaan hebben! Want het uitzicht was mooi, maar om nou alleen daarvoor dat hele eind met m’n tong op m’n schoenen te lopen… hmm… nee het was echt een once in a lifetime (but never again) ervaring! Als de zon goed en wel aan de hemel staat beginnen we weer aan de weg omlaag, jongens dat wordt spierpijn morgen! Poehee! Op de terugweg heeft Florien de Runkeeper app maar eens de afstand laten bijhouden, ongeveer 4 km lopen en 1 km hoogteverschil volgens de gids.
Terug beneden hebben we de gids maar wat extra geld toegestopt, hij heeft de er letterlijk en figuurlijk doorheen gesleept en kon het goed gebruiken! Bij de bus kregen we eindelijk ons welverdiende ontbijt! Een dubbele boterham met boter en een los gekookt eitje.. hmm.. doe mij toch maar een bord nasi goreng! Vervolgens worden we allemaal weer ingeladen en beginnen we aan het laatste stukje van de tour, de weg naar Ketapang harbour om de overtocht naar Bali te maken!
Een kleine anderhalf uur rijden (kwijlend slapen op m’n eigen schouder.. moe? Neuh..) stoppen we langs de kant van de weg, alles en iedereen wordt uitgeladen en we krijgen de boodschap, ja daar een stukje terug aan de linkerkant is de haven, succes! Doei! Nou lekker dan, daar sta je dan in de berm met je koffers :P. Eerst maar eens even nog wat inkopen doen bij de supermarkt en dan lopend naar de haven. In de haven blijkt dat de boot naar Bali op het punt staat om te vertrekken! Hebben wij eens even mazzel! De andere bus met Nederlanders is nog niet aangekomen en helaas maken we de overtocht dus maar met zn tweeen, want je weet nooit wanneer de volgende gaat! En om nou een vissersboot te nemen.. we zijn toch niet gek? :P De overtocht duurt maar een uurtje en is vele malen comfortabeler dan onze vorige bootreizen, de ferry is lang niet zo vol en de stoelen zijn ook een stuk prettiger, kortom peanuts dus! Vanaf nu is het tijdsverschil ook nog een uur meer met Nederland dan het al was, wij leven dus 6 uur later dan jullie momenteel. Bij aankomst op Bali moeten we nog op zoek naar vervoer richting Denpasar. Wij hadden verwacht dat er plenty of vervoer zou zijn.. nou niet dus.. Er reed een shuttle bus van de boot af, een rammelbak eerste klas en ze vroegen nog een behoorlijk bedrag, dus eerst maar eens kijken of we beter vervoer kunnen vinden.. nou niet dus.. de taxi’s vroegen nog heeeeel veel meer, stelletje afzetters! We moeten er maar aan wennen denk ik.. vanaf nu zijn we en worden we gezien als echte toeristen.. dan komt de rammelbus weer langsrijden, rennen met onze koffers, dan toch maar te veel en toch minder betalen! De koffers worden in het gangpad gehesen en wij worden op de achterbank geplant. Al gauw protesteerd mijn maag.. dit is echt een rammel gammel bus, dan toch maar een pilletje. Goede keuze zo blijkt later, want onze voorpassagier gaat uitgebreid over haar nek en er hangen mooie “kots” zakjes aan het plafond, voor wie ze nodig heeft.. zal dus wel vaker gebeuren.. tijdens de rit valt ons al op dat hier een stuk minder (zeg maar gerust nauwelijks) jengelende moskees staan, haleluja, dat wordt lekker rustig! Ook zijn er veel meer kleurrijke bloemen en planten langs de weg en zijn de huizen een stuk sierlijker, bijna ieder huis heeft een klein altaartje waar de nodige bloemetjes op liggen. Na 2,5 uur rijden we een bus terminal op, iedereen wordt er uit gezet en daar staan we dan, er gaat al bijna een man aan de wandel met mijn koffer voor wij er uit gestapt zijn.. ja taxi taxi taxi.. hmm hmm laat eerst die koffer maar eens staan! Onderhandelen is geen optie, zo merken we al gauw. We staan nog een eind van bestemming en de bus rijd niet verder, we moeten dus hoe dan ook verder met een taxi en dat weten ze maar al te goed.. jammer.. we zullen er aan moeten wennen.. toerist..

Na een uur rijden komen we eind van de middag aan in Seminyak, een kustplaatsje iets noordelijk van Denpasar en ook nog boven Kuta (het Loret de Mar van Bali). Het eerste guesthouse heeft gelukkig meteen plek. Aangeraden door Niels en ook goed betaalbaar, we installeren de hele handel.. dat wordt wel even wennen.. met z’n tweeen in een 1.40 bed.. leuk met je vriendje, maar eh? Gelukkig hebben we alletwee nog een eigen overtrek in de koffer en waarschijnlijk zijn we zo moe.. dat we toch niet meer de puf hebben te bewegen.. Als alles een plekje heeft voor de komende dagen gaan we eerst maar eens op zoek naar eten, want dat hebben we de hele dag nog nauwelijks gedaan en na die inspannende tocht hebben we dat zeker wel verdiend! We trakteren onszelf op Pizza! Wederom verbazen we ons over de prijzen, waar we in Jepara voor 25.000 Rp ’s avonds met zn tweeen aten en dronken, heb je er hier net één drankje voor.. even wennen, we zijn toerist! Toch blijven de prijzen nog steeds niet heel duur, we kunnen hier een goede avondmaaltijd inc. Drankjes hebben voor omgerekend 15,- en dus mogen we zeker niet klagen, het contrast is alleen enorm! Na het eten zijn we alletwee compleet Total loss en dus liggen we om 21:00 in bed.. mag ook wel als je bedenkt dat we een dag hebben gemaakt van bijna 20 uur? Gelukkig zijn we nu op Bali en mogen we van onszelf de komende dagen aan de kust relaxen en lummelen.

Zaterdag slapen we uit, ik denk dat we wat slaap tekort hebben gehad de afgelopen dagen? Na een ontbijtje met een boterham en pindakaas (hmm!) gaan we aan de wandel over de “boulevard”. Wat een zooi aan souvenirs, enorm! Maar o zo leuk om tussen te neuzen! Veel is verschrikkelijk, maar een hoop is ook echt prachtig mooi! Jammer dat we maar zo weinig plek hebben in onze koffers, we zouden hier een jaarsalaris kwijt kunnen en wel tien koffers kunnen vullen! Van prachtige woonwinkeltjes tot de echte geeikte souvernirkraampjes, heerlijk! Uiteindelijk nog even lekker lunchen op een terrasje (een terrasje!!), we zijn toerist! Als we genoeg geslenterd hebben, we vonden zelf dat we dat een behoorlijke tijd hadden volgehouden, gaan we terug naar het guesthouse, strandspullen pakken en dan nog een uurtje tukken op het strand! Veel surfers, behoorlijke golven, relatief koud water (vergeleken met Jepara! Brrr!) en een prachtige zonsondergang, we hebben genoten van de dag! ’s Avonds gaan we na het douchen maar weer terug naar het strand, want er zijn veel leuke en gezellige strandtentjes, waar de prijzen hetzelfde zijn als in de rest van het stadje en er ook nog leuke live muziek is! Lekker eten, biertje erbij en dan vanavond op stap! Tot 23:00 zitten we op het strand, een tijdje nog met onze buurmannen van het guesthouse, twee Canadezen, (die hebben gewoon een reis van 40! Uur gemaakt om hier te komen! Mafkezen!) Daarna nemen we afscheid en gaan wij op zoek naar een leuke club, via via horen we van La Favella en na even onderhandelen hebben we voor een redelijke prijs een taxi. Het is een mooie, sfeervol aangeklede (alsof je in een jungle / boomhut / cafe feestviert) club. Goede muziek, wel een hoog plakplaatjes gehalte, meiden in strake jurkjes en te korte rokjes.. daar staan we dan zeer degelijk gekleed, ik voel me enigszins underdressed (of eigenlijk meer over dressed :P ) en het bier is eh duur, maar cola ook, we hebben een gezellige avond dus het geeft allemaal niet, we hebben vakantie! Om 3:45 vinden we het wel welletjes en gaan we op huis aan, taxi zoeken, gevonden, uitgelegd dat we naar dat en dat guesthouse moeten in de zijstraat van daar en daar, ja nee prima! Onderhandeld over de prijs en gaan.. zet hij ons af bij een guesthouse waar we helemaal niet moeten zijn, in een verkeerde uithoek! Ja dit is guesthouse zegt de beste man, heb je enig idee hoeveel guesthouses er zijn vriend? Pfff guesthouse is een omschrijving, een achtervoegsel en niet de naam van ons guesthouse dat hebben we meerdere keren duidelijk gezegd en zelfs aangewezen op google maps! Wilde hij dat we nog extra gingen betalen ook! Omdat hij was omgereden, nou dat dachten we dus even niet! Hij werd boos, wij werden boos en dus zijn we uitgestapt zonder te betalen.. tsja.. daar stonden we dan! Hmm.. het is hier wel een beetje donker.. en rustig.. gelukkig komt er een paar minuten later een andere taxi langsrijden die ons zei het voor ietsje meer, maar wel op de goede plek wil afzetten. Het is een principe kwestie, ik betaal liever die andere kerel iets meer dan die *** ;-). Om iets over 4 liggen we eindelijk in bed.. ik heb niet meer gemerkt dat Florien het licht uit deed.. althans ik ga er van uit dat zij dat gedaan heeft.. als het de paashaas was.. zou het ook kunnen!

Jullie kunnen wel raden wat zondag voor een dag werd… uitslapen… kater viel mee… maar heel florisant.. hmm een wandelingetje richting het strand van kuta, maar halverwege haken we toch af, iets eerder, strand is strand.. hoewel dit strand wel mooier is dan gisteren, meer surfers en we installeren ons op een ligbedje met mooi uitzicht op de beachboys en hoge golven.. trusten!

Als we weer helemaal bijgekomen zijn van al onze drukke dagen gaan we morgen door naar het noordelijker en hoger gelegen Ubud, om daar de mooie rijstvelden te gaan bekijken en weer wat sportiefs te gaan doen..

Liefs vanaf het mooie, rustige(re) en kleurrijke Bali!
Eef